Heimwee

Jongste is op kamp. Op Piroc zomerkamp in Oirschot welteverstaan.

Dit zomerkamp bestaat al sinds 1965 en heeft als doel een vakantieweek te organiseren voor verstandelijk gehandicapte kinderen die thuis wonen. Een vakantieweek om de kinderen een gezellige week te bieden én de andere gezinsleden de mogelijkheid te geven om zelf op vakantie te gaan en hen voor even te ontlasten van de zorg voor het gehandicapte kind.

Het is een soort van basic- all inclusive zomerkamp, met dit jaar zelfs 4 leidsters op 6 kinderen. Er is een zwembad, er zijn veel speeltoestellen, er worden heerlijke maaltijden en hapjes geserveerd, de bossen zijn dichtbij en mannen van het leger komen de kids halen voor een rondrit in hun legervoertuigen. Er is elke dag een leuk uitje zoals het bezoeken van een pretpark of ze gaan naar de bios en er is een afsluitend gala waarbij de kinderen in hun mooiste outfits in een cabrio komen voorrijden.

Vorig jaar lieten wij jongste voor het eerst naar dit kamp toe gaan, aangespoord door andere ouders, die hun kind daar al een paar jaar naar toe lieten gaan, om het ook eens te proberen. En bij die andere kinderen was het kamp een doorslaand succes. En, zo blijkt uit de verhalen op de Pirocwebsite en Facebook, de meeste kinderen blijken er een heel jaar naar uit te kijken, er naar te verlangen alsof het Sinterklaas is.

7 dagen dolle pret is het voor de meeste kampbezoekers maar helaas geldt dit niet voor jongste.  Hij gaat er zeer schoorvoetend heen omdat wij het willen. Onder “lichte” dwang noemen we het maar. En wij hebben een fikse knoop in de maag van het dubbele gevoel dat die dwang ons oplevert. We dwingen hem om daar heen te gaan omdat wij willen dat hij leert dat hij ook plezier kan maken zonder ons. Dat hij weet dat er nog meer leuke mensen in de wereld zijn dan alleen zijn kleine gezinnetje. En daarnaast ook (eerlijk gezegd) om ons een paar dagen te ontlasten zodat we een paar dagen samen kunnen zijn met oudste en van elkaar kunnen genieten zonder dat er een continue  appèl op ons wordt gedaan. Maar iedere dag dat we jongste er aan herinneren dat hij over zoveel nachtjes naar kamp gaat reageert hij negatief en geïrriteerd. Hij wil gewoonweg niet…..

Afgelopen woensdag was er de jaarlijks terugkerende kennismakingsavond met de leiding van het kamp en er bleken weer erg leuke vrijwilligers gecharterd te zijn om dit kamp voor jongste en de andere kinderen met een beperking tot een succes te maken. Veel kinderen sprongen elkaar in de armen bij het weerzien, zo blij waren ze dat hun “zomerkampvrienden” er ook weer bij waren. Pijnlijk genoeg was er niemand van de kinderen die in jongste zijn armen sprong, laat staan hem begroette. Niet dat hij het miste, hij is niet zo van het vrienden maken en zeker niet op kamp. Ik echter zou het hem zo graag gunnen, opdat hij ook plezier heeft en er vrienden opdoet “voor het leven” maar helaas is dit niet het geval..

Bij binnenkomst van de avond werd er door de leiding meteen geïnformeerd of jongste er zin in had. Zijn stellige antwoord was NEE. Dat was even een aparte binnenkomer want zoiets verwacht je niet bij iets leuks. Jongste had echter voor zijn gevoel wel een goede reden om nee te zeggen.  Vorig jaar toen hij voor het eerst ging en alles nieuw voor hem was, had hij namelijk vreselijk veel last van heimwee. De heimwee bedierf zijn eerste 4 dagen van het kamp, daarna berustte hij zwijgend in zijn lot. Het was inmiddels tot hem doorgedrongen dat wij hem, hoewel het ons heel zwaar viel,  toch echt niet kwamen verlossen van zijn lijden genaamd heimwee……

Ik pakte de afgelopen week zijn tas in voor het kamp. Het blijft ook de komende week nog heel warm en ik heb met hem te doen. Ze slapen in barakken, de platte daken zullen maken dat het nog warmer wordt dan het al in zijn eigen kamertje is. En ik vraag me af: zal het wel allemaal goed gaan, zullen ze voorzichtig zijn, zal hij geen ongeluk krijgen zoals afgelopen week bij dat scoutingkamp? Zal ik het afblazen, zal ik toegeven aan de knoop in mijn buik die zegt dat ik een slechte moeder ben? De knoop die zegt dat we hem ergens dumpen zodat wij heel egoïstisch kunnen uitrusten van een jaar hard zwoegen?

Gestaag pakte ik zijn tas verder in. Een zwembroek, galakleding voor de feestavond…., ook  toch maar een stel regenlaarzen waarvan ik echt hoop dat hij ze nodig gaat hebben.  Een lekkere frisse bui zal hem lekker opluchten.

En langzaam maar zeker raak ik er van overtuigd  dat het kamp ons toch ook echt weer even lucht gaat geven. Die paar dagen dat hij weg is kunnen wij weer opladen zodat we, door goed voor onszelf te zorgen, weer goede ouders kunnen blijven voor hem. En soms moet je dat doen met een knoop in je maag. Omdat zorgen voor anders te zorgelijk wordt.