Een simpel prikje?

Een paar maanden geleden viel er voor jongste een uitnodiging van het RIVM voor vaccinatie op de mat. Het was al weer een tijdje geleden en hij was inmiddels 9 jaar dus zijn antistoffen moesten weer tegen allerhande infectieziekten worden versterkt. Bij de gedachte aan vaccinatie kreeg ik meteen weer buikpijn en ik dacht terug aan de ellende die we hadden meegemaakt met het vaccineren van met name oudste.

Misschien ben ik daar heel gek in maar 1 van de dingen die mij totaal heeft overvallen bij het krijgen van kinderen is dat je ze moet laten vaccineren. Althans moeten, het mag, maar het komt op mij over als een plicht vanuit goed ouderschap en medemenselijkheid. Dus doe ik het, gezagsgetrouw als ik ben. En dat vaccineren gebeurt nogal snel nadat je kleine baby’tje op de wereld is gekomen.  Zodra de baby 6 weken oud is krijgt hij of zij een prikje tegen o.a. DKTP en HIB.

Ik had zelf het gevoel pas net over mijn eigen kraamtranen heen te zijn toen ik oudste voor het eerst moest laten inenten. Wat een heftige gebeurtenis vond ik dat! Ik dacht het helemaal niet aan te kunnen zien dat oudste de eerste prik kreeg. Wat zou hij een pijn gaan lijden en hoe zou hij zich daarna voelen? Ik wilde helemaal geen doodziek kind dat maar huilde en huilde. Oudste huilde al zoveel en dat ook nog erbij, daar zat ik niet op te wachten. Toch ging ik plichtsgetrouw naar het consultatiebureau voor de prik en wat adviezen. Ik was inmiddels banger geworden voor al die ziekten die hij kon oplopen dan dat ik bang was voor meer huilen dus die keuze was toch snel gemaakt.

Oudste werd totaal overvallen door de prik, net als alle andere baby’s.  Hij kreeg de prik en zijn wereldje leek even helemaal stil te staan. Waarna hij het aan 1 stuk op een huilen zette. Zelfs de nacht werd door hem gevuld met alleen maar huilen. Gelukkig was het leed een paar dagen later geleden maar de 2e keer van de vaccinatie zou ons dat niet meer gebeuren. Ik had me inmiddels flink ingelezen in het gehele vaccinatiegebeuren en ik gaf hem, zoals ik overal had gelezen,  preventief een zetpilletje paracetamol. Nu zou het allemaal anders gaan! En dat deed het ook. Oudste kreeg een paar weken later de tweede prik, schrok weer maar dit keer bleef muisstil. Ik rekende me rijk en dacht dat hij er al wel aan gewend was. Wat een bikkel was mijn zoon, dacht ik nog. Opgelucht trok ik na het bezoekje zijn kleertjes  weer aan en ik liep met oudste in de kinderwagen weer terug naar huis. Maar we waren nog niet de hoek om of Oudste viel in een fractie van een seconde even helemaal weg. Hij werd lijkbleek en zijn ogen draaiden weg. Ik schrok me helemaal een hoedje. Mijn kind had net iets schijnbaar goeds gekregen of althans iets wat goed voor zijn gezondheid zou zijn en nu reageerde hij zo!!Hoe kon dat?

Thuisgekomen belde ik gelijk het consultatiebureau maar zij herkenden het helemaal niet. De verpleegkundige dacht dat hij wel een griepje onder de leden zou hebben en ik moest hem maar lekker in zijn bedje stoppen.

Daar nam ik natuurlijk geen genoegen mee en ik besloot eens uit te zoeken hoe het eigenlijk met die vaccins zat. Ik zag op internet dat dit specifieke vaccin heel veel bijwerkingen had en dat er wel een betere variant van dit vaccin ontwikkeld  was maar dat eerst de voorraad oude DKTP vaccins moest worden opgemaakt. Wilde je als ouder van de “goede” variant gebruikmaken dan kon je die bestellen en moest je hem zelf betalen.  Ik stuurde direct op hoge poten een mail aan het RIVM om hen deze toestand voor te leggen. Ik was zo bezorgd om Oudste. Wat zou hij er allemaal niet aan over kunnen houden? Na wat korte telefoontjes over en weer beaamde het RIVM dat hetgeen wat ik had gelezen klopte maar volgens hen was het vaccin niet zo slecht dat het niet mocht worden gegeven. Daarmee was de kous af. Ik heb toen nog geprobeerd het nieuwste vaccin te kopen maar ik vond niemand die mee wilde werken.

Ik zat met een supergroot dilemma. Wat moest ik doen? Moest ik mijn zoon nog een keer zo’n spuit geven met weer het lopen van het risico dat hij out zou gaan of moest ik hem blootstellen aan allerlei infectieziekten waaraan hij, in het ergste geval, ook kon overlijden?  Ik sprak ouders die stopten met vaccineren, een ander gaf zijn of haar kind korreltjes van de homeopaat en weer een ander ging gewoon door met vaccineren.

Uiteindelijk behoor ook ik tot die laatste groep. Gedreven door angst laat ik mijn kinderen vaccineren maar niet geheel kritiekloos en zeker niet klakkeloos.

Toen we bijvoorbeeld nu alweer bijna 10 jaar geleden het advies kregen om de kinderen tegen de Mexicaanse griep te vaccineren, heb ik dat na een grondige overweging niet gedaan. Ook laat ik mezelf niet inenten tegen de griep, ook al heb ik COPD. De griepprik dekt maar een deel van de in omloop zijnde griepsoorten en je kunt ook nog eens goed ziek worden van de griepprik zelf. Dat doen wij dus bewust niet.  Maar of dat goed is, daar zijn de meningen ook over verdeeld.

De laatste tijd spelen de gemoederen weer enorm op als het gaat om vaccinatie en wordt er opgeroepen om het debat uit de emotie te halen. Steeds minder ouders laten hun kinderen vaccineren. En dan niet uit geloofsoverwegingen maar vanuit kritiek op het vaccineren zelf en de middelen die er voor gebruikt worden. Dit leidt tot felle discussies en tot allerhande dreigementen. Kinderen zouden niet mogen worden toegelaten bij een kinderopvang omdat ze andere kinderen kunnen besmetten of je zou minder kinderbijslag gaan ontvangen als je niet over gaat tot vaccinatie. Ik denk dat iedereen zelf moet weten wat hij of zij doet. Maar je kunt de emotie niet uit het debat halen. Het gaat om je kinderen en als er iets is wat er aangewakkerd wordt bij jezelf als ouder als het gaat om de gezondheid van je kinderen dan is het wel je emotie of je onderbuikgevoel.

Een aantal maanden geleden kwam er dus weer een nieuwe vaccinatieoproep voor Jongste binnen. De prik zou de dag voor ons bezoek aan de Downpoli plaatsvinden dus besloten we de prik deze keer niet te geven maar uit te stellen tot na de zomervakantie.

Het besluit luchtte me voor even op. Maar nu is het dan toch weer zover dat het toch echt moet gebeuren. Althans, het mag gebeuren. Aan ons is de keuze.