Afgeschreven

Ik werk sinds begin vorig jaar bij Markieza. Ik heb er al vaker over verteld maar voor het geval je niet weet wat Markieza is: dat is de Academie voor Duurzaam Herstel en Ervaringsdeskundigheid. Dat is een hele mond vol maar kort samengevat is het een leeromgeving voor enerzijds mensen met psychische kwetsbaarheid en anderzijds voor organisaties binnen zorg, welzijn, re-integratie en onderwijs.En dan dus op het gebied van herstel, empowerment en ervaringsdeskundigheid.

Ik werk daar als communicatie/ pr medewerker. Dat werk heb ik nooit eerder gedaan maar het is leuk en leerzaam. En voor dat werk heb ik het afgelopen jaar mensen geïnterviewd die na een periode van herstel en het volgen van een opleiding nu werkzaam zijn als ervaringswerker. 

Omdat ik, zoals jullie wellicht weten, ook met de gedachte speel om “iets” met mijn ervaringen te gaan doen was dit een mooie kans voor mij om eens heel nieuwsgierig al mijn prangende vragen over dat vak te stellen tijdens die interviews. Ik was blij dat ik dat mocht doen maar het was tegelijkertijd  ook heel erg spannend. Ik ben namelijk voor mijn gevoel nog maar net begonnen voor een paar uurtjes per week met mijn vrijwilligerswerk. En dan kom ik zomaar -heel brutaal -vragen stellen en doe ik alsof ik ook meedoe. Want dat vind ik nog steeds, dat ik niet meer meedoe. En zij wel. 

Ik weet niet of het er ooit nog van gaat komen van het echt meedoen. Ik weet niet zeker of ik het weer kan, weer durf. Net zoals zij, de echte ervaringswerkers, dat ooit dachten. Ook zij hebben een weg afgelegd, net als de weg die ik nu aan het afleggen ben. En dat heeft hen ook veel tijd en energie gekost. Van helemaal in de put zijn zij uit de put gekomen. Een put die (deels)blijft bestaan maar waarvan zij kennis hebben dat hij er is. En door in die diepe put te hebben gezeten en goed aan hun herstel te hebben gewerkt weten ze nu ook waardoor dit weer zou kunnen gebeuren. Ze moeten hun leven lang zorgvuldig blijven kijken naar hun eigen weg. En helpen met die ervaring nu professioneel anderen in de weg naar herstel.

Ervaringswerkers worden ook wel “levende hoop voor herstel” genoemd. Zij kunnen het, herstellen, dus jij kan het ook, lijkt het vak te zeggen. En dat voelde bij mij ook zo toen ik ze sprak. Ik dacht steeds: zij hebben het gedaan dus waarom zou ik dat niet kunnen? Ook zij zijn ooit gestart met vrijwilligerswerk, net als ik.

Heel veilig zet ook ik daar achter de computer weer mijn eerste kleine schreden als participant van de maatschappij. Dit doe ik verkennend met oog voor wat mijn grenzen zijn, hoe het is weer een structuur te hebben, collega’s om me heen te hebben en te verdragen. Ik kijk naar wat mijn talenten zijn. En mijn valkuilen. En alles hopelijk in balans met de zorgen voor het thuisfront.

Het is veel en een heel wankel evenwicht maar het werken bij Markieza en de gesprekken die ik daar voer geeft mij ongemerkt hoop en kracht. Ik merk dat ik mezelf door onder de vlag van Markieza te werken meer vrijheid gun qua verwachtingen. Van anderen dan. Ik werk daar als vrijwilliger dus kun je van mij als buitenstaander verwachten dat ook ik, nee, zelfs ik, ergens een link zal kunnen hebben met een psychische kwetsbaarheid. Ook al zie ik er “normaal” uit, het kan en het mag. Hier is dat niet gek. Dus ik durf er ook van uit gaan dat anderen niet gek op kijken als ik eens wat gespannen overkom, of moeite heb met iets. Of eerder mijn grenzen aangeef.

Voorheen mochten mijn collega’s of klanten dat zeker niet merken. Ik probeerde gewoon zo “normaal” mogelijk over te komen. Ook al kostte mij dat op mijn werk enorm veel kruim. En ging het uiteindelijk niet meer. Nu kost me dat nog steeds veel energie want buiten Markieza, mijn blog en mijn gezin om ben ik naar anderen toe niet echt open over mijn kwetsbaarheden. Ook al  zijn het eigenlijk hele “gewone” dingen die bij anderen ook vaak genoeg voorkomen. Ik schaam me er voor en ben bang voor veroordeling en uitsluiting. Om sociaal afgeschreven te worden. Als ik dat nog niet ben…afgeschreven.

 Ik denk zo zelf overigens niet over anderen die open en eerlijk zijn over hun psychische kwetsbaarheid. Nee zeg, het idee! Die veroordelende stigmatisering die er in doorklinkt, zo denk ik niet over mensen met een kwetsbaarheid! Ik vind het bijzonder sterk en dapper ook dat zij uit hun dal zijn opgekrabbeld. Als ik anderen hoor praten over hun kwetsbaarheid denk ik in kansen, in boven jezelf uitstijgen. Voor hen.

Maar niet voor mij. Ik heb mezelf afgeschreven. Bestempeld als niet goed genoeg. Het zelfstigma drukt op mij het zwaarst van alles en ik vraag me af: krijg ik het stempel er nog wel van af?

Is het met permanente inkt in mijn hoofd geprent of mag ik hopen op uitwasbaarheid…..