Het begrip herstel, ja, dat is een lastige. Voor mij dan.
In de psychiatrie waar ik nu al weer een paar jaar rondloop hebben ze het er vaak over.
Ik heb nooit opgezocht wat het was want ik wilde geen herstel, ik wilde iets anders. Herstel leek me niet beter. Herstel leek me minder. En met minder nam ik geen genoegen. Toen wist ik nog niet dat minder meer was.
Ik startte destijds bij 1 van mijn eerste behandelaren met de hulpvraag: help mij beter te worden! En dacht er stiekem bij: en snel een beetje!!!!
Laten we eerst even snel uitzoeken wat ik mankeer, dan weet ik dat, kan ik er volgens plan aan gaan werken en dan ben ik weer BETER. Niets aan de hand, niemand hoeft iets te zien, te merken. Ik plan mijn afspraken buiten mijn werk. Vertel niets en dan is er ook niets. Dacht ik.
Dat ging hem dus niet worden volgens mijn toenmalige behandelaar. Hij had ontdekt dat ik zo mijn kwetsbaarheden had en dat we een langdurig traject in zouden moeten gaan op weg naar herstel. HERSTEL? Ik luisterde maar half want zo had ik het dus niet bedacht.En ik moest me inhouden om hem niet over zijn mooie designzitje te trekken. Of hard te gaan huilen, weg te lopen of welke strategie dan ook toe te passen die ik maar gewend was. Maar accepteren dat ik het hier mee moest doen de rest van mijn leven: NO WAY. Dit was te veel last. En lasten moeten er niet zijn, die moeten weg, hoe dan ook.
Ik wilde weer “de oude” worden. Niet dat ik wist wie dat dan was maar van buiten was het de hardwerkende vrouw die zonder problemen de ene promotie na de andere binnensleepte. De vrouw die ogenschijnlijk zonder enige moeite een zaal vol directeuren bijpraatte over de nieuwste ontwikkelingen op HR gebied. De vrouw die van de ene afspraak naar de andere rende, vaak het pauzeren vergat en zichzelf materiele doelen stelde om er dan het gevoel aan over te kunnen houden dat ze het goed had gedaan. Die wilde ik weer terug want dat was vertrouwd. Ik deed dat zo al jaren. Niet dat er vertrouwen was in mezelf. Ik wist mijn god niet wie die vrouw was. Het was een kopie van de verwachtingen van anderen. Een product van denken te voldoen aan hoe het hoort. En dat dat geen kwaliteit van leven was wist ik niet. Dat was het nou eenmaal. Zo hoort het dus zo moet het blijven. Pas na heel veel schade en schande belandde ik bij behandelaar 5. Zij wist mij echt te doorgronden.
Ik gaf me over……….. en wist het helemaal niet meer.
Het licht ging uit.
Eindelijk kon ik gaan werken aan mijn herstel.
Ervaringen van een Stigmama 