Dit prachtige briefje vond ik vorige week op tafel. Een briefje van de jongste voor de oudste. Het is een korte samenvatting van de regels die wij al 4 jaar proberen in te slijten bij het kind met de uitdaging op het executieve vlak. Nog steeds moet ik hem er iedere dag aan herinneren.Want elke dag is voor hem een nieuwe dag. Elke dag opnieuw moet hij het wiel uitvinden.Heel vermoeiend maar het is niet anders.
Wat moet hij doen (het is iets uitgebreider dan het briefje van jongste zoon en het staat op een overzicht naast zijn bord):
- zijn pil nemen(voor de focus),
- dan schoenen aan
- konijn eten geven
- brood maken voor het ontbijt en de lunch
- tandenpoetsen
- gel in je haar.
Niets vergeten? Naar school dan maar.
Eigenlijk heel eenvoudig. Maar niet voor hem want dat is natuurlijk niet wat in zijn systeem past en geef hem eens ongelijk. Het liefst gaat hij meteen zijn appjes checken en filmpjes op YouTube kijken. Om vervolgens alles uit te stellen wat er echt moet worden gedaan en er vervolgens 5 minuten voor vertrektijd achter te komen dat hij weg moet (daar denkt hij dan wel weer aan, de knapperd!). Van wie zal hij het hebben?
Het is inmiddels dus al zo vaak herhaald dat de jongste het wel heeft geautomatiseerd. Althans gedeeltelijk. De onvriendelijke uitdrukking van de lamme leidt de blinde past daar toch wel goed bij. Want in de tijd dat de jongste dit briefje schreef moest hij eigenlijk zijn schoenen aan doen, zijn brood eten en zijn tandenpoetsen. Ai, vergeten…
Wat fijn toch dat ik er ben!
Ervaringen van een Stigmama 