Afscheid nemen

Het aangaan en onderhouden van sociale contacten is en blijft voor mij een behoorlijke uitdaging. Ik heb in mijn leven een klein groepje vrienden en vriendinnen om me heen verzameld die ik sporadisch zie en die ik, sinds “whatsapp” in mijn leven is, regelmatig een appje stuur. Deze vrienden en vriendinnen zijn voor mij echt de moeite waard om mee om te gaan.

Dat kleine groepje en dat sporadische contact is voor mij echter vaak meer dan genoeg, hoewel ik er soms naar verlang uitgebreider contact te hebben met hen of om meer vrienden te hebben omdat ik daar anderen ook zo van zie genieten. Andere mensen lijken zoveel te ondernemen met hun vrienden: zo hebben veel mensen wekelijks contact met verschillende vrienden, gaan ze samen weekenden weg en ondernemen ze nieuwe dingen… klinkt allemaal heel leuk en ik zou het ook wel willen diep in mijn hart maar voor mij is dat niet weggelegd. Dat weet ik inmiddels gewoon.

Want hoewel regelmatiger sociaal contact de laatste tijd wel aan de orde is omdat het me psychisch beter af gaat, kan ik zo’n intensief contact gewoonweg niet opbrengen. Het overprikkelt me te veel en ik kom daardoor niet aan mijn rust toe die ik zo hard nodig heb. Daarnaast ben ik eigenlijk, eerlijk gezegd, van nature, tijdens de schaarse momenten van vrije tijd die ik heb, liever op mezelf.

Ook op mijn werk ben ik niet heel erg sociaal, althans, niet zo sociaal als dat ik zou willen. Ik kan me bij tijd en wijlen helemaal verliezen in de werkzaamheden waarvoor ik ben aangenomen en heb dan vaak geen tijd om me sociaal bezig te houden met de collega’s, terwijl ik denk dat zij dat juist wel graag zouden willen. En ik zou het eigenlijk ook wel willen maar het lukt me gewoon niet om het te combineren met het werk. Verder ben ik niet van de borrels of de personeelsfeesten dus dat maakt het werkzame leven in sociaal opzicht ook tot een uitdaging.

Ondanks dat ik niet zo’n hele grote groep vrienden en kennissen heb doen er zich toch vaak genoeg momenten voor dat ik afscheid moet nemen van mensen die ik heb leren kennen. De wegen scheiden zich dan door een verhuizing, of door het veranderen van werk of gewoon, doordat men uit elkaar groeit.

Het is natuurlijk niet altijd nodig om echt afscheid te nemen. Je kunt je natuurlijk voornemen om elkaar, bijvoorbeeld na een verhuizing of na het veranderen van werk, te blijven zien maar vaak is het aantal mensen bij wie dat lukt op 1 hand te tellen, althans bij mij.

Vroeger had ik erg veel moeite met goed afscheid nemen. Of eigenlijk, ik had er geen moeite mee, ik deed het gewoon helemaal niet. Ik wist gewoon niet wat dan te doen en vond het altijd een erg ongemakkelijk moment. En dat soort momenten ging ik liever uit de weg.

Ging ik ergens weg of had ik genoeg van een vriendschap dan liet ik de contacten gewoon doodbloeden. Zonder markeerpunt of uitgesproken besluit bestond mijn sociale kring dan gewoon uit minder mensen. Ik realiseerde me op dat moment niet dat je bij een afscheid een bepaalde tijd afsluit en dat je, naast dat je in de toekomst andere leuke dingen gaat doen, ook best even mag stilstaan bij wat er is geweest, en dat dat ook waardevol is geweest.

Dat stilstaan bij een afscheid eigenlijk heel belangrijk is voor beide partijen heb ik geleerd tijdens mijn intensieve therapie waarbij we soms wekelijks afscheid namen van weer een groepslid en dat met gepaste aandacht moesten, en later in het proces ook wilden, doen. Sinds die therapie sta ik tegenwoordig veel langer stil bij een afscheid, gewoon omdat het beter voor mij is. En omdat het zo’n goed gevoel kan geven.

Je voelde het misschien al een beetje aankomen dus dan kom ik nu gelijk maar met een “mooi” bruggetje: Voor mij staat de komende periode namelijk naast het kennismaken met heel nieuwe dingen en mensen ook in het teken van afscheid nemen. Door alle nieuwe dingen die staan te gebeuren en waarop ik me volledig wil gaan focussen, zal ik andere dingen moeten loslaten. Ik zal de oude vertrouwde dingen die mij veel geluk gaven, maar die ook zwaar zijn om te combineren met de nieuwe dingen, voor nu even moeten laten gaan.

Zo ga ik deze week dan ook stoppen met mijn werk. Dit allemaal zodat ik na de vakantieperiode kan gaan starten met mijn opleiding ervaringsdeskundigheid in zorg en welzijn en met mijn nieuwe leerwerkplek als ervaringsdeskundig begeleider in de geestelijke gezondheidszorg.

En ik trek de spreekwoordelijke pleister er gelijk maar in 1 keer af. Ik ga dus ook (tijdelijk) stoppen met mijn blog. En hoewel het tijdelijk is, valt het stoppen met schrijven mij eigenlijk nog het zwaarst.

Aan de ene kant stop ik met blijdschap want ik begin aan een mooi, nieuw avontuur waarin ik mijn passie helemaal kwijt kan. Aan de andere kant zal ik mijn andere passie, het schrijven, enorm gaan missen. Begon ik in eerste instantie met schrijven in het kader van mijn eigen herstel, langzaamaan ging ik ook schrijven om anderen een hart onder de riem te steken of om herkenning op te roepen bij anderen. Dit allemaal onder het motto: delen is helen.

Het wekelijks reflecteren op mijn eigen leven vanuit stigmadenken heeft mij, mede door de reacties van lezers, heel veel gebracht. Het heeft mij zelf in eerste instantie heel ver gebracht in mijn herstel. Oudste en Jongste zijn nu 3 jaar ouder en een stuk gegroeid in hun hele zijn. Mijn hele gezin heeft een belangrijk groeiproces doorgemaakt en ik kan met trots zeggen dat we ook gezamenlijk ver zijn in ons herstel. Er is nog veel werk aan de winkel en dat zal zo blijven maar de manier waarop het gaat maakt dat ik nu voor het eerst durf te kiezen voor mezelf. En dat is mede ontstaan door erover te schrijven en de schrijfsels te delen met de lezers.

Door het schrijven en door de mooie reacties die ik daarop zo vaak heb gekregen heb ik het gevoel gekregen met veel lezers echt verbonden te zijn geraakt en daarom lijkt dit moment zowaar op een persoonlijk afscheid….. Waar ik dus niet zomaar overheen wil stappen.

Ik neem dus voor nu even afscheid. Met dankbaarheid in mijn hart voor alles wat het me heeft gegeven. En ik koester de herinneringen aan de mooie ervaringen die ik aan de hand van mijn schrijfsels heb mogen uitwisselen met jullie, mijn lezers. Ik neem de herinneringen mee in mijn hart en zal ze blijven opdiepen, ook als het even minder gaat. De herinneringen zullen me kracht geven en een lach op mijn gezicht toveren. Het is bijna magie.

Dank jullie wel daarvoor!