out of office (2)

Ik was er dus even niet voor mijn blog. Om meerdere redenen was mijn gedreven schrijverij opgedroogd. Ik was er even niet bij.

In het eerste deel van het artikel “Out of office” vertelde ik al dat ik er even niet was omdat ik dus was gestopt met mijn “uppers”, mijn medicatie ter verbetering van de aandacht en de concentratie.

Mijn SPV-er ( dat is een specialistisch psychiatrisch verpleegkundige) Frits raadde mij het aan om te stoppen en het pakte ook nog goed uit. Het “bozige” gevoel bleef weg. Van de 1 op de andere dag. En helaas, het was te verwachten,  de aandacht- en concentratie problemen kwamen ook terug. Ook van de 1 op de andere dag maar dan in alle hevigheid. Ik had ze dan ook niet voor niets geslikt, die “uppers” ….. Het was kiezen tussen 2 slechte scenario’s en ik koos voor het niet meer boos willen zijn.

Het terugkeren van mijn aandachtsproblemen gaf me nogal een flinke draai aan mijn dagelijkse planning. Het zette mij eigenlijk gewoon op stop. Ik wist niet meer wanneer ik wat kon en moest gaan doen. Ik voelde me heel druk en het voelde alsof er geen ruimte of tijd was voor “luxe” dingen, waaronder mijn schrijven. Gezorgd moest er worden!! Dat was, dacht ik, mijn enige houvast. En als vanzelf stopte ik met schrijven, alsof er geen plek meer voor was in mijn leven.

Maar, nu mijn vader ook nog eens zo abrupt is overleden en ik de afgelopen tijd helemaal minder aan het schrijven ben toegekomen, nu weet ik zeker dat mijn schrijven geen luxe is maar pure noodzaak om aan mijn herstel te blijven werken. En dat ik er tijd voor wil of sterker nog, moet maken om de moeilijke tijden te kunnen doorstaan. Ik heb het gewoon nodig, het is mijn gezonde upper. En jullie reacties op mijn verhalen zijn mijn kersen op de taart. Dus dat is een mooi inzicht welke de radiostilte mij heeft gegeven en dus zeker een reden om daar dan maar weer over te gaan schrijven! Bij deze dus!

Want het voorgenoemde was, alsof het nog niet allemaal genoeg was,  niet de enige reden van mijn verminderde schrijven. Er was er nog 1. Ik ben namelijk na het afscheid nemen van Markieza direct gestart in mijn nieuwe vrijwilligersbaan. En hoewel ik nog maar 1 jaar werkte bij Markieza voor 2 halve dagdelen was het afscheid behoorlijk ontregelend. Stiekem was ik toch wel erg gehecht geraakt aan deze mooie club mensen en ook aan mijn vaste dagen van werken. Het werken op vaste ochtenden gaf mijn week ritme en regelmaat en dat is, dat blijkt nu dus wel, heel erg belangrijk voor mij.

Ik heb er wel meteen veel voor terug gekregen. Ik werk nu als lid van de Cliëntenraad Sociaal Domein van de Gemeente Eindhoven. En dat is een hele mond vol maar ook gelijk een hele multomap. Want het brengt, ondanks dat ik er in mijn hoofd maar een paar uur per week voor beschikbaar heb, meteen een grote hoeveelheid aan werk met zich mee! En die paar uur die ik heb, gaan nu allemaal op aan het leren kennen van de andere leden, de gewoonten en gebruiken van en in de gemeente, het wennen aan de nieuwe vergaderlocatie en aan de onregelmatigheid. En hoewel ik (geheel tegen mijn gewoonte) de kat een beetje uit de boom kijk, kost het me nu dus vooral heel veel energie. En dan ben ik eigenlijk nog geeneens echt begonnen.

Je kunt je nu dus afvragen of het dan wel goed geweest is, om te stoppen bij Markieza als het zoveel meer energie kost en er al zoveel andere ontregelende dingen zijn? Ik hoefde namelijk niet weg bij Markieza, ik had nog veel langer mogen blijven. Ik wilde ook nog veel langer blijven. Maar er deed zich een kans voor die veel meer voor mijn werkzame toekomst kan betekenen dan dat het werk bij Markieza dat hoogstwaarschijnlijk zou hebben gekund. En dus heb ik gekozen, nadat ik de spannende selectiegesprekken goed was doorgekomen, om daar voor te gaan. En naast het feit dat ik supertrots ben om dit mooie werk te mogen gaan doen en daar ook weer energie van zal krijgen, scheelt het me ook weer tijd want nu hoef ik niet meer allerlei brieven op hoge poten te sturen naar de wethouder of de krant als ik het ergens niet mee eens ben. Ik kan nu zelf samen met mijn andere collega’s van de Cliëntenraad dingen aankaarten en volgen en gaan samenwerken met gemeenteambtenaren om mooie zaken voor elkaar te krijgen. Pure winst dus!

En hoewel het nu allemaal een beetje onzeker in mijn leven is of lijkt en alles behoorlijk staat te wiebelen, 1 ding weet ik zeker:  Ik ga er voor zorgen in ieder geval 1 keer per week te schrijven, want dat is mijn mooiste “upper” en onuitputtelijke energiebron!