Vrijwilliger voor het leven

Vrijwilligerswerk: mijn ouders hebben het mij met de paplepel in gegoten. Zij waren van mening dat je vrijwilligerswerk gewoon moet doen,  net zoals ademen, eten en slapen. Voor hen was het de normaalste zaak van de wereld dat ze vrijwilliger waren.

Mijn moeder was huisvrouw maar had het, naast het opvoeden van haar kinderen en het op orde houden van haar huis en haar sociale contacten, heel druk met haar  vrijwilligersbanen.  Zo collecteerde ze voor verschillende goede doelen en werkte ze o.a. gedurende 25 jaar als vrijwilliger in het ziekenhuis in de functie van (zeer gewaardeerde) koffie- en ranjaschenkster. Mijn vader zat, naast zijn zware baan waarvoor hij veel naar het buitenland moest,  in allerlei schoolbesturen van de scholen waar mijn zusje en ik naar toe gingen.

Voor mij was het heel normaal dat zij dat deden juist omdat zij het zo normaal vonden, maar dat ik dat later zelf ook kon gaan doen, dat had ik me nooit gerealiseerd. Jarenlang was ik erg met mezelf bezig en realiseerde ik me niet dat ik mijn tijd ook heel goed zou kunnen besteden aan andere mensen of andere goede doelen. Vrijwillig dus. Ik voelde de ruimte niet en dacht dat ik mijn vrije tijd liever voor de buis wilde besteden, al bingewatchend de ene serie na de andere verslindend of al shoppende door de winkelstraten van Eindhoven lopend omdat ik daar pas echt gelukkig van zou worden. Dat dacht ik, althans.

Inmiddels kwam er ook bij mijn eigen gezin wekelijks een vrijwilliger op bezoek van de Stichting MEE om als zgn. maatje met Jongste spelen.  Zij deed dat naast haar betaalde baan. En ik verwonderde me daarover en bewonderde haar. Want wie heeft daar nu zin in en tijd voor?

Toen ik zelf ziek werd en ik bezig was met mijn herstel, toen pas zag ook ik de mogelijkheid van het zelf kunnen uitvoeren van vrijwilligerswerk. Nu, 4 jaar geleden, startte ik met mijn eerste echte vrijwilligersbaan. En in dit baantje begon ik eigenlijk meer voor mijn eigen belang dan dat ik het voor een ander deed. Ik had weer structuur nodig en het gevoel dat ik weer iets deed met mijn talenten, die ik gewoon nog had volgens mijn re-integratieconsulente. Ik begon in het klein met vrijwilligerswerk voor de honkbalvereniging en door te collecteren voor goede doelen. Daarna ging ik werken als communicatiemedewerker bij Markieza en bij de Cliëntenraad van o.a. de GGZE. Het werk besloeg niet al te veel uren maar het gaf mij wel een goed gevoel. Ik werd gewaardeerd en ik leerde veel. En ik zag dat anderen baat hadden bij mijn werkzaamheden. Het heeft mij de kans gegeven om flinke stappen te zetten in mijn herstelproces.  Stappen die ik anders niet had kunnen maken, denk ik nu.

Ik ben inmiddels met 2 vrijwilligersbanen gestopt maar toch kan ik het niet laten om naast mijn betaalde werk vrijwilligerswerk te doen. Omdat het me een goed gevoel blijft geven en ik het, net als mijn ouders destijds, inmiddels ook heel vanzelfsprekend vind dat ik iets terug kan doen voor anderen.

Afgelopen vrijdag was het weer de Nationale Vrijwilligersdag.  Veel organisaties bedankten hun vrijwilligers met een leuke attentie of in ieder geval met vriendelijke woorden.

Mijn moeder kreeg helaas een ander bericht. Zij hoorde na 25 jaar trouwe dienst als koffieschenkster dat ze niet meer nodig was. Samen met 40 andere vrijwilligers werd ze afgelopen week vriendelijk bedankt voor bewezen diensten. Het ziekenhuis ging het werk in het vervolg om onduidelijke redenen zelf doen met betaalde krachten. Alsof er nog niet genoeg personeelstekort is in de zorg!

Mijn moeder is inmiddels 74 en kreeg nog elke week dat ze haar vrijwilligerswerk deed een goed gevoel van het werk. Na het overlijden van mijn vader gaf het haar houvast op eenzame avonden en hoewel ze genoeg sociale contacten heeft, gaf het haar een goed gevoel iets extra’s te kunnen doen voor een ander en met anderen. Maar nu heeft ze dat dus niet meer. Ze moest er echt even om huilen toen ze het hoorde en moet zich nu gaan verhouden tot het nieuws maar ik weet zeker dat ze dan wel weer iets nieuws vindt. De organisaties die werken met vrijwilligers mogen in hun handen knijpen met zo’n loyale medewerkster! Net zoals al die andere organisaties in Nederland die zich staande weten te houden middels de onbaatzuchtige hulp van duizenden vrijwilligers!

Ik ben trots op mijn moeder dat ze het nog steeds wil blijven doen en ook op al die duizenden andere vrijwilligers die dit werk met zoveel overgave doen. En tegen degenen die nog twijfelen over vrijwilligerswerk zou ik willen zeggen: ga het maar doen! Het zal je een enorme energieboost geven en een heel nieuw perspectief op je vrije tijd!