Geluk

Bijna 90 % van de volwassenen in Nederland zegt gelukkig te zijn en 10 procent ongelukkig *. Werkenden zijn vaker gelukkig dan uitkeringsontvangers. Dit maakte het CBS afgelopen dinsdag bekend op de internationale dag van het geluk.

Uit het CBS-onderzoek blijkt dat vooral een goede gezondheid en sociale relaties sterk gerelateerd zijn aan geluk. Daarnaast is het hebben van werk dus belangrijk.

Dat uitkeringsontvangers minder vaak gelukkig zijn dan werkenden hangt samen met hun gezondheid, hun financiën en hun dagelijkse bezigheden. Het verschil in inkomen is minder van belang voor het verschil in ervaren geluk.

Uit eigen ervaring weet ik dat je een uitkering over het algemeen niet voor je lol hebt, uitzonderingen daargelaten. Als je dan ook nog eens een arbeidsongeschiktheidsuitkering hebt dan ben je helemaal “de sjaak” want dan heb je ook nog eens een slechtere gezondheid dan gemiddeld. En het is nog serieus ook want een WIA uitkering (de oude WAO zeg maar) krijg je niet zomaar. Ook dat ken ik uit eigen ervaring.

Ik weet nog goed hoe hard ik gevochten heb om niet arbeidsongeschikt te worden. Ik had de 2 jaar dat ik aan het re-integreren was bij mijn oude werkgever altijd nog de hoop dat ik niet richting UWV hoefde te gaan, want dan, had ik het gevoel, was ik alle vorm van waardigheid kwijt en zou ik alle verbinding die ik toen nog had met het werkzame leven verliezen.

Helaas werd de gang naar het UWV voor mij wel realiteit. Je waardigheid verlies je er echter niet door, dat werd mij toch snel duidelijk. Het zelfstigmadenken wat ik toen deed vierde hoogtij dus daar kwam die ondermijnende gedachte vooral vandaan. Toch ben je min of meer de eigen regie kwijt over je leven door een “uitkeringsontvanger” te worden. En dat maakte mij, naast het feit dat ik al niet zo gelukkig was, nog minder gelukkig.

Je kunt je afvragen waarom mensen zo gelukkig worden van het hebben van werk. Voor mij is het hebben van werk gekoppeld aan vele positieve aspecten. Althans zo heb ik het altijd in mijn werkzame leven beleefd.  Ik heb de afgelopen jaren veel vrijwilligerswerk gedaan omdat ik zo graag op die manier een bijdrage wilde leveren aan mijn herstel. Al was het vrijwilligerswerk, het voelde door dat werk weer alsof ik er bij hoorde. Ik had weer collega’s die met mij over hele andere dingen konden praten dan over bijvoorbeeld Fifa 18 waar oudste zo gek van is of de nieuwste serie van Studio 100, jongste zijn favoriet.

Het was heerlijk dat te ontdekken en ik merkte al snel dat dat naar meer smaakte. Ik wilde ook weer mijn financiële autonomie terug en uit de uitkering.  Ik had het geluk dat ik een traject kreeg toegewezen vanuit het UWV waardoor ik samen met een jobcoach kon gaan bekijken wat voor werk er het beste bij mij past, hoe ik daar aan kan komen en hoe ik het werk dat ik dan heb gekregen ook weer kan behouden. En dus ben ik de arbeidsmarkt nu actief aan het verkennen. Op zoek naar mogelijkheden om weer betaald werk te doen. Ik weet waar mijn kwaliteiten liggen en weet waar werk aan zou moeten voldoen om niet weer met mijn valkuilen te worden geconfronteerd.

En langzaam merk ik dat er zich vanuit verschillende kanten kansen gaan voordoen op de arbeidsmarkt, zelfs voor mij. En die gedachte, dat ik weer nodig ben, erbij mag horen, weer echte collega’s krijg en een structuur in werkzaamheden, dat vooruitzicht maakt mij al een beetje gelukkiger. Het vooruitzicht om weer iets anders te mogen gaan doen dan alleen maar de boel thuis draaiende te houden en vrijwilligerswerk te doen maakt dat ik kriebels in mijn buik krijg! Van spanning want het is ook al weer een tijdje geleden maar ook van een soort van euforie. Want ik bedenk me: dat ik weer in beeld ben bij werkgevers, dat heb ik dan toch maar mooi voor elkaar, na alles wat ik heb meegemaakt! En het vooruitzicht op een UWV- loos leven, dat ik weer financieel op eigen benen kan staan,  dat lijkt me ook wel iets.

Ik heb nog geen definitieve baan “in the pocket” maar ik vertrouw er op dat het gaat lukken. En alleen al dat vertrouwen maakt mij een gelukkiger mens.

*bron CBS