donkere wolken

Ergens wist ik dat het er van moest komen. Het was namelijk altijd weer teruggekomen. Het kwam altijd in oorverdovende stilte en het gleed altijd weer zachtjes weg. Om tussentijds tekeer te gaan. Alles in mijn hoofd.

Wanneer het kwam dat wist ik niet, nooit, maar dat het kwam wist ik wel. Het zou altijd onderdeel van mijn leven blijven. Noem het intense somberheid, noem het aan stress gerelateerde depressie, het maakt voor mij niet uit hoe het heet. Ik wil het niet. Toch is het er. Ik heb het er mee te doen.

Het waren flink wat pittige weken geweest. Het begon denk ik een paar weken geleden, de strijd met oudste zoon over alles waarover je maar kunt strijden laaide weer eens in alle hevigheid op. Daarnaast de angst voor wat komen gaat qua toekomst en mijn herstel. Het was zoveel, zo intens en ik voelde me zo machteloos. Het putte me uit. Eerst teerde ik op reserves, veerde ik op na een verzoening en liet ik steeds mijn liefde voor zoonlief onvoorwaardelijk stromen. Maar het bleef maar duren, ik voelde steeds vaker de steken van angst in mijn lijf over wat er allemaal ging komen. En die steken van angst zijn voor mij vaak de opmaat voor wat komen gaat.

Dus kwamen ze. De donkere wolken gleden voor de zon voor wat die waard is. Plotseling. Ik dacht dat het wel goed ging, ik schreef er zelfs over. Blue Monday was aan mij voorbij gegaan. Hoera! Het kon dus. Ik had het onder controle. Dacht ik. Niet dus..

Ik merkte het wel qua fysieke dingetjes maar had de link nog niet gelegd. Daarnaast ben ik goed in het negeren van signalen van mijn lijf. Ik luister meer naar mijn hoofd. En daar ging het nog goed mee. Dacht ik. Ik kon nog plannen, kwam nog net op tijd en werd niet heel snel boos. Maar, mijn slaapgedrag veranderde, het niet meer vanzelf kunnen inslapen, het piekeren, het woelen, het wakker liggen. Het kwam er aan maar ik zag het nog niet. Ik voelde het aan mijn ontwaken, mijn ontwaken gepaard gaand met tegenzin. Zo moe..Ik voelde de tegenzin om op te staan, tegenzin om naar mijn werk te gaan, geen zin om voor mezelf en mijn kinderen te zorgen. Geen zin om te leven. Omdat voor de kinderen zorgen MOET ging ik automatisch op aan. Dat doe ik al mijn hele leven. Overleven.

Intussen hoorde ik langzaam maar zeker mijn uitgesproken en onuitgesproken gedachten in mijn hoofd toenemen, mijn boosheid om alles en om niks, de gedachten van “los het allemaal maar zelf op, ik ga wel weg”.  Ik dacht het en soms zei ik het. Ik weet niet of dat   “zorgen voor” is, ik denk het niet. Omdat het zorgen door moet gaan, was ik fysiek aanwezig. Dat was het. Niets meer, niets minder.

Ik zag de groeven en de frons tussen mijn ogen, mijn doffe haar en mijn gebogen rug. Ik zag grijze haren die grijzer dan ooit leken. Ik herkende mezelf niet, ik had het koud en voelde een grote leegte  die voor mij niet te verteren is. Ik moest eten. Vulling in plaats van vervulling. Niet een zak worteltjes of heerlijke magere kwark maar lege koolhydraten, het zoet van zacht en de illusie van vreugde en vrijheid door te eten. Zonder te stoppen, de grote hoeveelheid prikkels moet weg. Gevuld met leegte. Genoeg redenen om mezelf daarna weer voor mijn kop te slaan over dat ik me weer niet kon beheersen. Niet bevorderlijk voor de stemming waardoor het gitzwarte wolkendek zich sluit boven mijn hoofd.

Dus ik zit er weer in, ik heb de stress teveel opgestapeld, te weinig aan mezelf gedacht, niet genoeg voor mezelf gezorgd. Te veel angsten gecreëerd zonder dat ik er ook maar iets aan kan doen. Maar…….

In tegenstelling tot de jaren hiervoor herken ik het….En ik realiseer me dat dit iets is wat vaker terug is gekomen. En dat ik er nog ben. Dat ik dit kan. Ik zak wel weg en ben zo bang maar weet na het diepste dal dat dit iets tijdelijks is. Of was.

Ik herken het! En ik weet en zeg tegen mezelf: Het gaat voorbij. Het gaat voorbij….

Voor het eerst in mijn leven denk ik aan de reddingsboeien in mijn signaleringsplan. Het plan dat ik heb opgesteld tijdens mijn intensieve therapie. Ik schrik van mijn inzicht en ik realiseer me dat ik ben vergeten hoe je het ook al weer moet doen en probeer ze allemaal tegelijkertijd uit. Alsof ik mijn koffer met gereedschap leeggooi op bed om als een gek te zoeken naar wat ik nodig heb.

Wat heb ik nodig om me weer beter te gaan voelen?  Is het ontspannen, liggen, slapen, knuffelen met het konijn, fietsen, het bakken van taart? Is het contact maken, zingen, wandelen? Onder de douche? Een oxazepam?  Het kan allemaal maar wat helpt nu? Het moet weg. Ik wil de zon voor wat het waard is weer zien.

En het helpt. Allemaal een beetje omdat dat het gewoon doet. Ik kijk weer naar mezelf en zie mezelf en wat ik nodig heb door het signaleringsplan. Het konijn liet zich knuffelen, de muziek schudde mijn hoofd weer een beetje op zijn plek nadat ik onder de douche was geweest en op bed had gelegen met toch maar weer een oxazepam. Het lijkt een beetje te helpen. Ik zet door en wacht totdat de donkere wolken voorbij zijn gedreven. Ik weet zeker dat ze dat doen.En ik weet zeker dat ze altijd op de loer blijven liggen. Maar ik weet ook, ik kan het doorstaan. Ik heb mijn gereedschapskoffer klaar staan.

Klaar voor de strijd. Ik ga winnen…….