Te dik

Een paar eeuwen geleden waren vrouwen met rondingen het schoonheidsideaal, maar door de jaren heen is dat beeld veranderd. Destijds was het Rubensfiguur helemaal “je van het”; als je zo’n figuur had dan was je een een vrouw met zeer weelderige vormen, zoals de Vlaamse schilder Peter Paul Rubens ze graag schilderde.

Nu streven veel vrouwen naar een slanke lijn en vindt een groot aantal mensen dat dat ook de norm is van hoe je er uit zou moeten zien.  Het lijkt er zelfs op dat meisjes en vrouwen met rondingen door een aantal mensen dat “veel van veel” vindt afgerekend worden op hun rondingen. Ongegeneerd wordt er, al dan niet achter hun rug, gesproken over of juist, vol in hun gezicht, gelachen om de rondingen. Niet alleen omdat ze rondingen hebben maar  dat ze dus ook “dik” zijn volgens die mensen. Of papperig. En het lijkt er op dat als dat het geval is je dan gelijk dus niet meer mooi bent. Of er in ieder geval niet gezond uit ziet en dat mag niet, van diezelfde “veel van veel” vinders.

Waarom is slank de norm? Waarom wordt alleen slankzijn mooi gevonden? En wat is dat dan, slank? Is dat een gezond BMI? En roepen de voorgenoemde mensen iets over de rondingen vooral uit zorg voor de ander of gaat het toch om kritiek op iets wat afwijkt van het normale? En roepen ze dat omdat afwijken niet de norm is? Dat je je vooral niet buiten het normale mag begeven zoals dat met veel andere dingen ook het geval is?

Slank zijn is maximaal een maat 38 hebben en een slank gezicht. Want heb je appelwangen dan wek je in ieder geval de indruk dik te zijn. En dat mag ook niet want alleen slank zijn en er slank uitzien wordt mooi gevonden of als mooi gezien. Of diegenen die slank zijn ook gezond zijn kun je niet aflezen aan de persoon. Iemand kan heel slank zijn maar ongezond van binnen. En iemand met rondingen kan ook gewoon gezond zijn. Maar het gaat volgens mij vooral om het predikaat “mooi” dat hangt aan het fenomeen slank. Je moet slank zijn want dat is mooi. Dan pas ben je mooi. Terwijl je met rondingen of zelfs met overgewicht ook heel mooi kunt zijn, een mooi (rond) gezicht kunt hebben met ogen als blauwe meren waarin je bijna kunt verdrinken of  je kunt mooie golvende haren hebben die als watervallen zo verleidelijk en soepel rond je gezicht vallen dat het bijna jaloersmakend is.

Als je ronder bent dan slank en een maatje meer hebt dan gemiddeld dan wordt dat tegenwoordig “curvy” genoemd. Dat klinkt in ieder geval vriendelijker dan groot of dik of volslank. En omdat er toch langzamerhand steeds meer vrouwen rondlopen die “curvy” zijn, ook al is het niet de norm, houden de modefabrikanten daar ook steeds meer rekening mee zodat je je tegenwoordig niet alleen in vormeloze zakken hoeft te hullen maar je je rondingen mag laten zien in mooie kleding. Zo kun je er ook mooi uitzien, wat natuurlijk ook weer heel subjectief is omdat sommige vrouwen zich ook mooi voelen in een vormeloze zak, gewoon omdat ze dat zo voelen en dat niet afhankelijk laten zijn van kleding.

Het lijkt er soms op dat je, alleen als je slank bent, in onze maatschappij OK bent. Er rust een stigma op dik zijn. En veel meisjes en vrouwen met rondingen hebben, door hoe de maatschappij hun rondingen veroordeeld, inmiddels ook een probleem met zichzelf en hun rondingen. Omdat ze zelf graag willen voldoen aan de normen zoals onze maatschappij die stelt en zij daar dus heel zichtbaar niet aan kunnen voldoen. Rondingen staan in andermans ogen voor geen discipline hebben en dus ben je uitlachbaar, weghoonbaar want je kunt je niet beheersen. En je bent dus als vanzelfsprekend ook nog eens niet mooi.

Ik ben zelf ook zo’n vrouw met rondingen, meer dan gemiddelde rondingen zelfs.  Ik ben het stadium van “curvy” voorbij en als ik niet zoveel last zou hebben van verschillende fysieke klachten dan aanvaardde ik mijn rondingen graag. Ik vind mezelf namelijk wel mooi, met of zonder rondingen. Ik vind van mezelf (zonder op te scheppen) dat ik mooie ogen heb en een mooi open gezicht. Maar helaas ben ik dus door mijn overgewicht ongezond geworden. En als ik nog ronder wordt dan wordt het risico op eerder overlijden bij mij groter en groter. Dus moet ik er iets aan doen en ben ik nu naarstig op zoek naar een blijvende oplossing. Maar geloof me, ik ben, net als zoveel andere vrouwen, al jaren op zoek naar de oplossing en helaas helpt bij mij tot nu toe niets voor langere tijd. Dat weet ik inmiddels zelf maar al te goed. En hoewel ik het zelf maar al te goed besef, en weet, willen mensen mij regelmatig vertellen hoeveel te dik ik wel niet ben in hun ogen. In extrema gebeurde dat een paar jaar geleden tijdens mijn wekelijkse hardloopsessie. Ik had het hardlopen sinds lange tijd weer opgepakt en had er zichtbaar moeite mee. Maar ik liep weer hard en ik was trots op mezelf! Toch moest er iemand van zichzelf tegen mij roepen dat ik niet zoveel had moeten vreten, dan was het allemaal niet zo zwaar geweest! Huilend sjokte ik na die opmerking naar huis. Het deed me veel pijn en het hardlopen heb ik vanaf die dag niet meer gedaan.

Weer anderen vertellen me graag dat, en hoe, ik zou kunnen afvallen, want dat ik dat moet, dat staat buiten kijf. Ze vertellen me hoe mooi ze me vonden op mijn trouwerij nu 12 jaar geleden (toen ik nog vele kilo’s lichter was) en dat ze me het zo graag  zouden gunnen om weer mooi te zijn. Ze vertellen me dat ongevraagd want ik breng het onderwerp uit mezelf liever niet meer ter sprake door de gêne die ik zelf voel betreffende het onderwerp.

En ik voel, hoe goed bedoeld de adviezen ook vaak toch wel zijn, dat ik nu dus niet mooi ben in andermans ogen. Alleen mijn gewicht telt hierin mee, en mijn mooie ogen niet.

En ik voel dat ik, hoe vol ik ook ben, toch niet voor vol wordt aangezien.  Alleen omdat ik niet slank ben. Het gevoel dat ik me moet schamen omdat ik niet kan voldoen aan de gezondheidseisen zit nu dus ook tussen mijn oren. En is het niet een stemmetje vanbinnen dat daarover iets zegt dan zeggen anderen het wel voor mij. En dat is helemaal niet helpend al denkt die ander dat wel.

Het respectvol spreken over welk gewicht dan “goed” is is nog een beetje een onontgonnen gebied maar het verdriet waarmee het veroordelend spreken gepaard gaat is groot. Ook vrouwen met een curvy of Rubensfiguur mogen er gewoon zijn, ongeacht de keuze die ze zelf maken en welk verhaal er ook achter zit. Zonder het stigma of het vooroordeel dat ze niet mooi zijn omdat ze zich niet kunnen beheersen. Dan komen we vanzelf bij een minder gewichtige wereld van perfect te willen zijn uit.