afscheid

Ik heb mijn out of office maar even aan laten staan. Het was nog nodiger dan nodig.

Dacht ik vorige week dat afscheid nemen van mijn vrijwilligerswerk of het opnieuw starten met het andere werk ontregelend was, afgelopen week gebeurde er iets dat ontregelend in het kwadraat was. Zo ontregelend dat andere futiliteiten in het niets vielen, mijn zorgen slechts kleine zorgjes bleken te zijn. Vergeleken dan met wat er in de “boze grote mensen wereld” gebeurde waar ik ook onderdeel van uit maak.

Mijn vader lag namelijk plotseling op sterven. Zo was hij er nog en zo lag hij in coma. Waarna hij overleed. Niet meer te redden. Zo’n grote man, zo veel gestreden, het lukte niet meer. En dus: de dood. Oorverdovende stilte. Onaangekondigd leed. Ik heb geen vader meer. En de kinderen geen opa. Wat nu…..???

Daarna al snel zorgen in meervoud, zorgen om en voor mijn moeder, mijn zusje, om praktische zaken, om hoe nu verder in de toekomst en om hoe je dit in godsnaam vertelt aan de kinderen?

En dat alles op afstand van mijn kinderen. Mijn moeder woont niet bij mij om de hoek en dus moest ik daar blijven waar zij woont, in het hoge Noorden. Nooit eerder was ik zo lang van man en kinderen gescheiden geweest. En dat voelde ik in mijn hele lijf. Ik miste ze enorm. En zij mij ook. Goed en mooi om te voelen al waren de omstandigheden vreselijk.

Het bericht over de dood van opa dat ik ze moest brengen is voor een volwassene al bijna niet te behapstukken, laat staan voor 2 jonge kinderen  die de dood nooit eerder zo bewust en van zo dichtbij op hen af hebben zien komen.

Als mama heb je dan ook heel wat uit te leggen. Hoe doe je dat op een goeie manier zonder dat hun zwarte fantasie heel erg op hol slaat door de confrontatie met het feit dat iedereen eigenlijk sterfelijk is en dat het leven zomaar kan stilstaan? Ook jouw leven dus. En hoe leg je dat dan uit aan een jongen met een kalenderleeftijd van 8 jaar maar met een sociale emotionele leeftijd  van 4 jaar? Doe je dat dan weer anders? Of hoe vertel je een puberjongen die eigenlijk meteen na het bericht de beloofde beloning door opa voor een mooi eindrapport aan zich voorbij ziet gaan? Het door opa beloofde laatste tripje samen. Opa was niet meer goed ter been maar dit kon nog net, een boottochtje voor als hij over zou gaan. Zo wilde opa dat en zo deed hij dat dus ook. Opa beloofde het hem, het zou er echt van gaan komen. Maar het komt er niet meer van. Hoe moet dat dan was zijn eerste vraag? Maar ook, hoe moet het dan met oma?

Hoe je het hen moet vertellen? Daar is geen richtlijn voor. Alleen de richtlijn van wat je hart je ingeeft. Dus ik heb op hun vragen niet altijd een antwoord en daar waar ik wel antwoorden heb, daar vertel ik ze dan alles over van wat ik weet. We lezen samen boekjes over doodgaan en de ceremonie, jongste neemt de rouwkaart mee naar school en mag vertellen hoe het kwam en hoe het nu gaat. Oudste mag een beetje vrij zijn, wil een mooi boekje invullen en samen met jongste een bewaardoosje versieren.

En dat is mooi om te zien. Mijn bijzondere kinderen reageren eigenlijk heel gewoon. Ze zijn soms verdrietig en staan er af en toe bij stil. En spelen en gaan verder. Het leven gaat verder. Hun leven gaat verder.

En daardoor, ondanks mijn diepe verdriet om wat niet meer is en ook niet meer gaat komen ben ik daarnaast diep gelukkig met mijn kinderen en mijn man die zorgen dat het leven voor mij een steeds groter gouden randje krijgt. Gewoon, door te leven.