Over (mijn) gewicht

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik onder het mes ging. En dat ik dus na ruim 2 jaar peinzen en piekeren eindelijk mijn zo vurig gewenste Gastric Bypass kreeg.

Peinzen en piekeren omdat ik niet kon geloven dat mijn overgewicht door zo’n operatie wel zou verdwijnen.

Peinzen en piekeren omdat ik zo enorm bang was voor complicaties. Het is namelijk geen kleine operatie en er bestaat altijd een kans dat het misgaat, zeker bij deze operatie.

Er werden mij vantevoren vele verhalen verteld over de operatie, van mensen die er zelfs aan waren overleden of die het wel hadden overleefd maar daarna veel complicaties hadden gehad met alle gevolgen van dien. Of er werden verhalen verteld over mensen die juist weer veel waren aangekomen na de operatie. Die graag toch “lekkere” dingen wilden eten en dan bijvoorbeeld frikandellen gingen pureren om ze toch te kunnen eten omdat de drang naar dat soort eten toch erg groot bleef.

Of over mensen die extreme dumpings hadden (een dumping is een hele nare lichamelijke gewaarwording die lang aanhoudt na iets “verkeerds” te hebben gegeten) of over mensen met smetplekken van de overtollige huid die ze hadden gekregen na zoveel gewichtsverlies.

Daarnaast was ik heel veroordelend over mijzelf: ik vond het eigenlijk een beetje een zwaktebod dat ik het niet op eigen kracht kon, dat ik zoiets nodig zou hebben om af te kunnen vallen. Hoe deden al die andere mensen dat dan die wel op eigen kracht met succes afvielen? Toch wist ik diep van binnen dat dat mij op de normale manier niet meer zou lukken, ik was al zo lang te zwaar en ik had al zoveel diëten geprobeerd…….Mijn metabolisme was helemaal kapot ge-jojo’t …..

Ondanks alle vragen, angsten en een bijzonder hoge dosis scepsis ging ik de operatie aan, omdat ik me zo ongezond voelde en ik inmiddels, door het weer oplaaiende levensvuur dat ik voelde, mijn eigen levensduur wilde verlengen. En dan met voorkeur met vele jaren.

Ik besloot me dus te laten opereren.

En toen was het dus nu een jaar geleden de dag van de operatie. Het was net zo heet als de afgelopen dagen van dit jaar. Ik stikte bijna van de hitte en hijgend en puffend sleepte ik me naar het ziekenhuis. Ik had het al die jaren door mijn overgewicht niet alleen heet bij hoge temperaturen: als zwaarlijvig mens kreeg ik het al heet en benauwd als de thermometer boven de 15 graden Celsius kwam en dan al gutste het zweet me in straaltjes van de rug. Doorsnee zag ik er uit alsof ik een halve marathon had gelopen, zoveel energie vergde die combinatie van overgewicht en hitte mij.

Na die hete operatiedag volgden er nog vele hete dagen in Nederland maar ik merkte er nauwelijks iets van, zo gefocust was ik op mijn nieuwe maag en op wat ik wel en niet kon eten en drinken. Continue was ik bezig met het voorkomen van dumpings.

Totdat de dagen na mijn operatie over gingen in maanden. En het allemaal steeds makkelijker ging.

En nu is het dus al weer een jaar geleden. Weer is het nu zo warm maar ik heb er niet meer last van dan de gemiddelde mens er last van heeft. Zoals ik na mijn operatie, die volgens het boekje is verlopen, van een heleboel andere dingen ook geen last meer heb. Ik prijs me daardoor heel gelukkig want de zo felbegeerde gezondheidswinst heb ik nu al binnengehaald.

Ik heb geen hoge bloeddruk meer, geen slecht hoog cholesterol, al mijn bloedwaarden zijn in orde, ik heb geen pijn meer in mijn gewrichten waardoor ik weer de trappen op en af kan rennen om iets te gaan pakken of gewoon omdat ik zin heb om snel te lopen. En dat allemaal doordat ik zoveel minder kan eten.

Kort na de operatie vertelde ik vaak een beetje beschaamd aan mensen die naar mijn gewichtsverlies informeerden dat ik dat vooral te danken had aan mijn operatie. En dat ik het dus niet zelf had gedaan. Ik weet inmiddels echter zelf beter want het is toch een feit dat ik, zeker vanaf nu, het helemaal zelf moet doen. Zeker nu, sinds een paar maanden, mijn hongergevoel weer een beetje toeneemt en ik, als ik dat wil, steeds meer kan eten. Ook de lekkere dingen in kleine porties dan welteverstaan. En dat maakt dat het gewoon weer een kwestie van discipline is geworden om niet weer terug aan te komen. Wat ik zeker wil omdat ik niets liever wil dan een gezond leven leiden!

Het mag dan wel allemaal volgens het boekje gaan, er zitten ook nadelen aan deze operatie. Hoewel ik inmiddels net zoveel gewicht ben kwijtgeraakt als dat Jongste weegt, ben ik nog steeds niet het oude beeld kwijt van mijn lijf. Doordat ik zo’n 25 jaar met flink overgewicht kampte ben ik mezelf gaan zien als een forse vrouw die zich het liefst heel klein wilde maken. Wat ik dan dus ook deed. Ik kleedde me er naar en gedroeg me ernaar en wilde vooral geen aandacht.

Nu ik dan zoveel kilo’s ben afgevallen en ik ook echt op foto’s het verschil zie voel ik me in mijn hoofd nog steeds een forse vrouw, en denkt mijn hoofd wat betreft mijn gewicht nog steeds in stigma’s. Want fors mag je niet zijn volgens de buitenwereld. Het geeft mij een “goed” beeld van hoe hardnekkig stigmadenken is en dat dat niet, hoe hard je je best er ook voor doet, in een paar jaar weg zal zijn.

Ik zal waarschijnlijk nog een paar jaar of meer met die gedachten in mijn hoofd blijven lopen, totdat ik maar vaak genoeg naar mezelf heb gekeken en de complimenten kan toelaten die ik van alle kanten krijg. En ook al vond ik mezelf eigenlijk ook al goed genoeg in de forsere variant, ik ga dat geluk van al die complimenten ook maar eens in mijn hoofd toelaten. Ik ga het mezelf gewoon gunnen!