Gemakskeuze?

2 jaar geleden zat ik bij de longarts en kreeg van hem, tot mijn grote schrik, het bericht dat ik aan slaapapneu leed. En niet zo’n beetje ook. Mijn adem bleek zo erg te stokken tijdens het slapen dat ik, door het zuurstofgebrek dat ik daardoor kreeg, een zuurstofapparaat nodig bleek te hebben tijdens de nacht om normaal te kunnen slapen.

Ik gruwde van het idee om zo elke nacht te moeten slapen. Ik vond het zeer ongemakkelijk en een rot gezicht en -geluid voor mijn man. Bozig zei ik tegen de longarts dat ik dat eigenlijk gewoon geen optie vond voor mij. Zo’n apparaat was toch niets voor een vrouw in de bloei van haar leven?

Het was voor toen echter het enige alternatief zei de longarts, en het zou hopelijk maar voor korte duur hoeven te zijn, als ik maatregelen zou treffen. Hij stelde namelijk voor dat ik flink wat gewicht zou gaan verliezen. En omdat ik de longarts al in een eerder stadium had verteld dat ik veel afvalpogingen had ondernomen, schreef hij direct een verwijsbrief uit voor een bariatrische operatie, wat een moeilijke term is voor een maagverkleining.

Ik schrok me wederom een hoedje. Hier had ik namelijk voor mezelf nooit aan gedacht. Zo’n operatie was toch alleen voor zeer zwaarlijvige mensen?

En wat zouden anderen wel niet van mij denken?? Er rust bij sommige mensen toch een taboe op het onderwerp “maagverkleining” omdat men van mening is dat het een beetje een cosmetische gemakskeuze is, voor mensen zonder discipline. Zo wilde ik niet worden gezien!

Maar nu ik dit voorstel hoorde drong het tot me door dat ik toch echt zelf bij deze groep zwaarlijvigen hoorde. En voelde het voor mij niet als een gemakskeuze……Het zou toch een flinke operatie zijn met daarna een levenslang streng regime van eten, drinken en bewegen. De longarts vertelde mij dat ik nog maar een klein stukje verwijderd was van morbide obesitas, een aandoening waaraan zo’n 100.000 mensen lijden in ons land en die wereldwijd een zware epidemie aan het worden is. En dat diabetes en hartfalen bij mij op de loer lagen. Aan mij was de keuze. Het zou niet makkelijk zijn maar ging ik er voor of niet? Het was een grote droom van me om gezonder te zijn en me ook zo te voelen en ik wilde dolgraag van dat bizarre slaapapparaat af.

Na flink nadenken meldde ik me dus aan voor de voorlichtingsbijeenkomst in het ziekenhuis, die gevolgd werd door mensen met allemaal, in meer of mindere mate, hetzelfde probleem. En na de bijeenkomst wist ik het zeker. Ik ging er voor!

Thuis vertelde ik enthousiast het goede nieuws over mijn nieuwe kansen op een gezond lichaam en een nieuw leven. Manlief vond het echter helemaal geen goed nieuws en alsof hij mij iets te verbieden had zei hij dat hij niet wilde dat ik het ging doen. Hij was bang voor de ingreep omdat het niet zonder risico was en hij vond dat we zelf te weinig hadden gedaan om gewicht te verliezen, althans samen. Ook vond hij me nog niet stabiel genoeg, psychisch gezien dan. Hij vond dat het zeker geen gemakskeuze zou zijn en noemde de term levenslang en had het over gevaren. Daar zou je flink stevig voor in je schoenen moeten staan! Hij stelde voor om het nog een keer te proberen, gewicht te verliezen, en dan daarna, als dat niet zou lukken, de stap te zetten naar de bariatrische ingreep.

En zoals het in onze relatie altijd gaat, gingen we er in goed overleg nog een keer voor. En het bleef niet bij 1 poging, we deden meerdere pogingen. Ik ging daarnaast ook nog naar de sportschool en naar een voedingsdeskundige en steeds viel ik weer een klein beetje af en kwamen er, bij normaal eten, weer meer kilo’s bij dan de kilo’s die ik daarvoor was afgevallen. Het leek me echt niet te lukken en de moed zakte me in de schoenen. Inmiddels had ik ook een flink hoge bloeddruk, een hoog cholesterol en chronisch last van mijn astma die ook mede veroorzaakt bleek te worden door mijn overgewicht. Ook werden mijn vermoeidheidsklachten groter en groter en ik besloot om nog maar een keer de huisarts te consulteren. De huisarts deed wat onderzoeken en er kwam niets uit, behalve dan dat ik bovenstaande klachten nog steeds had. Het leek de huisarts logisch dat de vermoeidheid kwam door mijn overgewicht en als ik een verwijzing voor een bariatrische ingreep wilde, dan kon zij daar voor zorgen. Ik had inmiddels zoveel fysieke klachten dat zij dacht dat ik gemakkelijk door de zware screening heen zou komen. Elk nadeel heeft z’n voordeel dacht ik, maar lachen kon ik er niet om. Huilend verliet ik het spreekuur.

Thuisgekomen bracht ik het onderwerp weer ter sprake. Ik wilde het nog steeds.  En manlief zag dat het ook het beste was. Samen zouden we er voor gaan!

Om een lang verhaal kort te maken: ik doorliep het traject in het ziekenhuis van voorlichting,  groepsbijeenkomsten, een screening bij een flinke club behandelaren en sessies bij de psycholoog en nu ruim 2 weken geleden was het dan zover: ik ben geopereerd. Ik heb een zg. gastric bypass “gekregen”.

En hoewel ik me nog erg draaierig en heel erg moe voel van de narcose, en mijn buik regelmatig beurs aanvoelt en ik heel erg opnieuw moet leren eten, heb ik het gevoel dat het nieuwe leven nu echt kan gaan beginnen. De verandering van mijn leven. Op weg naar versie 2.0!

Dierbare mensen in mijn omgeving noemen me dapper en krachtig en staan allemaal achter me. Gelukkig maar want ik kan wel wat steun gebruiken! Het is zeker geen gemakskeuze geweest voor mij en dat zal het ook niet voor anderen zijn.

Ik volg nog 5 jaar lang een natraject maar moet het in feite helemaal zelf doen. Ik heb een klein ruggesteuntje gekregen in de vorm van een maag zo klein als een kiwi maar het komt nu aan op mijn eigen discipline. En dat ik het nu wel ga volhouden is een feit. Dat is omdat ik lang wil leven, ik wil er zo lang mogelijk zijn voor mijn man en kinderen en ik kan zelfs met trots zeggen dat ik er gewoon langer voor mezelf wil zijn, omdat ik het leven sinds korte tijd weer zo fijn vind. De keuze die ik heb gemaakt lijkt nu al de beste ooit! En dat tezamen is eigenlijk het mooiste gevoel dat ik ooit heb gehad!