Down in de dojo

Een nadeel van Downsyndroom is dat je er ook veel gezondheidsklachten bij kunt hebben. Gelukkig hebben wij daar tot nu toe met Jongste minder mee te maken maar helaas is het bij hem toch ook niet alleen rozengeur en maneschijn qua gezondheid.

Ik schreef er al eerder over maar Jongste is (dus) te zwaar. Hij is groot voor zijn leeftijd qua lengte en voor een kind met downsyndroom maar zijn buikomvang is ook fors. Te fors.

Dus naast de tip om minder te gaan eten, gaf de kinderarts bij een bezoek aan de downpoli het advies om een traject bij Fitkids te gaan volgen. Ik kende het niet maar Fitkids is een fitness- en oefenprogramma voor kinderen met een chronische ziekte, beperking of langdurige aandoening. De kinderen trainen en bewegen gedurende een half jaar tot een jaar onder begeleiding van een (kinder)fysiotherapeut en werken aan individuele doelen ter verbetering van hun fysieke en mentale conditie. Het uiteindelijke doel is de doorstroom naar een sportclub.

Omdat het ons wel wat leek ging Jongste, die ook conditioneel niet echt goed in zijn vel bleek te zitten, beginnen aan het traject.

Hij kan nogal eens blijven hangen in het negatieve als dingen angst bij hem oproepen en sporten in teamverband viel daar dus ook onder, bleek al snel.

Met veel vallen, huilen en niet meer verder willen maar toch ook weer opstaan en doorgaan, doorliep Jongste het Fitkidstraject. Er werd wat afgehuild als er weer een obstakel op de weg van Jongste opdoemde, maar na een jaar leek het er op dat er steeds minder obstakels waren. Dit kwam vooral door de fysiotherapeut die bij het programma was aangesloten. Zij had een enorme klik met Jongste en zij sleepte hem er gewoon doorheen.

Eind vorig jaar rondde Jongste dan eindelijk het fitkidstraject af met een beduidend betere conditie en een minder grote angst voor sporten in een groep. Hij was voor dat moment “uitgesport” en we kregen de opdracht mee van de fysio om vooral op zoek te gaan naar een leuke, nieuwe sport.

Eerlijk gezegd had ik even geen zin om weer op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging dus ik liet het een paar weken liggen. Jongste mocht van mij wel even bijkomen van alle verplichtingen.

Toch nam ik me in het nieuwe jaar voor, zoals zo veel mensen doen, om verder te gaan zoeken naar een passende sport.

Maar waar ga je beginnen met zoeken? Niet iedere sport is geschikt voor een kind met een beperking en Jongste vindt heel veel sporten te moeilijk door o.a. zijn minder goed ontwikkelde oog-hand coördinatie en zijn verminderde reactiesnelheid.

Ik stelde van alles voor maar Jongste vond niets leuk. Dansen? Paardrijden? Hockey? Voetbal? Het was allemaal niets voor jongste zei hij. Het ging hem qua tempo allemaal veel te snel en dat snapte ik ook. Maar wat dan wel?

Op een dag gaf hij aan graag te willen worstelen. Hij is dol op vechten met zijn vader en hij is nog sterk ook dus dat leek me niet eens zo’n gek idee. Maar worstelen bleek niet echt een sport te zijn waarvoor je binnen kan lopen bij een reguliere sportschool, laat staan bij een G-clubje (waarbij de G voor gehandicapt staat).

Ik dacht echter dat als hij worstelen leuk vindt, dat judo dan misschien ook wel iets kon zijn. Het is veel (gedoseerd) gooien en grijpen en misschien was dat wel wat? Judo is daarnaast niet alleen iets lichamelijks maar geeft ook mentaal kracht en discipline. Niet verkeerd om al die doelen samen te behalen, ooit, dacht ik zo.

Jongste keek een Youtube filmpje over judo en hij dacht dat het wel wat zou kunnen zijn…..

Ik mailde gelijk naar het judowalhalla van onze stad en onze “sportbilly” mocht wel eens een proefles komen meedraaien. Dus na het maken van een afspraak stond hij meteen de eerste week na de kerstvakantie in de dojo, samen met 8 andere jongetjes die ook zichtbaar nog zo de nodige doelen te behalen hadden.

Die proefles ging buitengewoon goed. Jongste was zichtbaar onder de indruk van de judodocent met zijn grote sterke lijf. Tot mijn grote verbazing hield Jongste zijn aandacht erbij, wist hij meteen wat hij moest doen, zette hij door en vond hij het echt leuk!

Ik was onder de indruk van wat ik zag en dacht meteen in mogelijkheden. En de judodocent gelukkig ook. Hij gaf aan dat het voor hem wel een uitdaging zou zijn maar dat hij het wel wilde proberen.

Ik vroeg nog even na bij de fysio en de kinderarts of hij het wel mocht gaan doen maar na groen licht van hen gingen we er voor! Jongste kon niet wachten totdat het tijd was voor zijn eerste echte les. We gaven ons op en schaften een speciaal judopak aan. Je moet het ijzer smeden als het heet is!

Wat was ik trots toen ik hem in dat mooie, witte pak zag staan, alleen al door dat pak groeide hij een meter boven zichzelf uit en ik ook. Niets kon ons meer tegenhouden, judo zou de sport van Jongste worden!

Helaas was de eerste les geen succes. Jongste werd voor zijn gevoel al snel een beetje te hard op zijn rug gegooid en kon de pijn niet meer uit zijn hoofd wegdenken. Toen hij ook nog zijn teen schaafde aan de mat was wat hem betreft de les afgelopen en wilde hij huilend de dojo uitlopen.

De judodocent deed nog wat pogingen om hem binnen te houden maar Jongste wilde niet meer. Hij kon niet meer uit zijn negativiteit komen en zag alleen maar obstakels.

Daar waren ze dus weer, die #$%^&@#obstakels…..

Waarom?????????

Ik zat te balen aan de zijlijn. Was het dan toch allemaal niet genoeg doordacht geweest? Was jongste gewoon niet geschikt voor zoveel gooi- en smijtwerk? Gelukkig herpakte ik me snel.

Jongste mag dan wel veel obstakels zien, zijn ouders hebben inmiddels geleerd om nooit op te geven en door te zetten tot ze er bij neervallen. Dus ook deze keer geef ik het niet op. Nadat hij toch eerder uit de les mocht gaf ik hem een stevige knuffel en gingen we naar huis, met de belofte aan elkaar dat we het de volgende week weer gaan proberen! We worstelen ons er wel doorheen!