Grote zorgen

Afgelopen week was het weer zo ver. We hadden weer een gesprek met onze generalist over oudste en hoe het met hem ging. En over de indicaties en of die wel konden blijven voortbestaan. Ik voelde me bijna schuldig ten opzichte van de generalist want ik ging weer, al was het schoorvoetend, om hulp vragen. Schoorvoetend omdat ik inmiddels wel klaar ben met hulpverleners aan huis maar ook in verband met de recente berichtgeving in de krant over de Jeugdzorg.

Als ik de berichtgeving namelijk moet geloven dan is er of iets mis met de Eindhovense kinderen (en dus ook met de mijne) of met het gemeentelijke beleid. In Eindhoven geeft men namelijk 50 % meer geld uit aan Jeugdzorg dan in andere gemeenten. En juist nu, net nu de Jeugdzorg in zwaar weer zit, moeten wij onze zorgen weer gaan bespreken. Dat is geen handige timing.

Omdat ik vrij positief ingesteld ben en denk dat alles op een gegeven moment beter zal gaan, zou ik graag goed nieuws aan mijn generalist willen geven. Gewoon een bericht dat het allemaal niet meer nodig is met de hulpverleners. Maar het ging hem weer niet worden. Integendeel. De zorgen om oudste zijn de afgelopen maanden alleen maar gegroeid en dus hebben we (tenminste) evenveel zorg nodig als voorheen. En daar hebben wij een goede reden voor.

En die reden heeft momenteel te maken met zijn school. De kogel is namelijk door de kerk: het gaat zo niet langer, school kan de benodigde, zeer intensieve ondersteuning en begeleiding niet (meer) bieden dus is het nu een feit: oudste moet van school af.

Na een goede basisschoolperiode startte hij op de middelbare school waar al snel bleek dat hij totaal geen focus had en niet wist hoe hij moest leren en moest plannen. Er werd vanuit school vanuit de Passend Onderwijs-gedachte, daar waar budgettair mogelijk, begeleiding voor hem geregeld om hem te helpen maar het mocht allemaal niet baten. Zijn resultaten waren de afgelopen jaren niet om over naar huis te schrijven en het kostte ons enorm veel kruim om hem steeds maar te blijven motiveren en te reguleren. Ook begeleiding aan huis door een huiswerkstudent bood niet veel soelaas en alle manieren van extra ondersteuning op school werden door oudste afgeslagen. Hij wilde zo graag niet opvallen of anders zijn.

Dus nu het in de derde klas helemaal rampzalig ging gaf de school aan het beter voor hem te vinden als hij naar een school zou gaan waar hij meer begeleiding kon krijgen.

School vertelde het hem nu zo’n 2 maanden geleden. Hoewel we hem op alle scenario’s hadden voorbereid kwam het bericht voor hem toch als een donderslag bij heldere hemel. Hij had het niet zien aankomen en dacht tot onze verbazing dat hij wel op deze school kon blijven. Hoewel wij de beweegredenen van school helemaal snappen, was het immense verdriet dat we bij hem naar boven zagen komen toen hij het bericht hoorde, met geen pen te beschrijven. Geen enkele ouder wil dat zijn kind zoveel onzekerheid en verdriet heeft. Oudste is bijna 14 en heeft, hoewel het geen echte vrienden zijn, in zijn klas een leuk groepje klasgenoten om zich heen verzameld die hij nu allemaal moet loslaten. Hij moet gaan bouwen aan contacten in zijn nieuwe klas op een andere school een klein half uur fietsen van zijn huis, daar waar hij er eerst binnen 3 minuten was.

Inmiddels is het verdriet een beetje ingedaald en hebben we hem aangemeld bij de andere school. Op die school zal hij hopelijk op zijn plek zijn. Er zitten allemaal jongeren op die net ietsje anders leren. De leerlingen zijn daar allemaal gelijk want het anders leren is normaal. Je valt in ieder geval niet op als je extra begeleiding krijgt want dat krijgt iedereen in meer of mindere mate. En hoewel oudste inmiddels de beweegredenen van school ook wel snapt, kan hij niet bevatten dat alles anders voor hem zal worden. Hij zal, na de zomervakantie als hij op de nieuwe school gaat beginnen,  compleet losgerukt worden uit zijn dagelijkse structuur. En nu moet hij nog tot aan de zomervakantie door met school. Hij perst het uit zijn tenen en heeft het zichtbaar moeilijk om zich staande te houden. Op allerlei fronten heeft hij het zwaar en hij valt qua ontwikkeling weer terug in oude patronen. Hij zorgt niet meer voor zichzelf en zijn omgeving, heeft totaal geen focus en kan zich niet beheersen. Hij heeft het zo zwaar met overleven. En dat baart ons grote zorgen.

Bezorgd voeren we het gesprek met onze generalist. Er moet goed gekeken worden naar wat voor begeleiding hij nodig heeft. Onze generalist kent mijn oudste en ons gezin al langer dan vandaag dus de toestand baart haar ook zorgen. We zijn het samen eens dat we moeten zorgen dat hij in ieder geval niet gaat uitvallen op de huidige school en dat zijn start op de nieuwe school een beetje positief gaat verlopen. We moeten er voor zorgen dat hij weer normaal voor zichzelf gaat zorgen en niet depressief gaat worden. We zullen continue de vinger aan de pols moeten blijven houden en daar hebben we, helaas zou ik bijna zeggen, toch echt professionele begeleiding bij nodig.

We zijn het met elkaar eens maar ik weet nog niet of we weer de hulp, die we nodig denken te hebben, kunnen krijgen. Er moet en dat snap ik heel goed, met nog meer ogen naar de hulpvraag worden gekeken. De zorgen zijn wel weer gedeeld en aangehoord met een begripvol oor. Dat lucht in ieder geval een beetje op. Maar mijn grote zorgen om mijn grote kind zijn daarmee niet weg.

1 van de 2 liefsten die ik “heb” bevindt zich in zwaar weer! Ik wilde graag dat het anders was maar we roeien met de riemen die we hebben. En we roeien hard. Zodat we niet kopje onder gaan.

Ik hoop dat de politiek dat mee neemt in haar overwegingen om te korten op de zorg. We zijn namelijk geen dossiers maar mensen met huilende harten. Misschien wel levenslang.