de joker

Het heeft ook echt zo zijn voordelen, het hebben van een kind met Downsyndroom. We hebben al zo vaak gehad dat mensen vertederd keken naar jongste en hem iets gunden. Dat gaat van voorrang bij een evenement, het nemen van een kijkje in de keuken bij bijvoorbeeld een restaurant, het krijgen van extra speeltjes, extra lang op schoot bij Ernst en Bobbie of Kabouter Klus (inclusief mama die dat geen voordeel vindt maar dat ter zijde), het mogen bedienen van apparaten of ergens binnen mogen waar je anders niet binnen komt.  Zo mocht jongste laatst achter het stuur van een ambulance plaatsnemen en net doen alsof er een noodsituatie was. Hij kreeg nog een knuffelbeer mee ook.

Gekscherend zeggen we dan tegen elkaar: “we zetten de joker in”  want wij moeten natuurlijk ook mee om hem te begeleiden bij zijn avonturen en denken daar dan stiekem achteraan: “hebben wij ook eens een leuk voordeeltje van het Downsyndroom”.

Afgelopen weekend maakten we iets mee wat achteraf gezien een beetje dubbel was qua voordeel. Het was Moederdag en jongste had mij “uitgenodigd” om een pannenkoek te gaan eten bij ons favoriete restaurant Brownies & Downies. Oudste en mijn man waren de laatste wedstrijd van PSV gaan bekijken in het stadion dus dat kwam goed uit.

We waren al snel klaar met de pannenkoek omdat het nogal druk was in het restaurant, wat te veel overprikkeling gaf bij jongste. Hij moest weg, naar buiten, nog voordat hij zijn voor hem heilige Fanta op had kunnen drinken.

We besloten een stukje te gaan fietsen en daarna, omdat het daar nog rustig was, naar het PSV stadion te gaan en daar voor het hek te gaan kijken of we papa en oudste zagen. Daar aangekomen werd jongste al snel enthousiast en begon met het aanmoedigen van PSV. Ik ben er aan gewend maar voor vreemden was het vast en zeker een erg aandoenlijk tafereel, zo’n luid roepende en plastic bierglazen kapot trappende jongen met ook nog eens het Downsyndroom.

Ik voelde het al aankomen, we zouden de joker in gaan zetten. Twee mannen hadden hem gespot en kwamen naar ons toe. Of wij naar binnen wilden om te kijken? Ze vertelden dat zij eerder weg moesten en omdat het toch de laatste wedstrijd van het seizoen was mochten wij hun kaarten hebben.

Dat lieten we ons geen 2 keer zeggen ook al wisten we niet eens hoe of dat we daar binnen zouden moesten geraken. Trots en blij stapten we op een portier af om te vragen naar het hoe en wat. Al snel hadden we de trap bereikt waar we naar binnen moesten. Het waren staanplaatsen waar we kaarten voor hadden maar de steward was zo vriendelijk wat stoelen van het slot te halen.  Ik vond dat niet gek en eigenlijk ook best efficiënt omdat ik nog maar 1 keer eerder een wedstrijd van PSV had meegemaakt. Toen waren het wel gewone stoeltjes maar dingen kunnen veranderen. Ik dacht er verder niet over na.

Het was 1 grote belevenis maar ik zag aan jongste dat het hem te veel werd. Hij besloot wat extra bekers kapot te trappen en ook weg te gooien richting andere mensen en werd al snel onrustig. We zaten ook wel in een heel luidruchtig vak viel me wel op. Het zag er wel heel gezellig uit, het bier vloeide meer dan rijkelijk en jongste kreeg veel vriendelijke blikken van stoere kerels (waar waren de vrouwen?) en ze probeerden allemaal een praatje te maken. Maar aan de andere kant van de tribune werd er naar elkaar geschreeuwd, het werd steeds onrustiger. PSV stond ook met 0-1 achter redeneerde ik.

Jongste werd ook steeds onrustiger, hij had het zich toch iets anders voorgesteld. Ik riep hem toe dat hij zijn vingers in zijn oren moest doen als er gescoord of om welke reden dan ook geapplaudisseerd zou worden. Helaas hielp het niet en hield hij het maar 7 minuten vol. Hij wilde weg. Naar buiten, naar de rust. Een man van de bewaking die ons klaarblijkelijk steeds in de gaten had gehouden liep kordaat met mijn kleine man mee, de trappen af.

Al snel waren we weer buiten. Jongste trapte nog een paar blikjes kapot en danste wat op het lied “daar in dat kleine café aan de haven”. Moe maar voldaan en ik van een grote liefde vervuld gingen we weer naar huis. Een uur later kwamen mijn man en oudste ook thuis. Triomfantelijk vertelden we dat we gratis in het stadion hadden gezeten. Waar we dan hadden gezeten, vroegen man en oudste? Dat wist ik niet zo goed na te vertellen maar ik wist wel dat we eigenlijk niet konden zitten.

Oudste en manlief lachten besmuikt naar elkaar want ze wisten het meteen. We hadden kaartjes voor de zg. sfeervakken gekregen. En misschien weet je niet wat een sfeervak is, ik wist dat ook niet maar inmiddels dus wel. In deze vakken gelden aparte regels. Volgens de PSV-site hebben daar “de meer fanatieke supporters een plek en er is geen sprake van geplaceerd zitten. In deze vakken wordt staan gedoogd en is staan meer een regel dan uitzondering” Niet zonder reden…..

Ik hou wel van een beetje spanning en dat voelde ik daar ook maar dat “beetje spanning” had toch wel tot iets meer spanning kunnen leiden als we pech hadden gehad. Want we hadden dus als 2 naïevelingen bij de harde kern gezeten. En er gebeurt niet altijd iets maar om daar nu met je kind te gaan zitten,  dat is niet zo handig! Gelukkig waren we vertrokken voor dat er 4 goals werden gemaakt. Dat had jongste goed aangevoeld.

En ik vraag me af : wie is nou de joker van ons tweeën?