Naar de winkel

Ik had dan weliswaar niet zoveel verstand van kinderen toen ik voor het eerst zwanger was, maar wat ik wel wist was dat ik, zodra mijn baby’tje er eenmaal was, gewoon lekker met de baby in de kinderwagen, lange wandelingen zou gaan maken. Dat zou goed zijn voor mijn conditie en voor de baby want extra frisse lucht doet altijd wonderen bij kleine kindjes.

En omdat real life shoppen toen nog mijn lust en mijn leven was, nam ik me voor om gewoon het winkelen te integreren in de wandelingen. De baby zou toch wel gewoon lekker doorslapen. Althans, dat zag ik de baby’s van andere moeders doen tijdens mijn zwangerschap als ik er op lette.

Ik had me er niet veelvuldig in verdiept maar ik zag op straat veel moeders lopen met de baby in een draagdoek of in de kinderwagen, al slapend, terwijl de moeders lekker in de winkels rondkeken. Af en toe werd er door betreffende moeder gestopt voor een knuffel, de borst of een flesje maar het winkelende leven kon gewoon doorgaan. Dat leek mij ideaal!

Ook zag ik vaak, op koopavonden ouders, met al wat oudere kinderen in de buggy, winkelen. Hoewel ik dacht dat het redelijk ontregelend zou zijn voor het ritme van de kinderen, leken die kinderen er geen last van te hebben en het leek er op alsof het eigen leven van de ouders gewoon kon doorgaan.

Ik heb er al eerder over geschreven maar na de geboorte van Oudste kwam ik in een emotionele rollercoaster terecht. Het mannetje huilde aan 1 stuk zodat ik de eerste maanden na zijn geboorte geheel en al de puf niet meer had om zelfs maar aan shoppen te denken maar na een half jaar moederen begon het winkelvirus weer wat te kriebelen.

Ik had weer een redelijk acceptabele kledingmaat en een grote behoefte aan een nieuwe garderobe. Oudste mocht dan wel de hele tijd huilen maar ik had de hoop dat hij, door te winkelen, net zoals de andere baby’s die ik had gespot, rustig zou worden.

Nou, dat kon ik dus op mijn buik schrijven. Onderweg naar het winkelcentrum lag Oudste al te krijsen in zijn kinderwagen en zo keerde ik al om voordat ik er was. Ik heb het nog 2 keer geprobeerd met hem maar daarna gaf ik het op. Ik kwam wel steeds iets verder maar het was niet echt relaxed om met zo’n huilende baby in de stad rond te lopen. Het zweet stond me op de rug en daardoor was de lol er al snel af.

Toen Oudste wat ouder werd probeerde ik het opnieuw maar ook in de buggy leek hij het absoluut niet fijn te vinden om in een drukke winkelstraat te worden rondgereden. Ik gaf het op en ontdekte gelukkig dat je ook heel goed online kleren kunt kopen. Wat ook nog eens een stuk minder vermoeiend was, kwam ik achter.

Helaas moeten er in het drukke leven van een werkend gezin ook boodschappen worden gedaan en dat deden wij al jaren het liefst voor de hele week.

Na de geboorte van Oudste probeerden we de baby in eerste instantie mee te nemen met het boodschappen doen maar ook dat leek uit te lopen op een fiasco. Ook daar zette Oudste het op een brullen en boodschappen doen werd een ware martelgang voor ons en voor hem. Ik kon me totaal niet meer focussen op wat we nodig hadden en kwam thuis met maar de helft van wat er op mijn lijstje stond, zo gestrest werd ik ervan.

Na die ervaring gingen we in de eerste jaren van Oudste dus maar om toerbeurt alleen boodschappen doen. En dat was een ware verademing! Het leek zelfs een beetje op een korte vakantie. Ik was er zonder een huilend kind even helemaal uit en kwam helemaal opgeladen weer thuis. Dat was dus het ideale scenario voor toen.

Op latere leeftijd van Oudste waagden we nog maar eens wat pogingen tot het samen boodschappen doen maar Oudste ging nu, zodra we in de supermarkt waren, helemaal als een dolle te keer. Hij wilde uit de buggy en als hij er uit was wilde hij wegrennen, alles uit de schappen trekken en omdat dat niet mocht zette hij het maar weer op een gillen. Vanaf de zijlijn keken andere ouders toe hoe ik mijn krijsende, in hun ogen onopgevoede kind, niet in bedwang kon houden. En er werd ook afkeurend naar mij gekeken. Ik had gefaald, zo zag het er zeker uit.

Vanaf toen besloten we: we doen voortaan alle grote boodschappen zonder kinderen want ook met jongste erbij verliep het boodschappen doen en winkelen niet erg relaxed. Zelfs het kleinste boodschapje werd door ons alleen gedaan omdat het beide kinderen enorm overprikkelde. Helaas kwamen we pas later achter de oorzaak van deze overprikkeling maar het gaf ons wel veel duidelijkheid.

Door mijn eigen burn-out 5 jaar geleden merkte ik ook aan mezelf dat winkelen en boodschappen doen eigenlijk superoverprikkelend is. En ik kreeg ook behoefte om dat voor mezelf gemakkelijker te maken. Hoewel ik er in het begin erg aan moest wennen doe ik sinds een jaar alle weekboodschappen online. De kleine boodschappen haal ik nog wel bij de buurtsuper en soms gaat er nu zelfs 1 van de kinderen mee maar de rest wordt heerlijk luxe thuisbezorgd op een moment dat het mij het beste uitkomt.

Het voelt nog iedere keer als zeer luxe maar zo maak ik het makkelijker voor iedereen. Ik en de kinderen hebben geen last meer van de drukke, warme of niet altijd fris ruikende winkels, met hun flikkerende lichten en lange rijen. Om van de muziek maar te zwijgen.

Misschien dat ik voor de weekboodschappen ooit nog eens terugkom in de echte winkels zodra er hier, net als in Engeland sinds kort, speciale openingstijden van bepaalde supermarkten zijn voor mensen die te snel overprikkeld zijn. En omdat dus alle prikkels worden weggefilterd gedurende 1 uur van de dag, ideaal voor mensen met o.a. autisme.

Nederland heeft nu al een prikkelarme kermis en prikkelarme bioscopen maar laten we hopen dat het in Nederland ook zo ver komt dat er voorgenoemde speciale supermarkten komen. Want boodschappen zul je je hele leven moeten blijven doen. En als mijn kinderen groot zijn zullen ze het misschien wel zelf moeten gaan doen. En ook al zullen ze het dan niet meer op een gillen zetten, overprikkeling is nooit fijn. Dat weet ik nu inmiddels wel!