De hoopverlener

Toen ik in 2016 een beetje uit het dal van mijn zeer ontregelende burn-out begon te klimmen startte ik met het schrijven van mijn digitaal herstelverhaal. Onder begeleiding van een gedreven coach schreef ik mijn soort van levensverhaal waarin bouwstenen waren opgenomen die mij een mooi beeld gaven van mijn herstel. Ik kreeg veel positieve feedback van de coach op mijn manier van schrijven en ik besloot om mijn verhalen in blogvorm te gaan publiceren. Eerst alleen voor mezelf, al snel voor een groter publiek.

Ik had met mijn verhalen 1 missie: ik wilde anderen deelgenoot maken van mijn ervaringen onder het motto “delen is helen”. Toen ik begon met schrijven van deze blogs noemde ik mezelf een “multi inzetbare zelfbenoemde ervaringsdeskundige”. Ik was van mening dat ik ervaringen had die er toe deden en dat ik anderen daarover kon vertellen. Wat ook het geval was. Ik vertelde wel degelijk verhalen.

Daarna begon ik als gastspreker over mijn ervaringen te vertellen aan grote groepen. Al snel merkte ik dat ik mensen een beetje steun kon bieden met mijn verhalen. Ze vonden h(erkenning) en hoop in mijn ervaringsverhalen. Mensen voelden zich niet meer zo alleen staan door mijn verhalen. Althans, dat vertelden ze me.

Het vertellen over mijn ervaringen en het steunen van mensen begon al snel naar meer te smaken. Ik wilde er eigenlijk wel mijn werk van maken. Maar hoe zou ik dat kunnen doen? Ik had toen nog geen idee. Het was mijn wereld nooit geweest.

Ik kwam er al snel achter dat er, als je je ervaringen wilt inzetten in een professionele setting, echt wel iets meer van je wordt verwacht dan het “leuk kunnen vertellen over je eigen ervaringen”. Je hebt namelijk wel kennis en kunde nodig om mensen in een kwetsbare positie samen met andere behandelaren op weg te kunnen helpen op hun pad van herstel. Want dat is wat het vak van ervaringsdeskundige mijns inziens echt is.

Om te kunnen werken bij de organisatie van mijn dromen bleek ik een diploma voor ervaringsdeskundige nodig te hebben. En de organisatie schreef ook nog eens voor van welke opleiding dat dan een diploma moest zijn.

Daarom besloot ik na veel wikken en wegen de HBO-opleiding te gaan volgen die zou opleiden tot professioneel ervaringsdeskundige in Zorg en Welzijn.

Ik leerde er allereerst gedurende 2 jaar van alles vanuit de wetenschappelijke theorie zoals de agogiek, de psychologie en de psychopathologie toe te passen op mijn cliënten. Ten tweede leerde ik onnoemelijk veel in de professionele praktijk waar ik mocht leren en werken tegelijkertijd. En ten derde leerde ik mijn ervaringen en die van anderen om te buigen naar een grote bron van kennis door er veel op te reflecteren, er afstand van te nemen en te combineren met methoden en methodieken.

Professionele ervaringsdeskundigheid bleek een echt vak te zijn waarin ik me kon onderscheiden van andere professionals door de inzet van mijn bron van ervaringskennis. En dat vak bleek mij te passen als een goed zittende jas. Ik kreeg na afronding van de studie een betaalde baan aangeboden en mijn droom werd werkelijkheid.

Tot op de dag van vandaag krijg ik bijna elke dag opmerkingen en vragen over het inzetten van mijn ervaringsdeskundigheid. Veel mensen hebben namelijk nog steeds geen idee wat het is. Men heeft het idee dat iemand ervaringsdeskundige is als je “ervaringen hebt met iets”. Een beeld dat nog eens wordt versterkt in de media door mensen die aan een talkshowtafel plaatsnemen en die ervaringsdeskundigen worden genoemd omdat ze bijvoorbeeld een tornado hebben overleefd. Of omdat ze iets heel goed kunnen. Die ervaringen zijn ook zeker belangrijk maar het maakt je naar mijn mening nog geen professioneel ervaringsdeskundige.

Gelukkig krijg ik ook hele positieve – en dankbare reacties. Een cliënte vertelde mij bij haar afscheid dat ze bij mij het gevoel had dat ze er echt mocht zijn, dat ik zo goed bij haar aansloot en dat ik haar hoop en inspiratie had gegeven door voor te leven hoe het ook kan. En daar doe ik het allemaal voor!

Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ervaringsdeskundigheid een echt vak is en ik hoop dat deze rol steeds vaker professioneel ingezet gaat worden door organisaties en ook nog eens op alle niveaus zal worden erkend door de zorgverzekeraars. Dit omdat er dan steeds meer cliënten in hun kracht kunnen worden gezet vanuit herkenning en erkening. En dat mijn collega’s en ik onze rol van hoopverlener met glans kunnen blijven vervullen.