Nu ik het certificaat van de training “Herstellen doe je Zelf” in mijn zak heb wil me heel graag beraden op de eventueel te nemen vervolgstappen. De training ging zo goed, het gaf zoveel hoop. Het smaakt gewoon naar meer. Ik wil weten, is ervaringswerk iets voor mij?
Mijn trainster van “Herstellen doe je zelf” vertelde me dat ze de ARIE opleiding volgt. Ik heb er al eens eerder over geblogd maar om kort te gaan is het een opleiding die je in een jaar verdieping geeft op het ervaringswerk. Ik interviewde haar voor een artikel. En ze vertelde me dat zij de opleiding in Heerlen doet maar dat de opleiding in het voorjaar weer start in Eindhoven. En dat er nog plaatsen vrij zijn……..…
Nadat ik haar had geïnterviewd dacht ik maar 1 ding. DAT ga ik doen!
Nu moet je weten dat ik nogal impulsief en vanuit mijn gevoel kan reageren. Mijn verstand laat mij vaak in dit soort situaties in de steek. En dat is gewoon niet zo heel erg handig. Ik heb dat helaas wel vaker meegemaakt. Bij het kopen van een huis, bij het plotseling van loopbaan veranderen toen er intern werd gevraagd of iemand een leidinggevende wilde vervangen…Ik weet wat er gebeurt, ik zie het en toch, toch kan ik het niet stoppen. Ik zeg gewoon meteen JA, ik wil!
Zo had ik me bijvoorbeeld (nu al weer zo’n 10 jaar geleden) bijna opgegeven voor de opleiding van Recherchekundige bij de politie. Ik zeg “bijna” want mijn man, de lieverd, zag net op tijd dat ik het aanmeldingsformulier wilde verzenden. Ik had het formulier al helemaal ingevuld en zat met een rood hoofd te stuiteren achter de pc. Van buiten kalm maar van binnen licht hysterisch door het zoveelste incident spiegelde hij me rustig dat ik toch iets beter over deze stap moest nadenken. Waarom dat was kon hij ook heel goed beargumenteren (je moet weten: ik schakel, als ik in een dergelijke toestand ben gekomen nl. meteen over op de “overtuigingsmodus” en dan moet je wel van hele goede huize komen wil je me ergens van af kunnen praten maar dat terzijde).
Ik keek in die tijd nog regelmatig naar de serie Baantjer, van rechercheur de Cock met C.O.C.K. Mijn man moest elke vrijdag lijdzaam met mij meekijken en dan zag hij toch echt regelmatig dat ik op het puntje van mijn stoel stiekem mijn handen voor mijn ogen deed. Nou, dat herkende ik toch echt niet, riep ik hem verontwaardigd toe! Het was vast net een heel erg spannende aflevering van Baantjer geweest dus ik vroeg me af hoe hij daar nu weer bij kwam, saboteur van mijn mooie levenswendingen.
Manlief bleef rustig en gaf aan te denken dat de werkelijkheid toch net iets spannender zou zijn dan een gemiddelde spannende aflevering van Baantjer. Hoe zou het zijn als ik een echt lijk zou moeten identificeren, ik echt de georganiseerde misdaad moest gaan bestrijden met hele lelijke, oneerlijke en keiharde misdadigers? Dan kon ik toch echt niet mijn handen voor mijn ogen doen. Maar ik wilde zoooo graag en daar wilde ik gewoon niet over nadenken. Toch?
Ik heb het formulier toen stampvoetend niet verstuurd.
Het huis heb ik overigens wel gekocht en ook ben ik leidinggevende geworden.
Met alle gevolgen van dien maar daardoor en natuurlijk door nog veel meer is wel het idee van mijn blog ontstaan dus:
Wordt vervolgd…
Ervaringen van een Stigmama 