Sinds ik een blog schrijf over mijzelf en mijn kinderen, en deze blog een steeds bredere groep lezers krijgt, vragen mensen mij vaak waarom ik zo open ben. Hoewel deze mensen veel herkenning vinden in mijn verhalen en ze dat als prettig ervaren, geven ze aan het zelf niet te durven om open te zijn. Of het nog niet te durven.
Toch zijn er steeds meer mensen die open worden. Zo hebben bijvoorbeeld al een aantal radio Dj’s en een bekende vlogster aangegeven psychische klachten te ervaren en is er nu bij de publieke omroepen de actie #trueselfie waarin er aandacht wordt gevraagd voor psychische problemen bij jongeren.
En hoewel het een beetje krom lijkt, kan ik wel huilen van geluk als ik al die initiatieven zie. Omdat het precies verwoordt waarom het zo hard nodig is om open te zijn. En dat is precies de reden waarom ik ook zo open ben. En doordat bekende Nederlanders en de publieke omroepen zo’n groot bereik hebben is het nog fijner dat het gebeurd!
Er zit een rode draad in hun verhaal dat ik heel erg herken in mijn eigen verhaal. Deze mensen kunnen allemaal niet langer leven met de druk die het geeft om altijd maar te moeten presteren om perfect te willen zijn. Ze willen allemaal de zeepbel doorprikken van het vooroordeel dat aan ze kleeft dat ze een prachtig en gelukkig leven leiden. Dat alles ze zo gemakkelijk afgaat. Door open te zijn over de “minder prestigieuze kant”van hun leven leveren ze echter een prestatie van ongekende hoogte. En hoewel ik zeker weet dat het hun herstel ten goede zal komen is niet iedereen het eens met hun openheid.
Er blijken namelijk ook nog veel vooroordelen te kleven aan open zijn over jezelf. Bij mij is dat ook het geval. Sinds ik zo open blog over mijzelf en mijn kinderen komen er naast positieve vragen ook andere, minder subtiele vragen naar boven van mensen. Ze vragen me of ik geen schaamte ken en geen terughoudendheid? Of ze vragen me of ik een soort van emotionele potloodventer ben die haar zaakjes zomaar blootgeeft aan Jan en Alleman? Mensen mogen dat uiteraard zo zien en ze mogen het me ook nog vragen maar zo zie ik het zelf niet. Ik ben in eerste instantie open geworden omdat het me zelf zoveel goeds opleverde. Ik hoefde geen toneelstuk meer te spelen en dat lucht(te) enorm op. Ik gaf mezelf in eerste instantie bloot omdat ik op zoek was naar herkenning en ik wilde anderen ook een stukje herkenning meegeven. Zo wilde ik vooroordelen over een gezin met kinderen met een beperking proberen weg te nemen om andere ouders van kinderen met een beperking een hart onder de riem te kunnen steken. Ik denk dat het bij mij zo is dat ik niet meer wil leven in een leven waarin ik een andere persoon laat zien dan de persoon die ik daadwerkelijk ben. En dat ik dat wil overdragen aan anderen, dat dat gewoon niet gezond is voor je. Dat het leven niet alleen maar genieten is, niet maakbaar en niet Groots met een zachte G van Geluk. En dat ik mijn lessen niet voor niets wil hebben geleerd.
Ik draag dat op verschillende manieren uit o.a. door het schrijven van mijn blogs en het geven van lezingen maar aankomende zaterdag is het weer een dag die voelt als de kers op de taart. Dan is er namelijk weer de dag dat ik een levend boek mag zijn in de zogenaamde Human Library. Dit is een initiatief van de Bibliotheek Eindhoven in samenwerking met o.a. de landelijke organisatie van Human Library.
Human Library is een beproefd concept van Deense oorsprong dat mensen met elkaar in contact brengt om zo vooroordelen te onderzoeken en tegen te gaan. Net als in een gewone bibliotheek waar boeken toegang geven tot onbekende werelden, biedt de Human Library bezoekers ook de mogelijkheid in de belevingswereld van een ander te stappen. En dat op een hele simpele manier nl. door onbevangen met elkaar in gesprek te gaan. In de Human Library lees je geen boeken, maar mensen. Interessante mensen, die je in het dagelijks leven niet snel spreekt. De vraag die wordt gesteld is of het klopt met de werkelijkheid wat we denken over mensen op basis van de buitenkant*.
Ik zit daar dus als levend boek samen met mijn collega -levende- boeken waaronder een ex-crimineel, een transgender, een flink getatoeëerde man, een kale vrouw en een sjamaan. Allemaal zitten we klaar om ons levensverhaal te vertellen. In een open gesprek waarin alles gevraagd en besproken kan worden.
Ik ga in de Human Library hopelijk weer mooie mensen ontmoeten. Alleen al het feit dat mensen daar naar toe komen om hun eventuele vooroordelen te onderzoeken maakt ze al mooi en maakt de dag voor mij geslaagd. En zo hoop ik ook voor anderen weer een steentje te hebben kunnen bijdragen aan hun openheid en het omgaan met hun vooroordelen. Op weg naar een steeds meer open wordende samenleving!
*https://www.thehumanlibrary.nl/
Ervaringen van een Stigmama 