Hyperfocus

Het is nu dus 4 jaar geleden dat ik mezelf benoemde tot multi-inzetbaar ervaringsdeskundige.

Maar toen ik er ongeveer een jaar geleden achter kwam dat het een echt beroep was, ervaringswerker, vroeg ik me oprecht verbaasd af waarom dat zo was. Ik dacht eigenlijk dat iedereen die iets wil vertellen over zijn of haar ervaringen ook iets kan vertellen en dat dat dan ook, als je geluk hebt, iets kan betekenen voor een ander.

En waarschijnlijk kunnen veel mensen dat ook, iets vertellen over hun ervaringen. Maar het leek bij ervaringswerk toch om iets meer te gaan. Het was niet alleen vertellen over. Het was meer. En dat meer kon je leren. Maar wat was dat dan, dat meer?

Ik ging me er in verdiepen. Zoals ik dat eigenlijk altijd doe: iets raakt me, ik denk iets of wil iets gaan denken. Ik zoek het allemaal op. Naar de bieb als ik puf heb, op internet zoeken. Mensen bevragen. Ik ga ervoor.

Tot zover is of lijkt het nog niet zo heel vreemd. Maar ik kan, als ik iets echt heel erg graag wil vinden, maar doorgaan en doorgaan. Me helemaal verliezen in die zoektocht terwijl ik me dat helemaal niet kan permitteren eigenlijk. Om verschillende praktische redenen maar bovenal, door een groot gebrek aan energie.

Waar komt dat vandaan vraag ik me vaak af? Ik heb het altijd al wel gehad. Als kind zocht ik dingen altijd al tot op de bodem uit. En ik zou het bijna vergeten te vermelden omdat het in een nogal ver verleden is geweest: ik ben van origine jurist. Bij gebrek aan beter ging ik rechten studeren omdat je daarmee alles kon worden.Vertelde men mij.En om er toch nog iets van te maken beet ik me vaak vast in allerhande strijdbare onderwerpen zoals mensenrechten of forensische psychiatrie.

Mijn afstudeerscriptie moest gaan over Criminaliteit en Persoonlijkheid bij de afdeling Criminologie. Het leek me een erg mooi en spannend onderwerp. En de studie rechten was verder van alle aandacht voor de mens ontdaan dus ik wilde me zo op het einde van mijn studie eens lekker gaan verliezen in de achtergronden van crimineel gedrag. Misschien zelfs nieuwe ontdekkingen doen!

Helaas was de faculteit net bijgekomen van het gedwongen vertrek van de heer Buikhuizen die, in het kort, meende dat crimineel gedrag een biochemische achtergrond had. Dat drama was toen nog “niet echt” verwerkt door de professoren dus vond de faculteit dat het beter was als ik niet te diep op de materie zou ingaan om een nieuw schandaal te voorkomen. Ik hield het dus maar bij een literatuurstudie.

Ik vond en vind het bijzonder spannend om overal en nergens op zoek te gaan naar informatie ten behoeve van…….. Ik weet niet wat. De waarheidsvinding? Nieuwsgierigheid? Dan wel selectieve nieuwsgierigheid, het heeft altijd met mensen en recht en onrecht en de maatschappij te maken.

Informatie, meer en meer. Ik zoek het op. Ik ga schrijven, analyseren en laat het bezinken. Vaak al weer op weg naar het volgende onderwerp. Hyperfocus noem ik het ook wel eens want ik vergeet alles om me heen. Ik zit dan te typen met rode konen en vergeet bijvoorbeeld dat ik moet eten. Of dat ik kinderen heb. Heerlijk voor even maar niet handig. En best schaamtevol.

Mijn man kijkt namelijk na een dag hard werken tv met de kinderen, brengt ze naar bed, denkt aan hun medicatie, vertelt een verhaaltje, ruimt de rommel beneden op, komt eens kijken bij mij om subtiel te zeggen dat het niet zo gezellig is.

Mijn man gaat maar weer weg onder de belofte van mijn “nog heel even en dan stop ik” belofte. Mijn man dekt de tafel voor morgen. Mijn man zegt dat hij maar gaat slapen. En ik typ me een slag in de rondte. Totdat ik me realiseer dat ik het weer heb gedaan.En ik nog rodere konen krijg maar nu van schaamte. Want Waarom?

Beschaamd en schuldig ga ik ook maar proberen te slapen met een te grote dosis gierende adrenaline in mijn lijf. En bedenk me, morgen mag ik, nadat ik de kinderen naar bed heb gebracht en manlief stevig heb vastgehouden maximaal 1 uurtje gaan opzoeken wat ervaringswerk is. Dat beloof ik …