de brievenbus

BAM.

Een harde klap op de mat van de voordeur. Ik schrik en hoor aan de klap: dit is veel post, een zware envelop of in ieder geval een brief met een loodzware boodschap en de kans dat HET er bij zit is groot. Met mijn hart kloppend in mijn keel loop ik de woonkamer uit, naar de voordeur. Ik wapen me, recht mijn rug en weet (en dat doe ik nu al ruim 3 jaar) dat als het zover is dat het zo moet zijn, dat het dan ook zo zal zijn. Ik zal er echter nooit klaar voor zijn. Weer zal ik de gang moeten maken naar “de beul” die me nu voor een tweede keer gaat neersabelen omdat het moet, omdat hij die opdracht heeft gekregen van die ander. Die ander die mij niet wil erkennen in waar ik recht op heb. Weer zal diegene alles wat ik zal zeggen weten om te draaien en weten te weerleggen. Ik ben bang, bang voor wat gaat komen….. Ik kijk naar de envelop en zie:…..

HET– zit- er- niet- bij. Ik- kan- weer- door-ademen.

Misschien ben je nu afgehaakt na deze lange intro en dat zou ik ook wel willen, afhaken, maar dat kan ik helaas niet. Ik kan deze situatieschets die lijkt op een eerste scene van een erg slechte Duitse krimi helaas niet stoppen of doorspoelen. Dit betreft voor mij namelijk helaas een scenario uit mijn dagelijkse leven.

Het betreft post over iets wat mij nu al ruim 3 jaar bezighoudt, iets wat voor mij van zo’n groot belang is dat HET er komt maar waarvan de andere partij, inmiddels de tegenpartij, dat zeker niet wil. HET gaat om de uitkering van de woonlastenverzekering waarvoor ik me verzekerd heb. En daaraan voorafgaand dus post daarover met daarin een oproep voor een second opinion om vast te stellen dat ik al dan niet recht heb op de uitkering.

De woonlastenverzekering is een verzekering die ik jaren geleden afsloot in goede tijden. Aanleiding was het kopen van een net iets te duur huis. Maar gezien mijn carrière perspectieven zou het binnen de kortste keren goed te betalen zijn. Het leek ons wel slim om ons te verzekeren tegen enige financiële tegenslag. Niet dat het ooit zou gebeuren, dachten we, maar het kon je toch echt overkomen en als dat dan het geval was (wat bij ons dus vast niet het geval zou zijn) dan was het fijn als je een vangnet had.

Een woonlastenverzekering dus. Zo’n verzekering betekent even heel kort door de bocht, dat als je ziek wordt en dat duurt langer, dat je dan een compensatie krijgt voor gederfde inkomsten gekoppeld aan je woonlasten. Toen ik destijds de wervende slagzin van de grote- en naar wij dachten, betrouwbare verzekeraar A. las over die verzekering werd ik keihard en heel naïef, blijkt achteraf, over de streep getrokken om mijn overgebleven centen over te maken aan deze verzekeringsmaatschappij.

In 2012 had ik, toen ik er een krantenbericht over las, ergens al kunnen vermoeden dat een eventuele uitkering van de verzekering niet heel soepeltjes zou gaan verlopen gezien het feit dat firma A. toen stopte met het uitgeven van deze verzekering. Reden: ontevreden klanten. Maar als je nog niet in de situatie zit dat je het nodig hebt, maak je je daar niet zo druk over, althans ik niet.

Tot het uur U daar was. Ik werd ziek en bleef ziek. Werd zelfs arbeidsongeschikt. Toen ik 2 jaar later minder loon kreeg van mijn toenmalige werkgever deed ik een beroep op de betreffende verzekering. Ik dacht dat er na de aanmelding wel snel tot uitkering over zou worden gegaan. Iedereen die er iets van mocht vinden (financieel technisch, medisch of therapeutisch) vond mij namelijk inmiddels arbeidsongeschikt en had dit uitgebreid gedocumenteerd aan de verzekeraar laten weten.

Helaas ging men er niet toe over, tot uitbetaling. Zo makkelijk kwam ik niet van ze af. Ik moest, nadat ik alle bewijzen had overhandigd, ook nog eens gezien worden door een onafhankelijk psycholoog en een psychiater die mijn arbeidsongeschiktheid zouden beoordelen.

In een achteraf hokje ergens op een industrieterrein lichtten zij mijn doopceel. Tot zover kon ik nog begrip opbrengen voor de hele toestand. Maar toen ik het uiteindelijke oordeel op papier zag begreep ik er niets meer van. Diagnoses werden in twijfel getrokken na het psychiatrisch consult van 20 minuten en om een lang verhaal kort te maken was ik volgens de beoordelaren dus niet arbeidsongeschikt. En ik kreeg dus ook geen uitkering.  En dit was, bleek later, omdat ik psychisch ziek was. Dan golden er allemaal hele andere regels qua arbeidsongeschiktheid. En dit terwijl de psychiater mij in het gesprek had verzekerd van het feit dat hij wel degelijk zag dat ik op dat moment niet zou kunnen werken!! Ik was helemaal uit het veld geslagen. Kon deze strijd niet aan naast alle andere dingen die ik ook al moest. Ik voelde me zo machteloos!!!

Maar gelukkig was daar nog een verzekering, een vriendelijkere verzekering want die ging meteen voor mij in de actie stand. De rechtsbijstand verzekering wel te verstaan. Deze verzekering zette voor mij nog eens alles op een rijtje en ik mocht “bij verzekeraars’ gratie” voor een second opinion op komen draven. Men wilde 1 en ander wel heroverwegen.

Om het proces te versnellen koos de verzekeraar voor de heer K., een gerenommeerd psychiatrisch onderzoeker die eigenlijk alle klanten van de verzekeraar op miraculeuze wijze arbeidsgeschikt kon verklaren. Toen ik daar dan ook een brief over kreeg en zag wat de naam was van de onderzoeker kreeg ik even geen adem meer. Want die naam herkende ik en ik wist over hem dat hij alles wat een beetje riekt naar “psychisch” afdoet als niet bestaande klachten of in ieder geval klachten waarmee heel goed valt te leven en te werken. En dit alleen omdat het psychisch is en wetenschappelijk of fysiek in het bloed niet aan te tonen is. Alle mensen die een beroep doen op niet kunnen werken vanwege psychische (vage) klachten zijn volgens hem maar op 1 ding uit en dat is geld. En die man ging mij her-beoordelen. Lekker stigmatiserend en vooral beangstigend om naar toe te moeten.

Gelukkig is deze man erg gewild bij verzekeraars en heeft hij een wachtlijst. Dit duurde de verzekeraar waarschijnlijk te lang dus haalde men mij van de wachtlijst af. Men ging mij door iemand laten keuren die sneller beschikbaar was. Sneller is een rekbaar begrip weet ik nu. Want dit is nu al weer driekwart jaar geleden. En elke dag denk ik weer dat ik de oproep nu echt zal krijgen voor de keuring. De keuring waaruit hoogstwaarschijnlijk weer zal blijken dat ik gewoon kan werken omdat ik, naar ik nu weet, “slechts” psychische klachten heb.