Anti conceptie

Vandaag las ik in de Volkskrant een “enthousiast” artikel over dat de laatste tijd steeds vaker via een zorgmachtiging door een rechter verplichte anti conceptie wordt opgelegd bij psychisch kwetsbare vrouwen. Het toeval wil dat ik hierover tijdens mijn studie vol vuur een referaat heb geschreven voor het vak “dwang en drang”. In dit referaat heb ik de voors – en tegens van dit idee belicht vanuit verschillende perspectieven waaronder mijn eigen ervaringskennis.

Op mijn 32e kreeg ik namelijk plotseling vanuit het niets een sterke kinderwens. Ik had die wens nooit eerder gehad omdat ik me terdege realiseerde dat je stevig in je schoenen moet staan om kinderen op te voeden.

Ik was net na een lange periode van psychische klachten opgekrabbeld uit een diep dal. Gesprekken met een psychiater in combinatie met antidepressiva maakte dat ik meer inzichten kreeg in mezelf. Ergens wist ik wel dat mijn psychische klachten nog in mijn rugzak zaten maar toch besloten mijn partner en ik dat wij graag kinderen wilden.

We hadden een goede relatie, woonden in een fijne wijk in een koopwoning en we hadden allebei een baan. Er leek geen vuiltje aan de lucht te zijn.  

Ik stopte rigoureus met het gebruik van de antidepressiva omdat ik toen nog van mening was dat een goede moeder deze middelen niet gebruikt. Geen moment dacht ik eraan dat mijn psychische kwetsbaarheid mij zou kunnen belemmeren in het opvoeden van mijn kinderen. Achteraf gezien had ik daar, met de kennis van nu, iets langer bij willen stilstaan en er met iemand over willen praten. Overigens: was er destijds wel iemand geweest die had gezegd dat het hem of haar gezien mijn kwetsbaarheid niet verstandig leek om kinderen te willen of me zelfs had willen tegenhouden met dwang, dan had ik dat eerlijk gezegd enorm veroordelend en stigmatiserend gevonden. Ook zou de mening van die ander mij niet in mijn kracht hebben gezet en me niet de overtuiging hebben gegeven dat ik wel veel kon,  wat ik nu juist geleerd had van de therapie die ik had gevolgd.

Ondanks een prachtige zwangerschap overdonderde mijn eerste kind mij als een tornado. Hij was een huilbaby en ik bleek daar niet goed mee om te kunnen gaan. Ik voelde me de eerste tijd helemaal niet op een roze wolk zitten en was zeker niet de moeder die ik had willen zijn. Van “goed genoeg moederschap” had ik nog nooit gehoord en ik liep daarom constant op mijn tenen. Toen 5 jaar later mijn 2 e kind werd geboren met het syndroom van Down ging het langzaam bergafwaarts met mij. Ik bleek niet opgewassen te zijn tegen de grote druk die ik voelde om het perfect te doen en ik ging psychisch fors onderuit. Ik kon alleen nog maar huilen, was depressief en had suïcidale gedachten. Het was heel zwaar maar ik wilde bij mijn kinderen blijven en voor hen zorgen. Ik weigerde opgenomen te worden omdat ik mijn kinderen niet in de steek wilde laten. Ik was wel regelmatig bang dat mijn kinderen mij zouden worden afgenomen omdat zou blijken dat ik “faalde” in de opvoeding. Want moeder zijn met een psychische kwetsbaarheid, dat was toch “not done”?   

Gelukkig had ik een evenwichtige partner die voor mij en mijn kinderen zorgde en hij maakte, mede doordat ik me kon vasthouden aan de zorg en het ritme van mijn kinderen, dat ik kon werken aan mijn herstel. We hebben gelukkig veel begeleiding gekregen waardoor mijn gezin en ik hier beter uit zijn gekomen. Inmiddels ben ik er van overtuigd dat een heel gezin moet herstellen als er sprake is van (een) ouder(s) met een psychische kwetsbaarheid.

Had ik het anders gewild: Ja! Ik had graag meer “roze wolk” ervaringen willen verzamelen en had mijn kinderen liever een zorgeloze kindertijd bezorgd.  

Toch ben ik blij dat ik dit heb meegemaakt. Allereerst zijn mijn kinderen in mijn leven die ik voor geen goud zou willen missen. Ten tweede hebben mijn kinderen hierdoor een hele zware maar ook waardevolle les geleerd. Ze leerden dat het leven soms echt geen feest is. Dat het leven soms situaties met zich meebrengt waarvan je echt bang kan worden. Maar ook hebben ze geleerd dat je kwetsbaar mag zijn. En dat het na zware tijden ook weer beter kan gaan. Het heeft hen pijn gedaan maar niet kapot gemaakt. Mijn kinderen zijn nu 2 sterke, lieve en empathische jongens die zich “normaal” ontwikkelen.

Hoe pittig de les ook is geweest, ik ben blij met mijn kinderen en mijn kinderen met mij.

En hoewel ik me realiseer dat mijn ervaring niet een door iedereen gedeelde ervaring zal zijn denk ik toch dat we heel voorzichtig en terughoudend moeten zijn met verplichte anti conceptie. Want waar begint het en waar houdt het op?

Wel denk ik dat de “timing” (voor zover mogelijk) van een zwangerschapswens goed afgewogen moet worden en dat daar het gesprek over moet gaan.

Zelf spreek ik nu vanuit mijn eigen ervaringskennis met andere vrouwen en mannen met een psychische kwetsbaarheid en met een kinderwens over de impact die het ouderschap kan hebben. Daarnaast verwijs ik mannen en vrouwen naar het prachtige landelijke project “Nu niet zwanger”. Want laten we vooral met elkaar in verbinding blijven door een dialoog in plaats van dwang en drang!   

www.nunietzwanger.nl