Feest!

Jongste zit nu 7 weken op zijn nieuwe (middelbare) school. Zoals ik al eerder schreef zit hij op een vrije school waarbinnen ze een speciale integratieklas hebben voor kinderen met Downsyndroom en/of een andere verstandelijke beperking of ontwikkelingsstoornis.

Ze zitten in een klasje met 12 kinderen en de leeftijd van de kinderen varieert tussen de 13 en 19 jaar. Ieder kind heeft een ander uitstroomprofiel, wat kan gaan van praktijkschool onderwijs tot begeleide dagbesteding. Iedereen krijgt er de ruimte om zijn of haar “eigen ding” te doen op zijn of haar eigen wijze passend binnen het onderwijsaanbod. Om de integratie en de leerdoelen te bevorderen maken ze wekelijks (met de hulp van een begeleidende reguliere leerling) uitstapjes naar de reguliere lessen van de school.

Bij Jongste ligt de nadruk qua leerdoelen vooral op het toepassen van de kennis die hij allemaal in zijn hoofdje heeft. Hij mag dan cognitief een hoogvlieger zijn voor een kind met het syndroom van Down en er lekker op los kletsen, als het aankomt op de uitvoering van het geleerde dan lukt het niet altijd. Het lukt hem moeilijk om zich te focussen en het overzicht te houden over alle te zetten stappen. Een en ander gaat daarnaast in ieder geval altijd gepaard met flink wat gekreun en gesteun omdat meneertje eigenlijk ook allemaal geen zin heeft in al die taken. Zo is hij niet van de voorbereiding van het werk en laat hij ook na het werken altijd zijn spullen onopgeruimd liggen. Helaas hou je het niet lang vol op je werk als je deze vaardigheden mist dus daar moet hij nog echt mee aan de bak. Ook op sociaal vlak heeft hij nogal wat uitdagingen en daar kan hij in deze integratieklas ook volop aan werken.

Jongste vindt het er erg fijn. Hij komt elke dag lachend en uitgerust van school terug naar huis. Hij zegt dat hij er minder hard hoeft te werken dan op de basisschool. Eerst schrokken we van die mededeling en dachten we dat hij onvoldoende uitgedaagd zou worden. Maar nu hij er wat langer rondloopt, weten we dat hij bedoelt dat er uitgebreid de tijd wordt genomen voor uitleg van de opdracht en wat er precies van de kinderen wordt verwacht. Ook wordt er goed stilgestaan bij hoe e.e.a. is verlopen en wat eventuele verbeterpunten zijn. Hierdoor kan hij goed werken aan zijn leerdoelen.

Creativiteit krijgt volop aandacht in zijn klas. Zo krijgt hij 1 keer in de week les in smeden, dansen en drama. Na de herfstvakantie start hij met kookles in een reguliere klas samen met een begeleidend leerling. Daarnaast komt er 1 keer in de week een “reguliere” buddy in de pauze speciaal met Jongste een praatje maken en een spelletje doen. Dat mes snijdt dus aan 2 kanten omdat de reguliere leerling hier ook bewust voor kiest en aan zijn of haar leerdoelen kan werken.

Ook al duurt het nog even, Jongste gaat vanaf dat hij 15 jaar is “het transitieproces” in naar werk, wat betekent dat hij stage zal gaan lopen. Dit vinden wij geweldig want dat is natuurlijk uiteindelijk de bedoeling van het onderwijs, dat hij op weg gaat naar passend werk!

Het allerleukste van de school was voor Jongste echter dat hij afgelopen weekend voor het eerst in jaren weer een een echt kinderfeestje had. Zijn hele klas was er voor uitgenodigd en Jongste vond het, naast dat het leuk was, ook behoorlijk spannend. Hij was de afgelopen jaren op de basisschool niet meer uitgenodigd voor kinderfeestjes dus hij moest vooral weer even wennen aan het idee. Hij was vooral bang dat het heel druk zou worden en dat hij dan niet weg zou kunnen. Na overleg met de moeder van het feestvarken bleken de festiviteiten vooral buiten in het groen plaats te vinden en er zou ook een ruime mogelijkheid zijn om te ont-prikkelen.

Ik had er na deze mededeling alle vertrouwen in, dus Jongste kon gaan. Toen ik hem aan het eind van de middag kwam ophalen van het feestje zag ik het groepje feestvierders al van verre zitten. Ik zag een gezellig groepje tieners bij elkaar zitten die het vooral heel leuk met elkaar hadden. Een groepje dat samen favoriete (harde) muziek draaide en lekker buiten frietjes zat te eten. En ik stoorde ze zichtbaar in hun feestvreugde. Het was gewoon nog te leuk voor de komst van de ouders!

Jongste lachte van oor tot oor en zong hard mee met de muziek. Ik keek terloops naar een andere moeder die haar dochter kwam ophalen en ik zei tegen haar dat ik eigenlijk een traantje moest wegpinken. Ze was daar ook net mee bezig, zag ik. Onze kinderen hadden er lang niet helemaal bij gehoord. En nu, vanaf de start van deze nieuwe schoolfase, gewoon wel. En ook wij als ouders hoorden nu eindelijk weer eens ergens bij, want doordat je kind nergens bij hoort, heb jij ook geen of weinig contacten met andere ouders.

Luidkeels zingend op de muziek van K3 reden we naar huis. Moe maar voldaan. En dolgelukkig.

En ik realiseerde me dat er door deze nieuwe periode die zo feestelijk is begonnen, ook een nieuwe periode van een soort van inclusie is begonnen. Wij hoeven nu ook niet meer zo hard te werken voor Jongste. We horen er gewoon allemaal bij.

Ik heb nu al zin in de rest van het schooljaar!