Mijn oudste zoon doet het ook vaak. Impulsief handelen zonder na te denken over de consequenties of de prioriteiten die hij eigenlijk op zijn lijstje had staan maar die net op dat moment niet worden geprioriteerd. Door hem dan. Volgens zijn behandelaren zijn het de niet goed ontwikkelde executieve functies die hem parten spelen. Kan hij nog in groeien met de nadruk op kan. De innerlijke saboteur noemen wij die dwarsligger binnen in onze oudste zoon. Zijn huiswerk staat op nummer 1, zegt hij. Maar toch is bijvoorbeeld het opzetten van een eigen Youtube kanaal voor hem plots van een veel groter wereld reddend belang dan natuurkunde of biologie, vakken waar hij flink onvoldoende voor staat.
“Mama, zegt hij vol overtuiging, ik ben gewoon niet zo’n natuurmens, laat me gewoon mijn ding doen op mijn Channel”…
En ik, ik ben zijn moeder en in die rol probeer ik hem bij te brengen dat hij met alles wat hij doet, moet handelen volgens het stappenplan:
STOP
DENK
DOE
CHECK
Ik kan het zelf dus niet, daar schreef ik al eerder over (ik zeg het er nog maar even bij) en hij ziet het me dus ook niet voordoen maar ik wil niets liever dan hem behoeden voor de ellende die vaak volgt na zo’n impulsieve daad. En dus wil ik dat hij bij elke enthousiaste JAAAAA die hij voelt eerst bedenkt: of het kan qua prioritering, of hij het zelf kan en wil, of het überhaupt mag en of de omstandigheden en randvoorwaarden zo zijn dat het een grote kans van slagen heeft.
Als alle vragen kunnen worden beantwoord met een volmondig JA dan pas mag hij gaan bekijken wat de mogelijkheden zijn. En eventueel ja zeggen tegen iets nieuws.Een kleine ja, geen grote wereld reddende JA. Tenzij het over zijn huiswerk gaat maar dat is nooit het geval, helaas.
Hij is 12. Ik ben 46. Het lukt ons dus meestal niet.
We hebben allebei die innerlijke saboteur. Bevlogen en gedreven gaan wij door het leven maar werken niet altijd geprioriteerd zoals eerder afgesproken en bedacht. Oudste kind wil een eigen Youtube kanaal, ik wil misschien gaan starten met een 1-jarige opleiding waarvan ik nog niet veel weet.
Maar ik ben ook nog best leerbaar. Ik weet nu zelf na veel praten over- en reflecteren op mijn valkuilen en talenten dat ik niet te snel moet gaan. Het is toch ook een beetje mijn talent de wereld te willen redden en te bedenken hoe het beter en meeslepender kan maar het is tevens mijn grootste en diepste valkuil, dat heb ik al zo vaak gemerkt. En de fase waarin ik nu zit is te belangrijk om weer diep te vallen.
Dus ik STOP (net op tijd) met het verder typen van mijn motivatiebrief voor de ARIE van april 2017 die je moet inleveren voordat je met de opleiding kunt beginnen. Want ik WEET helemaal nog niet of ik het aan zou kunnen. Ik weet niet echt wat er inhoudelijk wordt besproken ook al heb ik de cursusmap snel doorgebladerd. Ik weet ook niet of werkgevers mij gaan willen, wat je moet KUNNEN als je er mee klaar bent en of ik dat wel WIL. Ik weet eigenlijk nog niet zo veel..
Wat ik wel weet is dat het nooit te laat is om het Plan -Denk- Doe- Check stappenplan toe te passen. Dat weet ik toevallig dan weer wel. Kwam heel impulsief bij mij op.
Of zal ik nog verstandig kunnen worden? Ik ga het eens onderzoeken.
Ervaringen van een Stigmama 