Ik was er even niet bij. Met mijn gedachten. Met mijn tijd. Ik kon gewoon even niet schrijven. Raar is dat wel, hoewel schrijven mijn lust en mijn leven is kon ik de focus niet te pakken krijgen. Er was even teveel. Wat dat dan was/is/ wil ik voor mezelf verklaren. Want hoe kan dat, zo plotseling? Iets dat je zo graag doet, dat je daar geen tijd en ruimte meer voor kunt vinden? Het geeft me een gek gevoel van even de controle niet meer te hebben hoewel er zeker genoeg aanleiding voor was om niet “in control” te zijn.
Ik kan dat allemaal wel in mijn hoofd bedenken, jullie weten dat allemaal niet. En ik weet nu, ik moet dat niet alleen voor mezelf verklaren in het vervolg. Maar ook voor jullie moet ik het verklaren. Want ik kreeg vragen, hoe het ging met de blogs? Men had namelijk al een tijdje niets gezien nadat er toch ook een paar weken geleden wel 2 of zelfs 3 blogs achter elkaar waren gepubliceerd. Was er misschien iets waarom ik niet meer zoveel schreef, nu hadden ze er al een ruime 9 dagen geen meer ontvangen? Of ik dan misschien ziek was, of dat ik iets anders te doen had?
Dat waren vragen die ik hoorde als mensen mij zagen of mailden. En eigenlijk deed me dat wel goed. Ik werd gemist!!! Mensen hadden iets aan mijn verhalen en ze misten ze ook als ze er niet waren. Althans dat zeiden ze. Ik realiseerde me, dat als je schrijft en je wilt de mensen bereiken, je ook regelmatig moet schrijven. En als dat er niet van komt, dat je dan daar iets over moet vertellen. Die verantwoordelijkheid heb ik nu dus. En ik draag die verantwoordelijkheid heel graag en met veel liefde!
Bij deze wil ik dus vertellen waarom er even een radio-/blogstilte was. Er waren /zijn wel 3 redenen te noemen. Dus ik begin maar bij de belangrijkste.
Allereerst ben ik vrij plotseling (in overleg met mijn psychiatrisch verpleegkundige, dat dan weer wel) gestopt met medicatie die ik al 3 jaar slik ter verbetering van mijn concentratie en aandacht. Hoewel ik me iets beter kon concentreren met de medicatie, gaven de middelen ook wel erg veel bijwerkingen. Het zijn zgn. uppers en daar werd ik soms wel heel erg “UP” van. Ik zag het alleen zelf niet in dat dat van de medicatie kon komen. Maar mijn verpleegkundige zag het wel en toen ik al voor de 5e keer meldde dat ik steeds zo bozig in het extreme kon worden zei hij heel directief (en wat ik tegen mijn natuur in echt heel fijn vond) dat die bijwerking heel snel de kop ingedrukt moest worden! Bozig zijn is nl. niet gezellig en zeker niet handig in een gezin dat veiligheid en stabiliteit nodig heeft.
Dus er werd gestopt. Hij zei dat het moest en ik sputterde niet tegen. Dit frisse tegengeluid van een medisch mens had ik nl. al jaren niet meer gehoord. Ik had bij mijn vorige psychiater nl. steeds de vraag terug gekregen van wat ik er zelf van vond. Wat wilde IK? Dat stond centraal. Mooie gedachte en ik moedigde mijn toenmalige psych aan om dit vooral vaker te zeggen omdat het mij het gevoel gaf zelf aan het roer te staan. Maar nu ik iets helemaal niet herkende als bijwerking en er dus ook niets van vond (omdat ik er niet voor heb doorgeleerd) moest er voor mij ingegrepen worden. En dat was goed weet ik nu.
Na het stoppen kreeg ik helaas al mijn symptomen van helemaal niet meer kunnen focussen en impulsief handelen weer terug (voor zover die er door de medicatie niet meer waren geweest). Doodmoe werd ik er van. En ik had dus de puf niet om te schrijven.
Dat is in ieder geval verklaring 1. Verklaring 2 en 3 zijn dat ik ben gestopt bij Markieza en ben gestart bij mijn andere vrijwilligerswerk.
Hoe ontregelend dat is en hoe ik me daar toe probeer te verhouden vertel ik jullie in een volgend blog……
Ervaringen van een Stigmama 