Kom je op mijn feestje?

Wie jarig is en ook nog eens kind, die geeft een feestje. Althans zo heb ik dat meegekregen. Ik vind dat een mooie traditie voor wie het aankan en het kan betalen.

Toen ik klein was vond ik kinderfeestjes, of ze nu bij mij of bij vriendinnen plaatsvonden, het hoogtepunt van het jaar. Het waren voor mij altijd enorm speciale momenten. Mijn vader ontpopte zich op mijn eigen kinderfeestje altijd als een rasentertainer en ik voelde me, door zelf feestjes te geven, geliefd omdat er zoveel kinderen bij mij wilden komen. Daarnaast voelde ik dat ik er bij hoorde omdat ik ook op andermans feestje mocht komen. Het was nog heerlijk overzichtelijk allemaal.

Toen mijn oudste zoon op de basisschool zat kreeg hij regelmatig uitnodigingen voor kinderfeestjes. Ik was blij voor hem dat hij vaak tot de “harde kern van genodigden” behoorde. Het was ook wel druk voor mijn zoon en er moesten veel cadeautjes worden verzonnen en gekocht maar het was het allemaal waard. Hij werd er blij van. Hij voelde zich geliefd en hoorde er bij.

Met de komst van mijn jongste kind weet ik inmiddels dat uitgenodigd worden voor kinderfeestjes niet zo eenvoudig is. En weet ik ook dat het krijgen van een uitnodiging voor een kinderfeestje echt geen graadmeter van geliefd zijn is of het bewijs dat je er echt bij hoort.

In zijn eerste schooljaar leek het er op dat het toch allemaal normaal zou gaan verlopen. Hij mocht dat eerste jaar welgeteld op 4 kinderfeestjes komen! Ik weet nog precies bij wie en hoe prachtig hij het vond dat hij was uitgenodigd. Ik wilde het voor alle partijen tot een succeservaring maken dus ik maakte al dagen vantevoren met de uitnodigende partij SMART- afspraken over wat te doen als het niet zou gaan met ons kind. En steeds bleek dat hoe druk en overprikkelend het ook was, hij het altijd weer redde. Ik was zo blij voor hem en ook voor mezelf omdat ik het gevoel kreeg dat het gewoon ging lukken, die beoogde integratie!  Het doel dat ik voor ogen had door mijn kind naar het regulier onderwijs te laten gaan en dat hij gewoon mee zou doen, er bij zou horen, uitgenodigd zou worden voor feestjes… Dat hij een gewoon kind met iets extra’s kon zijn. Dat doel leek haalbaar!

Maar na dat eerste jaar zijn de feestjes waar mijn jongste voor wordt uitgenodigd langzaam maar zeker opgedroogd. Er kwamen er nog welgeteld 3 en hij zit nu al 5 jaar op school. En dat is niet omdat er geen feestjes meer worden gevierd; hij ziet om zich heen dat de uitnodigingen voor zijn neus worden uitgedeeld in de klas ook al is dat niet de bedoeling. En hij weet dat er feestjes zijn omdat hij er soms door het kind wel voor wordt uitgenodigd maar door de ouders later toch weer niet. En ik merk aan hem dat dat hem soms boos en verdrietig maakt want hij viert ook graag feest. En ik gun het hem zo enorm. Maar ik snap het ook wel dat hij niet op nummer 1 van de genodigden-lijst staat…

Allereerst heb je voor het vieren van feestjes vrienden nodig die een feestje geven en die jou willen uitnodigen. En dat vrienden maken, dat lukt hem steeds minder goed. Hij spreekt de laatste tijd eigenlijk steeds minder af met kinderen. Want hoewel mijn kind echt een leuk kind is, is hij vaak te moe om leuk te kunnen spelen. Hij wordt snel boos en schreeuwerig omdat school in combinatie met zijn slechte slaappatroon veel van hem vergt. En kinderen kunnen op die leeftijd vaak niet door dat gedrag heen prikken. Zo is het nu eenmaal. Ten tweede is het geven van een kinderfeestje voor alle ouders vaak nog al “een ding”. Je wilt als ouders toch graag een leuk feestje vieren waar iedereen met veel plezier op terug kijkt. Je moet daarom met zoveel dingen rekening houden. Voor een dergelijk evenement moet je vaak met militaire precisie een plan uit de grond stampen. Want wat je ook gaat doen qua activiteit, het zijn jonge kinderen en die kunnen door de dynamiek die ze met zich meebrengen plots het plan zomaar omgooien. Hoort bij de leeftijd en is ook heel gezellig en ook best te doen als je zelf flexibel meebeweegt. Maar na een middagje speurtocht door de bossen, met zijn allen naar de bioscoop of heel hard schreeuwend en rennend in een indoor speelparadijs te hebben doorgebracht zijn de meeste ouders gesloopt. En omdat zo’n middag zo slopend is, is het ook handig als er niet al te veel afwijkende dynamiek is.

Dus ook al wil je dolgraag mijn zeer geliefde zoon uitnodigen omdat je vindt dat alle kindjes er bij horen, als je mijn jongste uitnodigt dan ben je vroeg of laat verzekerd van die afwijkende dynamiek. En of je die afwijkende dynamiek ziet als ruis of als iets anders, dat is dus een kwestie van hoe je er tegen aan kijkt.

Maar afgelopen week was het gelukkig weer zo ver. Onze zoon werd namelijk de afgelopen week plotseling weer voor een feestje uitgenodigd. Ik weet niet wie er blijer was, hij of ik. Toen ik het berichtje binnenkreeg sprong mijn hart in ieder geval spreekwoordelijk een meter de lucht in.

Ik zei dat ik het zo leuk vond dat hij mocht komen vooral omdat de ouders en het feestvarken het heel vanzelfsprekend vonden dat hij mocht komen. Hij hoorde er toch bij?

Jongste is in februari weer jarig. Vorig jaar vierden we het niet bij gebrek aan vriendjes.

Maar, vraag ik me nu af, waarom mag er alleen feest gevierd worden als je meerdere vriendjes hebt? 1 vriend hebben is al meer dan genoeg voor het vieren van een heel groot feest!