Thuisbasis

Welkom op mijn website

Welkom op mijn thuisbasis, mijn virtuele thuisbasis dan. Een kop koffie aanbieden kan ik je niet maar ik hoop je wel het gevoel van “welkom bij mij thuis” te kunnen geven.

Als er geen koffie is, hoe krijg je dat dan op een website, dat welkom thuis gevoel?

Voor mij is “thuiskomen bij iemand ” een gevoel van verbinding ervaren. Al is het minimaal. Ik wil dat voelen. Een eerste kennismaking  valt of staat voor mij dan ook met het meteen iets van verbinding voelen. Al is het maar door een blik, een gebaar of een houding, je voelt: de verbinding is er of het is er niet. Het is een gevoel.

Maar daar moet je wel even de tijd voor nemen. Letterlijk gaan stilstaan of nog liever zitten. En voelen. Koffie is dan voor mij een goed smeermiddel om dat te doen. Het is een moment dat je in principe even niets anders doet. Niets anders kunt doen dan (onbevooroordeeld) kijken naar de ander. Of niet. En dan is er geen verbinding. Ook goed.

Als je wel verbinding voelt dan lukt het misschien ook om een stap verder te gaan en om te gaan delen. Het delen van kennis, wie ben jij en wie ben ik en zelfs misschien het delen van ervaringen vanuit oprechte geinteresseerdheid. Maar dan zit je al zeker wel in de fase van verbinding voor gevorderden.

Dus wat dan nu te doen, jij was iets aan het zoeken, zag deze website, klikte er op, in alle snelheid of gericht. En er is geen koffie. Is het toeval dat ik je hier tref? Wat verwacht je ? Ik ken je niet, heb geen koffie met je gedronken en toch, vanuit het niet echt verbonden te zijn ga ik met je delen. Een behoorlijk spannende “kamikaze” actie voor mij.

Want wanneer is het goed, Hoe krijg ik verbinding met jou, hoe vang ik jouw aandacht? Door het enkel delen van verhalen , van ervaringen, krijg je daardoor verbinding? Ik denk het niet. Daar is iets anders voor nodig.  Wat volgens mij nodig is voor het delen van ervaringen is wederzijdse empathie. Empathie is echt iets heel anders dan sympathie. Empathie is voor mij het onbevooroordeeld luisteren naar iemand zonder zelf iets te willen halen bij die ander. Het die ander het gevoel geven dat zijn/haar verhaal er mag zijn.  En er dankbaar voor zijn dat je die verhalen mag delen.

En ik hoop met mijn verhalen op jou over te kunnen brengen dat ik me met jou durf te verbinden. Door mij open te stellen. En dat jij daar herkenning in ziet en hopelijk ook erkenning, van dat jouw verhalen er ook mogen zijn. En dat je die mag vertellen. Dat dat niet gek is maar goed. Goed voor jezelf, voor de ander, voor iedereen.

Ik neem je hier mee in mijn ervaringen en deel met jou waar ik als “bijzondere” moeder van twee ” bijzonder bijzondere” kinderen tegen aanloop.

In het dagelijks leven, in mijn hoofd, mijn lijf, bij instanties, in mijn toekomstverwachtingen, in mijn rouw- en herstelproces maar ook in regelmatige terugblikken op het verleden. Ook neem ik je mee in mijn zoektocht naar een nieuwe baan. Of levensinvulling. Met de kennis die ik nu heb over mezelf en rekeninghoudend met mijn verleden.

Hoe “bijzonder bijzonder” wij zijn en waarom ik mezelf Stigmama noem, je komt het te weten!

Dit is dus geen blog vol dagelijkse kinderdingen, dit is vooral een blog over zelfstigmatisering, rouw en herstel door je kwetsbaar op te stellen. En mijn zoektocht naar wat ik daar mee wil. Ik zeg het hier maar alvast, je kunt altijd afhaken!

Ik  wens je veel leesplezier en hopelijk een lach op je gezicht, niet alleen om mijn misschien soms pijnlijk grappige anekdotes maar hopelijk meer vanuit herkenning. Tot snel!