Fatshaming

In mijn blog schreef ik al eerder over mijn overgewicht. En dat daar genoeg over te schrijven valt is een feit, daar ik namelijk al 25 jaar te zwaar ben voor mijn lengte.

Viel ik voorheen in de categorie “(iets) te zwaar”, de laatste 10 jaar heb ik die categorie helaas verlaten en val ik nu in de categorie “bijna morbide obees”, en kreeg ik te maken met allerhande gezondheidsrisico’s.

Ik hield me de laatste jaren enerzijds staande met hulpmiddelen en medicatie om me beter te gaan voelen, en probeerde anderzijds het ene dieet na het andere en ik probeerde tevens om meer te bewegen. Alles om me maar gezonder te gaan voelen.

Ik jojo-de mezelf door de afgelopen 25 jaar heen. Totdat mijn lijf een paar jaar geleden had besloten dat het, na zoveel kilo’s eraf en eraan, op slot zou gaan, en ik geen grammetje meer afviel. Mijn lijf was zo van slag geraakt dat het niet meer kon afvallen. En dat terwijl de noodzaak steeds groter werd! Ik bleek onder andere een voorstadium van diabetes te hebben, kreeg hartklachten, had slaapapneu en een te hoge bloeddruk. Ik moest iets doen, het kon zo niet langer!

Van alle kanten, maar vooral van mezelf, hoorde ik in bedekte en minder bedekte termen dat ik te dik was, dat dat niet goed was en dat ik er iets aan moest doen. Dat het zo niet langer kon. Ik moest en zou flink wat kilo’s afvallen, dat was voor iedereen beter. En natuurlijk bedoelden velen het goed en hadden die anderen en ikzelf gelijk; veel overgewicht is namelijk niet gezond.

Maar ik hoorde echter zo vaak dat dat, wat ik was, niet goed was, en dat mijn gewicht niet acceptabel was, dat ik zelfs ging denken dat IK niet goed genoeg was. En dat idee geeft niet echt een boost aan je zelfvertrouwen en aan je positieve zelfbeeld.

De laatste jaren had ik daardoor zelfs het gevoel dat ik beter anoniem door het leven kon gaan. Verhuld in passende, onopvallende gekleurde wijde kleding waardoor ik niet meer zo zou opvallen en men zich ook niet meer zo met mij bemoeide. Ik kreeg door al die opmerkingen het gevoel er gewoon niet meer bij te horen, en dat maakte e.e.a behoorlijk verdrietig. Ik schaamde me voor mezelf en vond het tegelijkertijd erg dat ik zo over mezelf dacht. Want hoe je er ook uitziet, hoeveel je ook weegt of waarin je dan ook anders bent dan gemiddeld, natuurlijk hoor je er nog gewoon bij!! Je kunt heel goed tegelijkertijd vol en mooi zijn en erbij horen. Maar zo dacht ik niet. Voor mij was dat slechts theorie. In de praktijk fat-shamede ik mijn eigenwaarde naar beneden.

Gelukkig was er voor mij op fysiek vlak licht aan het einde van de tunnel. Samen met  een geweldig team van medici besloot ik dat ik een maagverkleining zou ondergaan, een hulpmiddel om een gezond leven te kunnen gaan bereiken.

En nu is het dan bijna 4 maanden geleden ik de operatie heb ondergaan en dat mijn leven drastisch werd omgegooid. En dat is, kan ik nu zeggen, de beste beslissing die ik ooit genomen heb! Ondanks alle horrorverhalen die ik in de media heb gezien en gehoord, is het bij mij helemaal volgens het boekje gegaan. En daar ben ik dolgelukkig mee. Ook ben ik heel blij met de vele kilo’s die ik inmiddels ben kwijtgeraakt en ben ik ook blij dat ik al snel kon stoppen met mijn medicatie tegen de hoge bloedddruk. Ik voel me momenteel gezonder en fitter dan ooit.

Ik mag trots op mezelf zijn, ik krijg elke dag enorm veel complimenten over mijn uiterlijk. Ik blijk te stralen en zie er fantastisch uit. Mensen vinden me prachtig geworden en met hoogrode konen neem ik dankbaar de complimenten in ontvangst.

Maar thuis gekomen en denkend aan al die complimenten merk ik dat ik me tussen mijn oren nog steeds een dikke vrouw voel. Het afvallen is zo snel gegaan en ik heb zo lang gehoord dat ik te dik was, dat ik in mijn hoofd het tempo niet kan bijbenen. Ik ben zo lang geconfronteerd geweest met mijn eigen verschijning en omvang waar ik helemaal niet gelukkig van werd, dat dat beeld nog steeds in mijn hoofd zit. Het zit nog steeds in mijn hoofd dat ik erg veel overgewicht heb en ik voel me qua zelfbeeld nog niet de vrouw die ik inmiddels van buiten ben geworden.

Ik geef mezelf de tijd en probeer te wennen aan de “nieuwe IK versie 2.0” en met respect terug te kijken naar de vrouw die tot iets meer dan 4 maanden geleden nog zo worstelde met haar gewicht. Maar ik kijk ook terug naar de vrouw die iets meer dan 4 maanden de moed heeft gehad om deze stap te zetten. Want die beslissing heeft die vrouw van toen, die versie van mezelf, ook maar mooi genomen.  Ik ben gewoon nog steeds dezelfde vrouw alleen met minder kilo’s. Daar mag ik met terugwerkende kracht trots op zijn en dat ga ik nooit meer vergeten!