Kat in de zak

Dertig jaar geleden, in de nacht van 3 op 4 juli om precies te zijn, ontmoette ik “hem”.

Een boomlange, slimme en in mijn ogen erg knappe jongen van 22 jaar. Hij had lang, donker haar en hij droeg een houthakkersbloes. Hij stond op het Stratumseind in Eindhoven nonchalant met een biertje in zijn hand over het uitgaanspubliek te staren. Ik zag hem en dacht bij mezelf: “Dat is hem”.

Ik sprak hem aan en we begonnen te praten.

Hij bleek geen baan te hebben en had zijn studie psychologie afgebroken omdat hij studeren eigenlijk maar niets vond. Hij had geen cent te makken en leefde van klusje naar klusje. En basketball was zijn lust en zijn leven.

Ik studeerde rechten omdat mijn ouders de visie hadden dat je, als je slim was, als vanzelfsprekend ging studeren. Daarnaast werkte ik me een slag in de rondte in de horeca om geld te verdienen voor dingen die ik leuk vond, zoals uitgaan in Eindhoven.

Die boomlange, knappe jongen was qua profiel “niet echt” een jongen die bij de wensen en eisen van mijn ouders paste. Maar ik vond hem leuk, slim en knap en hij mij ook, dus we besloten in contact te blijven en telefoonnummers uit te wisselen. Er was nog geen internet om elkaar te googelen dus ik wist alleen van hem wat hij mij over zichzelf wilde laten weten. En vice versa. Het was een sprong in het diepe. Zoals het hele leven eigenlijk een sprong in het diepe is .

De weken erna telefoneerden we eindeloos met elkaar en schreven elkaar gepassioneerd lange liefdesbrieven. We leken voor elkaar gemaakt en er leek geen vuiltje aan de lucht te zijn.

Drie maanden na onze ontmoeting stond hij in een busje voor mijn ouderlijk huis klaar om me voorgoed mee te nemen . Mijn ouders verbouwereerd achterlatend. We gingen samenwonen op de zolderkamer van zijn studentenhuis omdat we zeker wisten dat we voor langere tijd bij elkaar wilden blijven.

Een paar jaar later kochten we, nadat we allebei een vaste baan hadden weten te bemachtigen, een “grote mensen” huis, kregen we 2 kinderen en trouwden we. Ons verhaal leek op een sprookje. Maar dat was het niet.

Ik had namelijk een psychische kwetsbaarheid waarover ik hem bij onze ontmoeting niets had verteld. De eerste periode van onze prille relatie hield ik het nog wel vol om de stoere, dappere meid te zijn die ik eigenlijk wilde zijn maar hoe closer we werden, hoe kwetsbaarder ik me voelde. En toen moest ik mezelf wel in mijn geheel laten zien aan hem.

Pas weken later, toen we al hopeloos verliefd op elkaar waren geworden, vertelde ik het hem. Hij hoorde het aan, schrok enorm maar kon voor zijn gevoel niet meer terug. Hij was verliefd geworden op mij en nam mijn kwetsbaarheid daarin voor lief. Dat dat niet gemakkelijk voor hem is geweest, is inmiddels een feit. Ik heb hem wel eens gevraagd of het voor hem voelde alsof hij een “kat in de zak” had gekocht. Dat gevoel kreeg ik er zelf namelijk een beetje door ; dat ik hem er ingeluisd had.

Als ik terugkijk op de afgelopen jaren en mijn worsteling met mijn kwetsbaarheid dan had ik achteraf gezien niet zo goed aan mijn herstel kunnen werken zonder mijn partner. Heel soms bekroop me de gedachte dat ik beter af zou zijn zonder hem omdat ik dan alleen mezelf had om verantwoordelijk voor te zijn, wat me overzichtelijker leek. Toch ben ik van mening dat een liefdesrelatie heel belangrijk is voor je herstel. Het is sowieso fijn en helpend om steunbronnen om je heen te hebben, vooral als je niet goed in je vel zit. En als er dan iemand is die je onvoorwaardelijk steunt en bijstaat vanuit liefde is dat een geschenk uit de hemel.

Het is dan ook niet zo gek dat veel cliënten, net als vele anderen in deze maatschappij, een relatiewens hebben.

De laatste tijd willen opvallend veel cliënten met mij praten over mijn ervaring met relaties en het hebben van een psychische kwetsbaarheid. Klaarblijkelijk is het toch nog wel een uitdaging om een relatie te vinden en te behouden, zeker als er sprake is van een psychische kwetsbaarheid van 1 of beide partners.

Cliënten vragen mij hoe ik aan een relatie ben gekomen, hoeveel effect mijn kwetsbaarheid op de relatie heeft gehad, hoe wij ons staande hebben gehouden, of er sprake is van gelijkwaardigheid en hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ik al 30 jaar met mijn man samen ben. Hoewel het ontmoeten van potentiele relatiekandidaten tegenwoordig heel anders gaat (ik heb bijvoorbeeld nog nooit “geswiped” op een datingsite) kan ik toch vanuit ervaringskennis veel delen over de relationele aspecten van het leven. En kunnen we samen vanuit verwondering mogelijkheden verkennen om iemand te leren kennen. We kijken samen welke mogelijkheden er zijn en hoe deze aansluiten bij de persoon in kwestie. Met veel plezier leer ik hier ook weer heel veel van.

Toch is mijns inziens het maken van echt contact, het aansluiten bij de ander, een universeel en tijdloos iets. Of dit nu gaat via datingsites of anderszins, uiteindelijk is er altijd sprake van persoonlijk contact en neem je jezelf en de ander daarin mee. Ook neem je, naast je voorkeuren, hobby’s, interesses en nog veel meer, ook je eigen (faal- en succes-) ervaringen daarin mee. En dan merk ik dat mensen met een psychische kwetsbaarheid toch heel bang zijn om te falen, omdat ze dit maar al te goed kennen. Dit maakt dat het voor veel mensen een heel spannende exercitie wordt die ze eigenlijk, om meer faalervaringen te voorkomen, willen vermijden, ondanks de vurige wens een partner te vinden.

Recentelijk vond ik beroepshalve via mijn werkgever een laagdrempelige manier om in contact te komen met mensen en wel via de site “www.durfjijmetmij.nl.” Dit is een voor cliënten met een psychische kwetsbaarheid of psychosociale problematiek gratis ontmoetingssite.

Je weet op voorhand, als je je inschrijft op deze site en er actief mee aan de slag gaat, dat de potentiele kandidaten ook een kwetsbaarheid hebben. Het kan zijn dat het contact daardoor laagdrempeliger wordt maar ik merk ook dat het mensen juist terughoudend kan maken.

Want, hoewel het natuurlijk altijd zo kan zijn dat je er later achter komt dat iemand een psychische kwetsbaarheid heeft, om nu meteen voor een date te kiezen waarvan je zeker weet dat hij /zij een psychische kwetsbaarheid heeft, daar lijken mensen toch niet op te zitten wachten. Wat eigenlijk heel jammer is omdat er ook gewoonweg iets heel moois uit kan komen, zoals ik uit eigen ervaring weet. En ik vraag me af, waarom is het hebben van een psychische kwetsbaarheid iets van iemand wat je kan weerhouden van het aangaan van een relatie? Vooral als je zelf een kwetsbaarheid hebt weet je dat het een onderdeel is van jou en dat het niet jouw gehele zijn is. Toch is het voor veel mensen een kaart die ze liever niet trekken. Vanuit vooroordelen of aannames. Wat jammer is maar ook wel begrijpelijk. Toch wil ik hoe dan ook bevorderen dat mensen in contact komen met steunbronnen of zelfs met een levenspartner.

En dus blijf ik gewoon meewandelen in de zoektocht naar iets moois. Samen met de ander, op zoek naar zichzelf en de liefde. Want geloven in dat het bestaat moet je blijven doen. Daar zijn mijn man en ik een mooi voorbeeld van!