Voor iedereen een Ome Sam

Toen ik nog een klein meisje was en eigenlijk ook vrij zorgeloos, reisde mijn vader vaak naar het buitenland. Dat was zijn werk, minimaal de helft van het jaar was hij weg. Voor zaken. En voor het meebrengen van cadeautjes voor ons. Zo zagen wij dat.

In Amerika leerde mijn vader tijdens 1 van zijn reizen een zakenman kennen die vervolgens voor 43 jaar zijn vriend zou zijn. Zijn naam was Sam.

“Ome Sam” voor ons want hij bracht elk jaar een bezoek aan ons. Ome Sam was rijk en vertegenwoordigde voor ons alles waar wij alleen maar over konden dromen. Hij sprak erg Amerikaans en wij spraken dat met hem mee. Hij had veel geld te besteden dus deden wij dat ook met hem mee.  Ome Sam had succes in zaken, reisde de hele wereld af en woonde in een huis met zwembad. Ook hij zorgde voor een regelmatige aanvoer van verse cadeautjes. Dat waren de meest exotische spelletjes waarmee wij op school indruk konden maken. Maar als ik aan ome Sam dacht, dacht ik niet aan zijn mooie cadeautjes. Waar ik hem het meest van heb onthouden is de lol die we met hem hadden. Hij wist ondanks zijn financiële rijkdom van niets iets te maken. Hij leerde ons wat geestelijke rijkdom was.

Als hij langskwam waren mijn zusje en ik in een opperste staat van verrukking want zijn komst stond garant voor “leuke dingen doen”.En vooral heel veel trucjes doen. Ome Sam had namelijk een truc waarbij het net leek alsof hij zijn vinger kon afbreken. En ik trapte er steeds weer in. En later mijn zusje ook. Totdat we te oud werden voor dat soort grapjes en aandacht kregen voor hele andere dingen dan de “gebroken vingertruc” van Ome Sam. Ome Sam bleef het proberen mij te boeien maar ik  kon me er niet meer in verliezen. Ik dacht alleen maar vanuit mijn puberbrein aan het moment dat Ome Sam weer naar de States zou vertrekken. En ik dus weer mijn dingen kon gaan doen zoals tv kijken en uitgaan. En zo is de afstand steeds groter geworden. Mijn ouders bleven hem zien, gingen regelmatig naar Amerika om hem te bezoeken en ik raakte hem kwijt in mijn herinnering. En met hem de herinnering aan de geestelijke rijkdom die hij ons bracht.

Een paar weken geleden moest ik plotseling weer aan Ome Sam denken toen mijn overbuurman tijdens een verjaardag het zelfde trucje deed met mijn jongste als enthousiast publiek. Dat trucje had de overbuurman al meerdere malen voor hem gedaan maar jongste bleef het leuk vinden. Keer op keer trapte hij er weer in, vond het magisch en wilde het nog een keer zien. Waarschijnlijk blijft hij dit zijn hele leven leuk vinden en blijft hij geloven dat de buurman dit kan… Een groot voordeel van het Downsyndroom.

En ik kan hem daar zo om benijden! Niet om zijn syndroom maar zijn pure onbevangenheid is van zo’n grote schoonheid. Hij kan zo genieten van alle kleine dingen, woordgrapjes, zelfverzonnen liedjes zingen, de was samen opvouwen, keer op keer vindt hij het geweldig. Hij heeft zoveel oog voor de simpele – maar toch ook magische- dingen in het leven.Wat zijn wij of, laat ik het bij mezelf houden, wat ben ik daar ver weg van geraakt……Bij ons zit de magie in de smartphone of in Netflix en beseffen we het niet dat dat allemaal maar instant magie is. Magie is veel dichterbij te beleven als je er maar voor openstaat. Als je het maar wilt ontvangen en als je het maar wilt geven, zoals overbuurman en Ome Sam dit deden. Jongste zoon deed en doet in mij die magie weer ontwaken. Hij laat het mij weer door zijn ogen zien. Nog een voordeel van zijn Downsyndroom. Hopelijk voor mijn hele leven lang..

Vorige week hoorde ik dat Ome Sam was overleden. Plots, zonder dat wij er bij betrokken waren geweest is hij vertrokken zoals hij is gekomen. Vanuit het niets. Zijn dood maakte weer veel herinneringen bij mij los. En meteen dacht ik aan het trucje. Want wie zou dat dan aan zijn kleinkinderen doorgeven? Is er iemand die hen dat wil laten beleven? Kan iemand hem dat na doen? Die magie en die onbevangenheid gevangen in een moment, ik gun dat ieder kind of eigenlijk ieder mens zo lang als mogelijk.

Voor mezelf maak ik me daar geen zorgen om. Ome Sam had voor mijn jongste gelukkig tijdig een opvolger geregeld. Hij woont in ieder geval aan de overkant van de straat. En eigenlijk woont hij overal als je het maar wilt en kunt.

Dankjewel Ome Sam. Rust zacht.