Vriend gezocht

Voor de meeste mensen is het van belang om vrienden te hebben. De één heeft genoeg aan 1 beste vriend waar alles mee gedaan en gedeeld kan worden. En de ander wil liever hordes vrienden hebben zodat hij met iedereen weer iets anders kan doen. Er zijn vele variaties mogelijk in het invulling geven aan vriendschappen en het voldoen aan behoeftes op dat vlak.

Vriendschap is niet voor iedereen vanzelfsprekend. De één gaat het makkelijker af dan de ander. Vaak lukt het wel om vrienden te maken of de basis voor een vriendschap te leggen maar is het in stand houden en onderhouden van vriendschappen moeilijker. En soms lukt het iemand in zijn geheel niet een vriendschap aan te gaan, ook al zijn er genoeg mensen om hem of haar heen.

Het is ook allemaal niet zo vanzelfsprekend als dat het lijkt.

Want hoe doe je dat? Hoe zorg je er voor dat de ander geboeid wordt en blijft, hoe zorg je ervoor dat de ander zich gezien voelt? Hoe zorg je voor wederkerigheid? Dat is namelijk belangrijk voor vriendschappen en als je zelf geen voelsprieten hebt voor het maken en onderhouden van vriendschappen dan kan dat een groot obstakel zijn en dan ligt eenzaamheid op de loer.

Ik ben de laatste tijd veel bezig met vriendschappen en de angst voor eenzaamheid. Niet voor mezelf, maar meer voor mijn kinderen. Ik ben er mee bezig omdat ik zie dat contact leggen niet zo soepeltjes gaat bij hen. Bij mij gaat het ook niet heel soepel maar met mijn levenspartner en de loyale vrienden die ik heb hoef ik me gelukkig niet echt eenzaam te voelen (hoewel de soms opkomende sombere gedachten mij weer een ander soort van eenzaam laten voelen, maar dat terzijde).

Als ik google op “eenzaamheid” zie ik dat het wordt omschreven als “een subjectief ervaren van een onplezierig of ontoelaatbaar gemis aan kwaliteit van bepaalde sociale relaties”. Ook wordt het omschreven als “je niet verbonden voelen, dat je een hechte emotionele band mist met anderen”.

Vooral bij jongste gaat het sluiten en onderhouden van vriendschappen helemaal niet vanzelf. Waardoor hij zich soms erg eenzaam kan voelen. Zo ook weer vanmorgen. Plotseling komt hij uit zijn bed en roept ontzet door onze slaapkamer: “Niemand wil met mij spelen op het schoolplein!!”. Daar schrik ik dan van want allereerst is het klaarblijkelijk iets waar hij erg mee zit. En dat al om 7 uur s’ochtends en ik heb het gemist! 

Ten tweede waren er vorig jaar ook al zorgen over zijn sociaal emotioneel welbevinden op school en het samenspelen met andere kinderen. En ik had gehoopt dat hij, nu hij bij de oudere kinderen hoorde van zijn klas, wel wat meer aansluiting zou gaan vinden met andere kinderen. 

Alhoewel het schooljaar nog maar een paar weken oud is lijken de vriendschappen toch nagenoeg uit te blijven. Na school spreekt jongste sporadisch af met kinderen maar op het schoolplein in de pauzes zit hij overwegend alleen. Hij kijkt naar hoe anderen aan het voetballen zijn, maakt nog maar weer eens een soepje van steentjes en aarde en loopt wat heen en weer. Alles alleen. En dat vindt hij niet fijn en dat snap ik. Er is al van alles geprobeerd door school om hem aan het meespelen te krijgen maar het beklijft gewoon niet. Jongste heeft de motoriek en de snelheid niet om mee te voetballen en voor andere (wilde) spelletjes is hij te angstig, waardoor hij gaat schreeuwen. En dat is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor de sfeer.

Ook willen de meeste kinderen zich niet altijd aanpassen aan zijn gedachtenwereld en dat begrijp ik ook. Het zijn kinderen en geen hulpverleners. Er is een tijdje gewerkt met “de beurt hebben” zodat klasgenoten verplicht waren om met jongste te spelen maar dat ging iedereen uiteindelijk tegen staan.

Doordat jongste een hoog schattigheidsgehalte heeft, worden er door hem bij kinderen regelmatig latente “be-moeder gevoelens” aangewakkerd. Die kinderen ontfermen zich vaak over hem vanuit de goedheid van hun hart en haken niet snel af. Zij weten dat jongste is zoals hij is, ze negeren zijn gegrom en geschreeuw als hij moe is en cijferen zichzelf even weg. Maken een grapje of leiden hem af en gaan weer verder spelen. Met hem. Ook al is hij zijn aimabele zelfje niet meer.

Tot nu toe is er altijd wel 1 kind uit zijn klas geweest dat zich op die manier over hem ontfermde. Helaas zijn het bijna nooit blijvende vrienden. Omdat de klassen jaarlijks wisselen en die kinderen ook groter worden en andere interesses krijgen, verdwijnen ze ook weer uit zijn leven.

En blijft hij alleen achter zonder echte vrienden.

We hebben het uiteraard ook geprobeerd buiten de reguliere kanalen: zwemles, dansles, fitgym en de zaterdagopvang van Lunetzorg. Allemaal plekken waar andere kinderen met een beperking komen spelen en sporten en waar contact maken wellicht makkelijker zou gaan. Helaas is dat voor jongste niet het geval. Er zijn genoeg kinderen die in potentie een vriend kunnen worden maar jongste trekt alleen naar de volwassen begeleiders.

Maar hoe moet dat dan, vraag ik me af? Als wij er later niet meer zijn en hij heeft geen vrienden, dat is voor mij een groot schrikbeeld. Dat wil ik koste wat het kost voorkomen en ik bedenk plannen om daar wat aan te doen.

Maar wat moet je nog verder doen, wat kan je doen? Als ouder wil je niet dat je kind eenzaam is en daaronder lijdt. Er is gewoon geen pasklaar antwoord op te geven.

Eenzaamheid wegnemen heeft namelijk te maken met het aangaan van betekenisvolle relaties; daar is meer, of iets anders, bij nodig dan nieuwe mensen ontmoeten. Dan heb je het over gevoelens uiten, ervaringen delen, samen vertrouwen opbouwen.

Jongste is nog jong, we hebben nog alle tijd, we gaan er gewoon voor. We leren jongste nu samen met de ambulant begeleidster wat vriendschappen zijn en wat je dan kunt doen. We gaan hem leren hoe je vriendschappen kunt behouden en hoe je je dan kunt gedragen.

En ik ben hoopvol want 1 vriend kan al het verschil maken. Dat moet toch lukken?