Bijziend

Mijn kinderen zijn, net als bijna alle kinderen, dol op hun smartphone, computer en Ipad. Oudste doet er alles op en mee, van zijn huiswerk maken en nieuwtjes checken tot gamen en contact onderhouden met vrienden. In “real life” heeft hij niet zoveel vrienden dus is dat zijn manier om te communiceren met de buitenwereld. En ook al heb je wel veel vrienden, het lijkt er tegenwoordig op dat veel tieners op deze manier communiceren en hun tijd doorbrengen. Dat zie je overal.

Jongste wil sinds een paar jaar ook op de Ipad. Eerst voor alleen wat educatieve spelletjes maar tegenwoordig struint hij ook heel YouTube af op zoek naar filmpjes van zijn helden van, bij voorkeur, Studio 100. Jongste ziet zijn tijd op de Ipad als de meest ultieme vorm van ontprikkeling. Het lijkt er op dat hij dat na een hele dag naar schoolgaan ook echt even nodig heeft. Hij hoeft even niets meer en mag zich voor een korte tijd helemaal verliezen in de virtuele wereld.

Omdat jongste bijna nooit een vriendje meeneemt naar huis en hij zich ook moeilijk zelf kan vermaken is het aanzetten van de Ipad voor mij vaak ook even een gemakskeuze. Hierdoor kan ik bijvoorbeeld, tussen het samen met mijn zoon spelen door, even een wasje ophangen of koken. Dat laatste doen we ook vaak samen maar ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat het dan vaak langer duurt dan als je het even snel zelf doet en daar heb ik gewoon niet altijd tijd voor en zin in.

Omdat ik er niet aan kan wennen dat het tegenwoordig gebruikelijk is dat iedereen lang op zijn smartphone of Ipad zit en ik mijn kinderen een beetje verantwoord wil opvoeden, hebben we al heel wat strijd gehad om het beeldschermgebruik.

Ik zit zelf ook regelmatig (beroepshalve) op Social Media maar ik kan als volwassene mijn recreatief beeldschermgebruik behoorlijk begrenzen. En ik vind het een taak van mij als ouder om mijn kinderen te leren zichzelf te begrenzen in het gebruik van diverse beeldschermapparaten. Dat dat zo’n lastige opgave zou zijn had ik niet kunnen vermoeden.

Oudste mocht voor wat betreft zijn beeldschermprivileges de weg plaveien voor jongste. We hebben daarom met oudste de afgelopen jaren allerhande begrenzingsscenario’s van beeldschermgebruik de revue zien passeren. Dit varieerde van een beperking in het aantal minuten beeldschermtijd tot het werken met beeldschermmuntjes die een bepaalde tijd vertegenwoordigen. Niets werkt echter goed. En naarmate oudste meer puber wordt is het gedwongen begrenzen echt een issue aan het worden. En trouwens, jongste wil ook steeds langer op de Ipad.

Omdat ik opvoeden vaak een pittige klus vind en ik me nogal eens zorgen kan maken over het één of ander is dit weer een flinke zorg erbij. Daarom heb ik al meerdere deskundigen over deze materie geraadpleegd en wat zij zeggen komt eigenlijk allemaal op hetzelfde neer: Beeldschermgebruik is niet per definitie slecht, soms zelfs goed voor de ontwikkeling maar je moet het als ouder wel begrenzen. Ook vertellen zij mij het vooral los te laten om beeldschermen “slecht” te vinden. Vroeger vonden onze ouders het ook niet goed als we stripboeken lazen in plaats van verantwoorde kinderboeken en nu is het voor ons als ouders not done om vaak op je beeldschermapparaat te zitten. Die vergelijking probeer ik goed in mijn achterhoofd te houden maar vaak denk ik wanhopig dat ik liever had dat ze stripboeken aan het lezen waren. Dan lezen ze tenminste nog iets!!

Al loslatende hebben we nu met elkaar een beeldschermmodus gevonden. Op schooldagen mogen de kinders na schooltijd even computeren of op de Ipad en als ik aan het koken ben mag het ook. Oudste mag ook nog na het eten gamen als zijn huiswerk klaar is. Omdat oudste niet kan slapen als hij vlak voor het naar bed gaan nog veel blauw beeldschermlicht heeft gezien, moet hij na 9 uur s ‘avonds de telefoon weg leggen en mag hij hem niet mee naar boven nemen. Hoogst verbaasd zie ik dan wel hoe de communicatie op zijn telefoon zonder hem tot diep in de nacht doorgaat. Er zijn dus ook ouders die andere keuzen maken…..

Helaas komt er voor mijn kids nu een kink in de kabel voor wat betreft het kijken op hun beeldschermen. Het blijkt namelijk uit onderzoek dat steeds meer kinderen door het vele beeldschermgebruik of van lang lezen last krijgen van Myopie. Omdat ik zelf bijziend ben geworden door het vele lezen vroeger moest ik even goed kijken wat er stond in het onderzoek want a) ik had nog nooit van myopie gehoord en b) het Oogfonds dat campagne voerde naar aanleiding van het onderzoek kende ik ook nog niet.

Uit het onderzoek blijkt dus dat steeds meer mensen op jonge leeftijd bijziend worden. En als je maar veel blijft kijken op een beeldscherm zonder het treffen van maatregelen loop je zelfs het risico om op latere leeftijd slechtziend of blind te worden.

Omdat ik toch wel schrok van die berichtgeving en het ook nog eens zo is dat de meeste mensen met down syndroom afwijkingen aan de ogen hebben, wil ik maatregelen treffen. En volgens het Oogfonds blijkt dan de 20:20:2 regel de beste maatregel te zijn. Dat betekent dat je na 20 minuten beeldscherm je ogen 20 seconden rust moet geven en daarnaast 2 uur per dag lekker naar buiten moet voor wat frisse buitenlicht en dopamineaanmaak.

Ik heb maar meteen bij het Oogfonds een gratis “Myopie” pakket aangeschaft voor een speelse aanpak van de gedragsverandering die dus toch echt nodig is bij mijn kinderen. Want helaas laten mijn kinderen zich een eerder verworven recht niet zo snel afpakken en al helemaal niet hun beeldschermrecht. En ik weet niet hoe het met de ouders staat van kinderen zonder beperking maar ik knijp hem wel een beetje voor wat betreft de 2 uur buitenspelen. Als jongste naar school gaat lukt het waarschijnlijk wel. Ze hebben lekker wat pauze en gaan dan meestal naar buiten maar als jongste thuis is en het is winter dan kan ik met de beste wil van de wereld mijn kind niet 2 uur buiten laten spelen. We gaan vaak wel lekker even samen naar buiten maar omdat hij niet alleen naar buiten kan en ik niet 2 uur met hem mee kan, halen wij de 2 uur nooit. En die puber van mij is al helemaal niet meer van het buitenspelen. Wat nu te doen?

Ik zie op de website dat het wel 2 weken kan duren voordat ik het mooie veelbelovende Myopiepakket in de bus zal krijgen. Ik haal rustig adem en besluit pas te beginnen met het verandertraject in het nieuwe jaar.

Zo kan ik rustig de kerstvakantie in zonder me weer van alles op de hals te halen en heb ik gelijk een goed voornemen!

Fijne feestdagen!