Een “moetje”

“Overheid vindt banenafspraak voor gehandicapten oneerlijk”

Op ED.nl las ik afgelopen week dit bericht over dat het “niet helemaal lekker loopt” met de uitvoering van het Sociaal Akkoord als het gaat om het aan een baan helpen van mensen met een arbeidsbeperking.

Er zijn hierover met de Participatiewet in het achterhoofd afspraken gemaakt met de marktsector en overheidsorganisaties zoals gemeenten, provincies, onderwijs en ministeries over de aantallen die behaald moeten worden. Volgens de voorgenoemde wet is het namelijk de bedoeling dat iedereen die kan werken, ook al heb je een psychische, lichamelijke of verstandelijke beperking, ook daadwerkelijk aan de slag gaat.

Zelf vind ik het voorgaande een prima idee want voor mij en mijn kinderen is dit in de (verre) toekomst, en volgens mij voor vele anderen die vallen onder deze wet, de ultieme wens; om gewoon mee te kunnen doen in de maatschappij met een gewone baan waar je je talenten in kwijt kunt voor tenminste het minimumloon. En dat, als het nodig is, je ook steun krijgt om die baan uit te voeren. Dat er niet de nadruk wordt gelegd op je beperkingen, met de aanname dat je daardoor niets meer kunt, maar dat er wordt gekeken naar waar je goed in bent, misschien juist wel door je beperking!

De overheid schijnt te denken dat er voor iedereen wel een baan in de groenvoorziening of de catering zou moeten zijn. Ik denk dat zeker niet. Het vinden en behouden van een baan zou voor iedereen maatwerk moeten zijn. Als je goed bent in werken in de groenvoorziening dan moet je het zeker doen. Hetzelfde geldt voor de catering of horeca. Mijn zoon van 8 gaat al vanaf dat hij een peuter was bij Brownies en Downies vragen of hij daar mag werken. Hij moet nog “even” naar school maar hij is zeker geknipt voor dat werk in de toekomst en het lijkt hem ook leuk. Al mag hij dan ook, als hij er aan toe is, bij de Albert Heijn om de hoek komen solliciteren. Ook dat vindt hij leuk. Dat wordt dus nog lastig. Ikzelf heb, als het gaat om werken in de groenvoorziening, 2 linker handen en ben allergisch voor allerlei pollen en grassen dus als je mij dat laat doen, alleen omdat ik een beperking heb, is dat geen goed idee. Wat ik wel goed kan is stukjes schrijven en ik ken genoeg mensen met een beperking die de kans hebben gekregen binnen het bedrijfsleven op bijvoorbeeld een afdeling communicatie of beleid, omdat het kanjers zijn in het opstellen van teksten en beleidsnota’s. Misschien is het iets ingewikkelder dan gemiddeld om een baan op maat te vinden en de ondersteuning te regelen maar dan heb je wel wat!

Waarom het bij de overheid niet zou lukken en wel in de marktsector is mij een raadsel. Zelf vinden de overheden de afspraken oneerlijk omdat ze relatief meer mensen aan een baan moeten helpen dan de marktsector moet en verder vinden ze het ook “helemaal niet leuk voor de mensen met een arbeidsbeperking” omdat zij het gevoel kunnen krijgen een “moetje” te zijn voor de overheid die hen aan een baan moet helpen.

Toen ik het las werd ik boos en lacherig tegelijk. Want wat kun je jezelf toch akelig gevangen zetten door allerlei beweringen te doen waarvan je eigenlijk niet wilt dat ze stigmatiserend overkomen maar die juist wel dat effect hebben. Het maakt het allemaal nodeloos ingewikkeld.

Mijn advies aan de overheden: stel je kwetsbaar op en geef gewoon toe dat je het moeilijk vindt om uit je comfortzone te komen. Dat je het ook een beetje eng vindt. En dat je daar eigenlijk hulp bij zou willen krijgen. Misschien wel van de marktsector? Of van de arbeidsbeperkten zelf?  Zij kunnen het vanuit hun ervaringsdeskundigheid vaak heel goed zelf vertellen.

Bij deze een uitnodiging voor een eerste gesprek!