Afscheid

Vorige week nam ik afscheid van Markieza. Afscheid als medewerker communicatie. Technisch gezien niet helemaal, ik blijf nog op de lijst staan van de ervaringsdeskundigenpool om als gastspreker voorlichting te kunnen geven  maar toch….. Het voelt als helemaal afscheid nemen.

En ik merkte, hoewel ik het veel beter doe dan ooit, ik ben nog steeds niet zo goed in het nemen van afscheid. Eerst deed ik het gewoon niet, als ik ergens weg ging vermande ik me en ging ik weg met een grote lach en zonder gevoel, bang om maar iets van verdriet te voelen. Achteraf was ik dan zo moe van dat verflinken dat ik thuis instortte van alles wat ik niet probeerde te voelen.

Een andere variant van afscheid nemen was dat ik gewoon meteen “uit checkte”, meteen alle banden verbrak met het vroegere en nog wel het liefst zonder echt gedag te zeggen. Ik liet gewoon niets meer van me horen. Dat dat niet zo goed is voor mij en voor de ander is wel gebleken dus sinds mijn deeltijdtherapie heb ik geleerd dat afscheid nemen erg belangrijk is. Dat je daar bij stil moet staan en het bewust moet doen. Het moet markeren als een moment. Dat je het goed hebt gehad met elkaar maar dat er nu weer nieuwe tijden aanbreken. En dat je dat met elkaar deelt en dat je daar gevoel bij hebt, dat mag.

En dat heb ik gedaan. Met een kleine club mensen van Markieza hebben we een kop koffie gedronken en gedeeld met elkaar dat we elkaar zo gaan missen. Ik kreeg  een mooi cadeau, een veer waarmee je kunt schrijven, met een nog mooiere boodschap dat ik vooral moest blijven schrijven. Dat is een fijne opsteker…En dat ze zo hun best hadden gedaan om dat voor mij te kopen!!! Dat is wel heel lief……Het voelde fijn het zo te doen.

Maar toch, nu ik zo met gevoel afscheid aan het nemen was viel en valt het me toch wel erg zwaar. Niet dat ik verdrink in het ellendige gevoel maar er ontbreekt iets nu ik mijn werk daar niet meer doe. Ik ga niet meer op de maandag en de donderdag naar kantoor. Ik zeg niet meer 1 keer in de 4 weken mijn pilatesles af om naar de teamvergadering te kunnen. Ik ga niet meer interviews afnemen op best wel spannende locaties. Ik zie mijn fijne collega nummer 1 niet meer als vaste prik om de hoek mij van harte welkom heten. Ik kan niet meer gezellig praten over de kinderen met die fijne collega 2. Of die andere collega 3, met zijn grapjes. Of fijne collega 4 die zo mooi kan zingen….Die nieuwe en fijne collega 5 waarmee ik zo open over onze kwetsbaarheid kon spreken. Ik ga ook de directeur erg missen, zij leerde mij hoe je normaal kunt omgaan met leidinggevenden, dat een leidinggevende naast je kan staan in plaats van boven je, als je maar deelt wat je nodig hebt.

Ik ga ze allemaal heel erg missen maar dat missen heeft nu ook iets moois. Alsof ik voor het eerst iets in mijn rugzakje gooi dat ze me nooit meer kunnen afpakken.Want zo is dat!

En nu ik in eerste instantie het zakelijke besluit heb genomen om te stoppen om ergens anders te gaan beginnen weet ik dat dat is geweest, ik het met me mee draag en er weer iets nieuws voor in de plaats krijg. Dat is gezond volwassen gedrag! Ik kan het!

Wat ik ga doen met die tijd die nu vrij komt? Dat vertel ik je in een volgend blog…