Een beetje lui….

Wie mijn blogs al langer leest, weet dat wij voor beide zonen het liefst zouden willen dat ze zo gewoon mogelijk mee kunnen en mogen doen in de maatschappij. En dat ze dus ook zo lang als dat het gaat, gewoon naar een reguliere school in onze wijk gaan. En naar een reguliere school gaan betekent ook dat ze de reguliere werkjes of huiswerk moeten maken. Voor jongste worden de werkjes en zijn leerlijn hier en daar aangepast  en oudste doet gewoon mee met het normale programma. Ze moeten beiden dus hard werken, net als de andere kinderen op de reguliere school. Of misschien nog wel een beetje harder….

Of zij dat altijd willen is de vraag. Oudste is momenteel erg blij met de keuze voor regulier; hij wil niets liever dan normaal zijn dus vindt hij het fijn dat we in gezamenlijkheid (en dan bedoel ik hemzelf, school en wij als ouders)  zoveel moeite doen voor hem om hem daar te kunnen laten blijven. Jongste is selectief in zijn blijdschap, alleen als het hem uitkomt kan hij onze keuze waarderen. Hij vindt veel dingen razend interessant en doet leuk mee met de lessen maar aan oefenwerkjes zoals schrijven en rekenen, waarbij veel van hem wordt verwacht, heeft hij een bloedhekel. Hij noemt die werkjes zelf “die rot werkjes”.

Jongste is naast dat alles niet vanzelf gaat bij hem en het hem net iets meer moeite kost dan andere kinderen, namelijk ook een beetje lui. Ik noem het “liever lui dan moe”. En als hij iets moet doen waar hij geen zin in heeft is hij daartoe dan ook gewoon niet te bewegen, wat je ook probeert. Dat kennen we wel van hem als hij thuis is. Dat hij dit op school ook heeft blijkt wel weer uit het verhaal dat ik deze week hoorde van één van zijn leerkrachten.   

Jongste heeft 2 vaste leerkrachten, of juffen, zoals hij ze zelf noemt. Ik noem ze voor het gemak juf E. en juf M. Juf E. is er van maandag tot en met woensdag en juf M. de overige dagen. Afgelopen donderdag was juf M. weer in de klas. Jongste zag haar staan en liep grommend en boos de klas in zonder juf M. een hand te geven. (Jongste zit op een Montessorischool en daar is het gebruikelijk om elkaar bij binnenkomst en bij afscheid een hand te geven). Stampend met zijn voeten zei hij luid,  “niet weer juf M…..”.

Juf M. vindt het gelukkig belangrijk om in contact te zijn en te blijven dus zij ging meteen het gesprek met jongste aan. “Waarom er geen hand werd gegeven, vroeg ze zich af”? Die aap kwam al snel uit de mouw. Jongste vertelde haar dat hij juf E. veel liever vond dan juf M. Bij juf E. hoefde hij namelijk niet zo hard te werken. En dat moest hij wel van juf M. En dat kon jongste dus helemaal niet waarderen.

Het gesprek ging nog even verder over waarom dat dan lastig was en na een tijdje vroeg jongste aan juf M.: “Weet jij eigenlijk wel dat ik het syndroom van Down heb”? Want als je dat hebt, dan hoef je helemaal niet te werken……..”

Juf M. vertelde dit verhaal de volgende dag aan mij. Ik moest enorm lachen maar vond het ook wel schrijnend. Jongste was zo “slim” dat hij zijn eigen beperking inzette om maar van die “rot werkjes” af te komen. Dat hij dat inzet en aangrijpt om er van af te komen getuigt van een grote creativiteit en strategisch inzicht. Vaardigheden die je na je schooltijd fijn kunt inzetten om allerhande min of meer “rot werkjes” te kunnen doen.

Gelukkig heeft jongste buiten de waard gerekend. De dialoog tussen jongste en juf M. is een reden te meer (en dat weet hij dan weer niet) om hem lekker op het reguliere onderwijs te houden. Daar is hij goed op zijn plaats. De luie slimmerd…..