Ik ben naast moeder, buurvrouw, vrouw van, vriendin, ook vrijwilliger en werk voor 4 uur per week met veel plezier in de rol van communicatiemedewerker bij Markieza.
Nu een jaar geleden wist ik niet of ik iets kon, wat ik nog kon en of ik het zou willen of durven.
Want de kwetsbaarheid die de jaren daarvoor aan de oppervlakte is gekomen heeft mijn zelfbeeld enorm doen wankelen. Dit terwijl ik mijn hele leven altijd met veel (opgelegd) “vertrouwen” hard gewerkt heb aan mijn carrière. Maar toen, nu een jaar geleden, wist ik het gewoon niet meer. En als ik het niet weet dan moet ik dingen op een rij gaan zetten. Gaan schrijven, gaan lezen en gaan luisteren. Samen met een trajectbegeleider ben ik dingen gaan onderzoeken.
Door te starten met vrijwilligerswerk ben ik weer dingen aan het ontdekken. Ik leer heel langzaam dat ik ook nog kwaliteiten heb. Naast mijn valkuilen.
Mijn proces van herstel heeft een zetje gekregen. Door stappen te zetten, doelen te stellen. En zeker ook door het volgen van de training Herstellen doe je zelf. Dat is volgens mij een must voor iedereen in herstel. Iets mooiers heb ik nog niet meegemaakt qua trainingen. Denk ik nu.
Want ik ben al weer aan het onderzoeken of ik een stapje verder kan en wil gaan. Nu ik hier bij Markieza een klein jaar rondloop en overal heb kunnen voelen en horen wat ervaringswerk is vraag ik me af of dat ook iets voor mij is. Niet als individueel ervaringsdeskundig begeleider maar meer (bijvoorbeeld) als voorlichter, trainer of ontwikkelaar.
En eigenlijk moet/wil ik daar mijn boterham met beleg mee gaan verdienen. Is dat te veel gevraagd voor een vak in ontwikkeling? Ik wil het weten. Ik wil namelijk weer zelf aan mijn eigen financiële roer staan in plaats van van een uitkering afhankelijk te moeten zijn. En dan door iets te doen wat mij echt gelukkig kan maken. En waar ik goed in ben.
Maar waar moet ik beginnen? Moet ik dan naar het Summa College, of naar de Fontys voor een meerjarige jarige opleiding? Hoe hebben anderen dat gedaan?
Ik heb al ooit eens gestudeerd. En dat ook met succes afgerond. Dat is en blijft een mooie basis. Maar of ik weer zo lang de schoolbanken in kan? Kan ik dat volhouden nu ik een gezin heb om voor te zorgen? En ik toch een paar jaartjes ouder ben? Zijn er alternatieven voor mij? Zijn er mogelijkheden?
En als er alternatieven zijn zoals de ARIE (de afkorting voor Alternatieve Route Inzet Ervaringsdeskundigheid) of de TOED (de afkorting voor Traject Ontwikkeling ervaringsdeskundigheid), wat kan je daar dan mee?
Willen werkgevers me dan hebben? En kan ik die opleidingen betalen?
Zoveel vragen.
Waar moet je beginnen met je zoektocht naar wat nu verder?
Ik ga ervoor en neem jullie mee. We kijken gewoon waar we uitkomen.
Je hoort van me.
En heb jij nu al vragen of wil je gewoon een afspraak maken, bel dan met het secretariaat van Markieza of stuur een mail naar info@markieza.org.
Ervaringen van een Stigmama 