gewichtige zaken(1)

Voordat ik kinderen kreeg woog ik ook wel eens een periode “iets” meer dan nodig was. Mijn studietijd in Maastricht en Leiden, het goede leven met mijn man, toen nog vriend en het vele uitgaan met de voor mij daarbij behorende drankjes, zag je goed terug in mijn rondingen. Maar, ik pakte de draad steeds weer op door een (crash)dieet te volgen of wat pillen te slikken die de honger tegen gingen en in een mum van tijd had ik weer maatje M, een maat die prima bij mijn lengte past.

Een tijdje had ik zelfs maat XS, toen het volgen van een dieet mij een ultiem gevoel van controle gaf. Met de pillen was ik toen gestopt omdat ik er niet meer door kon slapen maar dit dieet en veel sporten deed wel heel veel met mij. Iets waar ik niet eens trots op was, het was zoals het was en ik zag mezelf nog steeds als vrouw met rondingen.

Vlak voordat ik zwanger was van oudste had ik een goed gezond gewicht. Na zijn komst begon het grote sussen zijn eerste vormen aan te nemen. Oudste huilde het grootste deel van de dagen en de nachten en dat maanden lang. Ik kon het overprikkelende effect van zijn continue huilen alleen wegwerken (leek het) met een zak knisperende chips of harde drop waarop ik flink moest kauwen. Dat suste mij en stelde mij gerust. En ik was tijdens de zwangerschap al 25 kg aangekomen dus deze ballast van die extra lege calorieën kon mijn lijf niet meer wegwerken. Voor sporten had ik totaal geen energie na al die doorwaakte nachten. Ik voelde me waardeloos en niet aantrekkelijk.

De jaren erna waren ook niet helpend voor mijn gewicht en zelfbeeld. Ik werd een paar keer zwanger maar de natuur had andere plannen met die zwangerschappen. Helaas ging het 3 keer goed mis. Ik droeg een steeds groter verdriet van niet vervulde dromen met mij mee. Ook al waren het nog kinderen in wording, ik verloor mijn dromen en wensen ten aanzien van de toekomst. Ten aanzien van mijn kinderwens. Alleen veel en zoet eten gaf mij schijntroost bij mijn grote verdriet. Ik had besloten niet meer te gaan crash die-eten of andere dingen te doen die niet goed waren voor mijn lijf dus ik had een flinke portie wilskracht nodig om een niet al te hoog BMI te krijgen. Ik bleef in de tussentijd hopen op een levend voldragen kind.

Het overeten heeft mij 3 lange wachtjaren gesust totdat ik zwanger raakte en jongste in mijn buik groeide! Ik was de gehele zwangerschap dankbaar maar zo misselijk dat veel eten niet echt aan de orde was. Toch kwam ik onder invloed van de hormonen heel veel aan.

Na de bevalling van jongste ging het inmiddels echt niet meer qua wilskracht. Ik had alle kracht nodig om te overleven na het nieuws van het Downsyndroom bij jongste. Ik had alle kracht nodig om voor hem de beste zorg te organiseren die er beschikbaar was. Alle kracht om daarvoor indicaties aan te vragen en daarna, toen alles geregeld was had ik alle kracht nodig om weer te gaan werken en door te leven, er ook voor oudste zoon te zijn. Anti depressiva gingen mij erbij helpen het vol te houden om niet meer zo vaak depressief te worden maar ook daardoor kwam ik weer extra aan.  En alle wilskracht ging dus schoon op. Het schoot zelfs in de min. En op de weegschaal in de ++ Mijn belang bestond niet meer. Hun welzijn was mijn welzijn.

In 12 jaar is er heel veel van mij bij gekomen in kilogrammen. Een groot deel daarvan heb ik niet meer nodig maar hoe raak ik het kwijt? Ik wil wel maar het lukt me niet. Ik weet gewoonweg niet waar de AAN-knop zit van wilskracht…….