Daar ben ik weer…

Het heeft even geduurd, ruim 2 jaar om wel te zijn, maar ik ben er weer. Ik was “even” van de spreekwoordelijke radar om me bezig te houden met daar waar ik het meest van hou naast mijn gezin en wel: het verder ontwikkelen van mijn professionele ervaringsdeskundigheid.

Terwijl ik dit schrijf zit ik nog uit te puffen van die laatste 2 jaar van mijn leven. Want wat was het pittig maar ook: wat was het de moeite waard!

Medio september 2019 startte ik met de AD Ervaringsdeskundigheid in Zorg en Welzijn aan de Fontys Hogeschool. Ik heb er eerlijk gezegd heel erg hard voor moeten werken maar ik heb het diploma gehaald en vanaf deze maand mag ik me officieel “professioneel ervaringsdeskundige” noemen.

Ik zal er in de toekomst nog wel zo hier en daar een blog aan wijden maar kort samengevat kan ik zeggen dat ik veel offers heb moeten brengen om mijn studie te kunnen halen. Zo heb ik 2 jaar lang, doordat ik s’ avonds en in het weekend aan het studeren was, nauwelijks leuke dingen gedaan met mijn kinderen. Ik ben gestopt met sporten (dat was eerlijk gezegd geen offer) en moest ik stoppen met zingen in de band. Daarnaast ben ik (dus) ook gestopt met het schrijven van deze blogs. Weg waren alle uitlaadkleppen. Toch heb ik er enorm veel voor teruggekregen zodat de offers niet als offers voelden maar meer als keuzen. Voor de duur van een overzichtelijke periode.

Ik heb er dus veel voor teruggekregen: allereerst heb ik tijdens mijn opleiding en mijn leer/werkperiode de meest prachtige mensen ontmoet. Cliënten, medestudenten, docenten en collega’s: allemaal inspireerden zij mij om door te zetten als ik het even niet meer zag zitten. En dat kwam best regelmatig voor. Ze lieten me allemaal zien dat het enorm de moeite waard was om door te gaan omdat zij de moeite waard waren!

Ten tweede heb ik de meest waardevolle kennis opgedaan die ik ooit heb kunnen opdoen. Ik kan nu putten uit heel veel theoretische kennis, professionele praktijk kennis en mijn eigen- en andermans ervaringskennis. Kennis die ik allemaal kan inzetten om andere mensen die dat willen, te kunnen ondersteunen in hun herstel. Ik kan hen hoop en (h)erkenning bieden waardoor zij zien dat het mogelijk is om een waardevol leven te leiden met een kwetsbaarheid in je rugzak.

Ten derde heb ik mezelf beter leren kennen. Ik merkte tijdens de studie des te meer dat dingen onthouden en kunnen toepassen mij helaas niet zo gemakkelijk afgaan. Sinds mijn burnout in 2013 kan ik beduidend minder goed dingen onthouden dan daarvoor maar ook mijn leeftijd speelt een rol als het gaat om mijn werkgeheugen. Tel daar ook nog eens mijn faalangst en onzekerheid bij op en je hebt een goed recept voor avonden en weekenden zwoegen voor toetsen en presentaties. Ik leerde mezelf echter de afgelopen 2 jaar kennen als een behoorlijk gedisciplineerde, harde werker die vooral veel baat had bij een strakke planning en regelmaat. Een inzicht waar ik eerder niet echt aan wilde omdat regelmaat en een planning saai waren in mijn optiek. Echter die regelmaat leverde een belangrijke bijdrage aan mijn verdere herstel en dus ook aan mijn studieprestaties. Dat inzicht hou ik nog even vast.

Ten vierde heb ik 2 jaar lang een mooi inkijkje gekregen in de gespecialiseerde psychiatrie want daar mocht ik mijn op school geleerde kennis en vaardigheden toepassen. Wat een mooie dingen gebeuren daar om goede zorg te leveren en wat wordt er hard gewerkt! Dat zie je niet zo heel goed als je er zelf jarenlang cliënt bent.

Allemaal mooie inzichten dus die mij een rijker mens hebben gemaakt. Een rijkdom die ik voor altijd bij me zal blijven dragen!

Maar voor nu is het weer tijd voor iets anders: naast dat ik nu een mooie baan heb als ervaringsdeskundige in de psychiatrie moet er ook weer geïnvesteerd worden in mijn gezin. Het eerste wat Jongste namelijk zei nadat ik te horen had gekregen dat ik was geslaagd was: ga je nu weer gewoon voor ons zorgen?

Au: Een kwestie van keuzen maken dus….