Obees

Mijn 2 kinderen zijn qua postuur eigenlijk precies tegenovergesteld. Oudste lijkt op een spijker en de jongste is net een Chinese boeddha.

De spijkerzoon is lang, dun en knokig en heeft vaak een wit gezicht door het gebrek aan energie. Hij eet, met name overdag, te weinig omdat hij vanuit zichzelf niet voelt dat hij honger heeft. Hij kan zelfs, als ik er niet ben, bijna een hele dag vergeten te eten en te drinken. Totdat hij duizelig van honger en dorst huilend en hyperventilerend op de bank ligt en dan bij mijn thuiskomst zegt dat ik toch echt de huisartsenpost moet bellen. Wat drinken en eten maakt een ritje naar het ziekenhuis niet meer nodig, maar we schrikken er altijd wel enorm van.

Daarnaast vindt hij gezonde voeding, met uitzondering van komkommertjes en tomaatjes, gewoon niet lekker. Als hij het zou mogen zou hij dagelijks een frikandelbroodje verorberen. En daarin lijkt hij niet anders te zijn dan de gemiddelde puber, als ik de Albert Heijn mag geloven die de broodjes niet aangesleept krijgt in de pauzes van de middelbare scholen.

Uiteraard willen we dat hij goed eet en hebben we al van alles geprobeerd. We hebben geprobeerd hem “bij” te voeden met eiwitrijke hapjes die eigenlijk voor bedlegerige bejaarden bedoeld zijn. We hebben geprobeerd het los te laten, hem geprobeerd te dwingen meer te eten. Of om zijn maaltijden echt voor hem in te plannen met alarmbelletjes op zijn telefoon maar het lukt hem gewoonweg niet. Alsof alle gezonde eetprikkels hem gewoon te veel zijn….

Jongste, de kleine boeddha, is lekker rond en heeft een vol gezichtje met gezonde blozende wangen. Hij eet bijna alles. Hollands welvaren, zou je zeggen.

Ik vond het eerst een verademing om zo’n goed-etend kind te hebben naast de kieskeurige eter. Wat een geluk dat jongste alles lustte! Van gezonde boterhammen tot zelfs de zelfgemaakte “raw vegan” taart aan toe, hij at het allemaal op! Dat was voor mij alleen maar leuk en fijn en een zorg minder. Die zou niet omkomen van de honger. Het was een lekkere eter. Toch??

Helaas hoorden we bij het laatste bezoek aan de kinderarts dat hij nu toch echt veel te zwaar is, zelfs “obees” genoemd mag worden. En het blijkt dat zijn lekkere trek te maken heeft met zijn down syndroom. Hij eet vaak te veel en te lang door omdat hij het gewoonweg niet voelt dat hij vol zit.

Het verbaasde me eigenlijk ook niet maar ik was er zelf niet opgekomen. Elke dag zag ik zijn ,in mijn ogen, schattige boeddha buikje groeien. En ik had het natuurlijk ook wel aan zijn steeds groter wordende kledingmaat kunnen zien…Ik had het kunnen weten maar ik had het niet echt gezien als probleem. Ik vond en vind hem mooi zoals hij is. En dan kun je dus ook dingen over het hoofd zien…..Dom maar nu nog omkeerbaar.

Jongste kreeg dus meteen het advies van de kinderarts om minder te eten en meer te bewegen. Vanaf die dag bij de kinderarts was hij dus van lekkere eter veranderd in een risico voor zichzelf. En bij downsyndroom is het risico op allerhande chronische gezondheidsklachten nog eens 50 % groter dan bij normale kinderen dus moeten we helemaal opletten. Reden temeer dus om aan de rem te trekken. Ik moest zijn rem worden.

Het was eigenlijk een “2 vliegen in 1 klap-advies” om meer te bewegen en minder te eten want, hoewel ik zelf geen downsyndroom heb, heb ik toch ook een vergelijkbare trek qua eten. Mijn ronde vormen zijn de laatste jaren gevormd door verschillende factoren waaronder te veel en te lekker zonder aandacht eten, te weinig tijd voor echt bewegen nemen en te weinig slapen met als gevolg regelmatige eetbuien..

Dus ik nam me voor gewoon met jongste mee te doen. Samen gingen we op zoek naar manieren om vaker te bewegen. Ik ging voorzichtig over op het rantsoeneren van zoonlief zijn maaltijden om te kijken wat het effect zou zijn. Ik stopte iedere dag 6 boterhammen met gevarieerd beleg in zijn brooddoosje met de boodschap dat hij alleen boterhammen uit die doos mocht eten. En dat deed hij braaf. Hij liet zich gewoon afremmen. En ik bleef en blijf volharden, ik ga er mee door. Want het gaat om zijn gezondheid. Zijn leven. En het gaat goed met hem. Ik zag al snel dat zijn buikje dunner werd. We besloten er een levenslang project van te maken.