Rode stier

Ik beschouw jongste door zijn hoge knuffelgehalte nog vaak als mijn baby. Maar ondanks dat je hem zo lekker kunt knuffelen en je ook altijd knuffels en kussen terugkrijgt, is hij natuurlijk helemaal geen baby meer. Ook al is hij op sommige vlakken sociaal emotioneel te vergelijken met een 6- jarige, op een aantal vlakken is hij al een echte pré-puber aan het worden. Zo heeft hij gewoon al een groot jongenslijf. En heeft hij qua kleding al dezelfde maat broeken nodig als zijn grote broer en krijgt hij zelfs al de eerste aanzet van een vlassig snorretje op zijn bovenlip. Hij speelt niet meer zo graag met meisjes maar vindt het wel leuk om naar ze te kijken….

Redenen genoeg dus om te weten dat hij de babyfase is ontgroeid. Maar de dag dat ik het zeker wist was een paar maanden geleden. Jongste had voor mij die dag namelijk een dwingende boodschap. Hij wilde dat ik energydrank voor hem zou kopen bij de wekelijkse boodschappen. En niet zomaar een energydrank, nee hij wilde per sé aan de Red Bull. Wij drinken het uit principe niet en hebben het nog nooit in huis gehad dus waar hij de wens vandaan haalde was me de vraag. Al snel kwam ik erachter dat hij de reclame voor het drankje had gezien op Youtube waar hij filmpjes zat te kijken van Brandweerman Sam. En hij had tussen de filmpjes door gezien dat je daar vleugels van kon krijgen dus dat wilde hij ook!

Na het beeld van de vleugels maar ook na mijn hardgrondige NEE als antwoord op zijn vraag, kreeg hij de gedachte aan het drankje niet meer uit zijn hoofd. Bij elk bezoek aan de supermarkt om de hoek liet hij ons weten dat het zijn liefste wens was om een blikje Red Bull te mogen kopen. Zodra we in de supermarkt waren rende hij naar de schappen van de energydrankjes en pakte hij demonstratief een blikje Red Bull uit de schappen. Met een verliefde blik keek hij naar het blikje, wat in zijn ogen hemels was en keek bedroefd toen hij het weer moest terugzetten. Ook op straat, als we op de fiets zaten, zag hij overal Red Bull blikjes liggen. Daar waar hij zich beter op het verkeer kon concentreren zag hij overal lege blikje. Als we fietsten en hij zag weer een blikje liggen dan was het gevleugelde begrip kort en bondig “Red Bull” en ik wist genoeg. Hij had er weer 1 gespot!

Hoewel het bijna een obsessie aan het worden was wist ik 100 % zeker dat ik nooit aan zijn wens tegemoet zou komen om hem op structurele basis Red Bull te gaan geven. De  bijna- obsessie vroeg echter wel om een actie van ons als ouders. En dat moest een doordachte actie zijn. En hoewel kinderartsen en de voedselwaakhond Foodwatch graag een verbod zouden willen zien op het drankje voor kinderen onder de 18 jaar, omdat ze teveel nadelige gevolgen zien op de spoedeisende hulp door veelvuldig gebruik van het drankje, wist ik niet zo goed of verbieden de juiste manier was om van zijn obsessie af te komen.

We gingen aan de slag met het bedenken van een plan. Op een dag hadden we dus een “spannende” mededeling voor jongste. We stelden aan hem voor om samen, met het hele gezin, een blikje Red Bull te gaan kopen. Hij mocht het kopen en afrekenen. Thuisgekomen zou hij dan een slokje van het goedje mogen nemen. Jongste wist niet wat hij hoorde!  Zijn liefste wens ging in vervulling, dat zagen we wel aan zijn snoet.

We maakten er een heel ritueel van. Planden een datum en gingen naar de winkel, onderweg pratende over hoe het wel niet zou smaken en of het lekker zou zijn. In de winkel aangekomen mocht jongste het blikje uit het schap pakken en afrekenen. Vol trots en een beetje triomfantelijk liep hij, met het in zijn ogen enorm coole blikje, naar huis. Thuis aangekomen gingen we samen aan tafel zitten. Het moment was daar. We zouden het gaan drinken. En wij mochten meedrinken, dat was de afspraak. We schonken een klein glaasje in voor jongste en gaven aan dat hij mocht beginnen.

Gelukkig, en daar hadden we op gehoopt, wilde jongste toch geen vleugels. Hij hoefde plots niet zo nodig meer te vliegen. Het leuke was er voor hem af, de illusie van het iets heel graag willen en het niet mogen was weg. Nu hij het mocht was het helemaal niet meer zo leuk.  Opgelucht haalden wij adem. We hadden hier vanuit ons ouderlijk onderbuikgevoel op gehoopt en eigenlijk ook op gerekend maar je weet het natuurlijk nooit. Jongste kan nog wel eens anders dan anderen reageren. Om een lang verhaal kort te maken: hij heeft er geen slok van gedronken en wij ook niet. En toen konden we demonstratief het blikje legen in de gootsteen, nagenietend van onze triomf!

Het lege blikje wordt tot op de dag van vandaag bewaard in de kast van jongste met bewaarspulletjes want hij wil niet vergeten dat hij het mocht drinken. Ik vind het leuk dat hij het bewaart want het herinnert mij er aan dat ik soms toch ook best wel een werkende opvoedstrategie heb.

En van die gedachte krijg ik vleugels!