Over Stigmama

Wie ik ben: Mijn naam is Anne-Marie, ik ben 51 jaar, ik ben getrouwd en samen hebben wij 2 hele lieve, grappige, bijzonder “bijzondere” kinderen. De jongste heeft down syndroom, de oudste worstelt zeg maar met zijn executieve functies en zijn concentratie.

De kindertjes zijn grote jongens van 17 en 12 jaar. Ik hou erg veel van die mannen maar ik kan ook heel erg genieten van de rust als ze even weg zijn. Dat heb ik nodig. Best vaak eigenlijk. Even geen prikkels, even geen constante paraatheid.  Sinds zij in mijn leven zijn staat mijn wereld op zijn kop. En niet zo’n beetje ook. Hoe dat komt lees je gaandeweg.

Waar ik van hou:  Naast mijn kinderen en mijn man hou ik van schrijven, van analyseren, van creatief bezig zijn. Ontwerpen. Nieuwe dingen maken. Ontdekkend koken.

Sinds kort heb ik een HBO diploma “in the pocket”. En mag ik me nu officieel een professioneel ervaringsdeskundige noemen. Ik werk momenteel met een groot enthousiasme bij een grote instelling voor specialistische psychiatrie. Ik heb nooit gedacht dat werken zo vervullend kon zijn!

Waar ik niet van hou: Ik hou niet van heel veel drukte, van alles tegelijk moeten, teveel informatie, harde geluiden, van onredelijke mensen, van onverdraagzaamheid, van oneerlijkheid, onechtheid, van vriendjespolitiek, van stigmatisering, van materialisme. Ik snap de wereld soms echt niet. Ik voeg er graag wat mildheid en compassie aan toe.

Waar ik woon: Ik woon in een leuk, oud huis in het centrum van een grote stad. Het huis is gekocht toen ik goed in mijn (financiële) vel zat, althans dat dacht te zitten.  Het leven had echter (achteraf gelukkig) andere plannen met mij. Ik heb het alleen lang niet zo ervaren. Het heeft mij op vele vlakken en ook financieel veel spanning gegeven maar ook veel opgeleverd uiteindelijk.

Waar naar toe: Gelukkig dat het leven voor mij anders liep zeg ik dus achteraf want ik heb me zo vaak slachtoffer gevoeld van alles wat mij overkwam. Nu voel ik me, ondanks dat mijn kwetsbaarheid onderdeel van mij zal blijven, ver in mijn herstel. En voel ik mij, door de samenwerking die ik heb mogen ervaren met allerlei instanties en belanghebbenden, vervuld door empowerment.

Waarheen: ik heb de afgelopen jaren de teugels weer opgepakt.  Ik wilde eerst schrijven herpakken maar ik heb eigenlijk voor mezelf nieuwe teugels gecreëerd. Mijn oude teugels waar ik totaal geen houvast aan had heb ik met veel liefde terzijde geschoven. Ik heb ze niet meer nodig.  De nieuwe teugels koester ik, laat ze vieren en span ze aan. Van inspanning naar ontspanning zodat ik ver in mijn herstel kan blijven.