Omdat ik op 1 maart 2018 van het UWV weer echt een X-bedrag moet gaan verdienen, en deze datum steeds dichterbij komt zonder echt resultaat, ben ik vlak voor de grote vakantie begonnen aan een nieuw “op zoek naar betaald werk maar nu echt” traject.
Het moet er van komen, want zoals ik al eerder schreef word ik, als ik op 1 maart 2018 geen betaald werk heb, gekort op mijn uitkering met een bedrag nog hoger dan de hoogte van mijn hypotheek. En dat is voor mij een aanzienlijk bedrag. We hebben namelijk destijds in onze betere tijden ons droomhuis voor de hoofdprijs gekocht dus het is een bedrag dat je niet zomaar even wegbezuinigd door eens een paar maanden te letten op bijvoorbeeld het elektriciteitsverbruik. Als ik zoveel gekort word moeten er drastischer maatregelen worden getroffen waar ik liever als een soort van struisvogel nog maar niet aan denk.
Dus, ik ga er voor en wil en hopelijk kan ik ook echt gaan werken. Ik ben er klaar voor, al is het voor een minimaal kleine baan.
Het “op zoek naar betaald werk maar nu echt” traject wat ik doe is een traject dat IPS genoemd wordt. Dit staat weer voor Individuele Plaatsing en Steun. IPS is een in Amerika beproefde methode voor het vinden en behouden van betaald werk. In Nederland werken UWV en GGZ samen om mensen met een psychische aandoening en een grote afstand naar de arbeidsmarkt naar werk te begeleiden. En alles wordt gesubsidieerd.
We gaan het zien hoe ver we komen al moet het eindresultaat wel gewoon betaald werk zijn natuurlijk. Ik heb in ieder geval een IPS begeleidster die veel weet over mijn beperking en daardoor ook heel erg goed weet waar ik op moet letten bij het vinden van een nieuwe baan. Dat wil ik namelijk nog wel eens uit het oog verliezen of ik wil water bij de wijn doen om toch maar snel een baan te vinden.
Ik moet me dus in mijn zoektocht houden aan een aantal harde randvoorwaarden waar het nieuwe werk aan moet voldoen. Zo weet ik inmiddels dat ik nu maximaal 12 uur kan gaan werken en dan bij voorkeur verspreid over maximaal 3 dagen, waarbij het voor de overprikkeling het beste zou zijn als er 1 van die 3 dagen thuisgewerkt kan worden. Verder is een baan op fietsafstand het beste voor mij omdat ik me qua aandacht en concentratie beter niet te lang in de auto kan verplaatsen. Ook gedij ik het beste in een omgeving waar men rustig aan het werk is en er niet al te veel geluiden om mij heen zijn. Dat zijn natuurlijk best wel wat “eisen” maar ik wil er graag aan vasthouden omdat ik anders binnen de kortste keren weer uitval en dat wil ik natuurlijk helemaal niet.
Als ik dan ook nog eens mag zeggen waar mijn voorkeur naar uit gaat naar wat voor werk ik het liefste zou doen, dan zou dat iets met communicatie en schrijven zijn. Taal is, voor wie het nog niet wist, namelijk mijn grote passie.En als iets je passie is kun je het langer volhouden. Uiteraard kan het gezien de randvoorwaarden ook heel iets anders worden bijvoorbeeld iets van postbode. Maar dat is niet echt mijn droombaan en het heeft behalve dan de adressering op de enveloppen, weinig met taal te maken.
Laatst had ik voor het eerst sinds tijden weer eens een echte sollicitatie. Maar toen het over de randvoorwaarden ging die ik nodig had en dat daar niet leek te kunnen worden gerealiseerd, kreeg ik een beetje een knoop in mijn buik. Plotseling dacht ik dat er, door mijn eisen, nogal wat beren op de weg zouden komen bij potentiële werkgevers die ik maar moeilijk van de weg af zou kunnen krijgen….Zou ik dan toch maar beter wel water bij de wijn moeten doen om een baan te kunnen krijgen, vroeg ik me meteen af?
Maar voor het eerst in mijn leven gingen bij het gevoel van “water bij de wijn” al mijn interne alarmbellen af. Ik had, voordat ik ziek werd, al zoveel water bij de wijn gedaan, ik moest dat vanaf nu gewoon niet meer doen!
Maar wat dan wel, vroeg ik me af ? Waar kon ik dan nog terecht? Wie zou mij nog willen met mijn hoge eisen? En waarom zou ik toch altijd rekening moeten blijven houden met die stomme beperking!!! Ik kreeg er de avond na de sollicitatie gewoon een enorme huilbui van. Gelukkig waren mijn tranen binnen een uur op en kon ik verder denken over mijn zo gewenste droombaan.
Plotseling kwam er een andere gedachte bij me op. Ik vroeg me af waarom ik mijn eigen baan niet gewoon zou gaan creëren? Waarom zou ik niet mijn eigen tekstschrijverij bureautje op gaan richten? Waarom zou ik niet anderen, die niet zo graag schrijven, (misschien wel vanuit de ervaringsdeskundige hoek) gaan helpen bij van alles en nog wat? Ik kan gaan redigeren, bloggen, websiteteksten schrijven en mensen gaan interviewen voor verschillende opdrachtgevers? Dan voldoe ik gelijk aan al mijn wensen en dan zijn er ook vast wel beren op de weg, maar dat zijn dan mijn eigen beren en niet die van een ander.
Je begrijpt, er ontvouwde zich een heel plan in mijn hoofd en gelijk ook maar een naam voor mijn eigen bedrijfje. Ik had nog net geen afspraak gemaakt bij de Kamer van Koophandel maar besloot, zoals ik al eerder schreef, vanuit de gezonde volwassene die ik ook in me heb de STOP- DENK- DOE- CHECK methode in te zetten, beide opties open te laten en eerst maar eens van alles wat er mee te maken had grondig te gaan onderzoeken.
En ik dacht wel, het komt goed met mij, al zal het langzaam gaan, die baan komt er!!
Ervaringen van een Stigmama 