handjes gevraagd

De Gezondheidszorg: ondanks dat je tegenwoordig aan “eigen regie” moet doen als het gaat om het inzetten van zorg, zijn wij als gezin, net als vele andere mensen met zorgintensieve kinderen, grootgebruikers van die zorg. Niet omdat we dat zelf zo graag willen maar gewoon omdat het toch nodig blijkt te zijn. Mensen kunnen namelijk niet alles zelf doen of het zorgen laten opvangen door de buurman of buurvrouw zoals de “eigen regie gedachte” dat ingeeft. Zorg leveren is namelijk een echt vak en dat kan niet zomaar door iedereen gedaan worden.

Al vanaf dag 1 van de geboorte van jongste is zijn leven, en dus ook ons leven, verbonden met de zorg van en door medisch personeel en medewerkers uit de verstandelijk gehandicaptenzorg. En dan hebben wij, vergeleken met andere ouders met kinderen met het syndroom van Down, nog veel geluk en dus weinig specialistische zorg nodig, want onze zoon is fysiek relatief goed gezond. 

Voor zijn geboorte had ik nooit eerder te maken gehad met zorgverleners uit de gehandicaptenzorg. Ik vond het altijd een beetje een vaag zorggebied. Ik nam aan dat er veel “geitenwollen sokken” types rondliepen die de hele dag met van die hulpbehoevende mensen een beetje aan het rondrijden waren of die bij een groep verstandelijk beperkten zaten.

Ik had gewoon geen idee totdat ons kind geboren werd die dus ook hulpbehoevend was. Hij werd ook zo’n cliënt van een grote zorginstelling. Ik moest mijn beelden direct bijstellen. Want al die zorgverleners die met hem samenwerkten waren stuk voor stuk zeer bevlogen en ook vaak behoorlijk zakelijk. De insteek was meestal om onze zoon te leren om het zoveel mogelijk zelf te doen. Met hart en ziel hielpen zij hem op weg naar zijn doelen in de eigen regie.

Totdat een paar jaar geleden de eerste haarscheurtjes in de zorg zichtbaar werden. Budgetten liepen terug en er was een overschot aan medewerkers. De ene na de andere hulpverlener werd uit ons zorgteam wegbezuinigd. Contracten konden niet meer worden verlengd en er werden allerhande flexkrachten ingezet. De medewerkers die wel een vast dienstverband hadden moesten steeds flexibeler inzetbaar worden en gingen onder een steeds hogere werkdruk gebukt. Maar de klant was koning en mijn zoon bleef zijn doelen behalen.

Wij als ouders van de klant, maar ook mijn zoon zelf, moesten steeds weer opnieuw beginnen met nieuwe medewerkers en ons ook steeds weer losmaken van de mensen die veel hadden betekend voor ons en onze zoon.  Ik heb gevochten als een leeuwin om de oude hulpverleners te mogen behouden. Zelfs het indienen van een officiële klacht bij de Raad van Bestuur van de instelling mocht niet baten. Ze begrepen mijn klacht maar ze konden niet anders….

Zelf heb ik de afgelopen jaren ook meer dan gemiddeld gebruik moeten maken van de zorg en dan in het bijzonder de Geestelijke Gezondheidszorg. Toen ik 2 jaar geleden mocht starten met de deeltijdbehandeling bij een grote gerenommeerde GGZ organisatie verbaasde ik me over de hoge kwaliteit van de behandeling en de behandelaren. Ik merkte al snel dat deze intensieve zorg, waar een lange wachtlijst voor was,  de behandeling voor mij was. Nog nooit eerder zag ik zulke bevlogen professionele hulpverleners met mij en mijn groepsgenoten werken aan onze doelen voor ons herstel. Er was wel een hoge werkdruk en de klant was koning . Er moest altijd een tandje bij als er iemand ziek was of op vakantie. En die structurele tandjes erbij zorgden er in de loop der tijd voor dat de rek er uit raakte. Maar ondanks dat en ondanks de onrust over de bedrijfsvoering en de toenemende administratieve lasten, bleven mijn behandelaren hun werk doen totdat ik en mijn groepsgenoten de behandeling succesvol mochten afsluiten. Mijn doelen waren behaald.

Na jaren van tekorten, en duizenden ontslagen medewerkers verder, is momenteel de nood in de zorg weer hoog en de werkgevers doen er van alles aan om aan handjes te komen. Ze bieden de toentertijd ontslagen mensen weer een baan aan en zorgpersoneel blogt en vlogt over de positieve kanten van de zorg. Daarnaast wordt er een nieuwe groep potentiële werknemers aangeboord onder de populatie vluchtelingen en onder mensen met een lange afstand naar de arbeidsmarkt.

Goede ideeën allemaal vind ik zelf, maar wat kan de zorg nog meer doen om niet helemaal om te vallen en ons, “de hulpbehoevenden”,  als klant te kunnen blijven bijstaan in het behalen van onze doelen? 

Allereerst is het(en ja daar kom ik weer) vanuit het klantperspectief belangrijk om ook de vaste klanten (ook al heten zij cliënten) mee te nemen in de plannen en hen aan het woord te laten. Zij weten namelijk als geen ander wat en wie ze nodig hebben.

Daarnaast is het volgens mij heel zinvol om juist nu te investeren in de huidige medewerkers. Kijk naar wat ze nodig hebben om rechtop te kunnen blijven staan en om gemotiveerd verder te kunnen gaan. Je kunt je geen betere PR machine wensen dan de ambassadeurs van de werkvloer, zij zijn de bikkels die zijn gebleven. Omdat ze het vak zo mooi vinden. Omdat zij ons onze doelen willen laten behalen. Omdat zij ons onze eigen regie zo graag gunnen, al doet ieder dat op zijn eigen manier.