Redders in de nood

Toen ik 18 was kreeg ik voor het eerst psychische klachten. Het was in mijn omgeving niet echt gebruikelijk dat er over psychische klachten werd gepraat dus werd er niet al te veel aandacht aan geschonken. “Stroop je mouwen op, koester wat je hebt en doe je best”. Dat was het adagium destijds.

Terwijl ik vocht tegen de gedachten aan de dood en bijna in mijn problemen verdronk, worstelde ik me door de dagen heen.

Toen ik 23 was bereikte mijn psychische toestand een dieptepunt en voelde ik me ten onder gaan aan o.a. mijn angsten en dwang. Vanuit de crisisdienst kwam ik bij een psycholoog terecht die mij min of meer zelf de schuld gaf van al mijn problemen. Ik was in haar ogen namelijk niet echt een voorbeeldig persoon en ik moest maar te rade gaan bij mezelf. Met een zak pillen in mijn hand die ik voor het gemak meekreeg, kreeg ik de boodschap mee om “maar te leren leven met mijn klachten”.

Omdat ik naast mijn psychische klachten ook veel lichamelijke klachten had, ging ik op zoek naar een verklaring van mijn klachten in de lichamelijke sector. Want, vroeg ik me af, waarom sliep ik zo enorm slecht, waarom was ik zo invaliderend moe, had ik zoveel last van een wazig hoofd en overal pijn? Lichamelijk bleek er uiteindelijk niet veel aan de hand te zijn, wat natuurlijk fijn was. Toch bleven mijn klachten bestaan. En deze werden niet met elkaar in verbinding gebracht terwijl ik steeds maar weer benoemde dat ik naast mijn lichamelijke klachten zoveel psychische klachten had. Hier leerde ik al op jonge leeftijd wat de betekenis was van het spreekwoord van “het kastje naar de muur gestuurd worden”. Met als resultaat dat ik murw geslagen thuis kwam te zitten.

Ik ben geen opgever dus uiteindelijk kwam ik weer terecht bij een psycholoog. Vijf jaar lang ben ik vervolgens voor mijn extreme angsten en depressie behandeld door deze man. Het was een aardige man en hij leek me te begrijpen. Ik kreeg van hem in ieder geval niet zelf de schuld. Om de week hadden wij een gesprek en ik slikte medicatie. Verder dan de angsten keken we eigenlijk niet en mijn partner werd buiten de behandeling gehouden. Alle andere klachten waren inmiddels voor mij een gegeven en ik probeerde me nog steeds zo goed en zo kwaad als het ging door de dag heen te worstelen.

Twee jaar na beëindiging van de therapie kwam ik, nadat ik inmiddels moeder was geworden, weer bij hem op het spreekuur. Helaas bleek ik daar toch echt uitbehandeld te zijn en bleek het enorme moeite hebben met (de overprikkeling door) het ouderschap en alle andere ballen die ik hoog moest houden, geen diagnose in de DSM te zijn en dus niet behandelbaar. Ik moest het dus maar weer zelf uitzoeken.

Totdat er zich in 2013 eindelijk een psycholoog hard ging maken voor mij. Hij vermoedde dat er veel meer aan de hand was en drong aan bij mijn huisarts op behandeling bij de specialistische GGZ. Dit omdat mijn situatie inmiddels uitzichtloos was en mijn gezin er onder begon te lijden.

Via wat omwegen kreeg ik in 2015 eindelijk de diagnose die mijn leven redde. Ik bleek autisme te hebben en de puzzelstukjes van mijn leven bleken hierdoor allemaal in elkaar te vallen. Toen ik eenmaal wist waar mijn klachten vandaan kwamen, kon er door het in autisme gespecialiseerde centrum waar ik in behandeling was, door een multidisciplinair team op een holistische wijze samen met mij en mijn netwerk gekeken worden naar mijn herstel.

Ik kreeg psycho-educatie, psychologische behandeling voor mijn trauma’s, compassie- en mindfulness training, ACT-training, medicatie die speciaal was afgestemd op mijn klachten en coaching bij het vinden en behouden van betaald passend werk.

Mijn man, mijn kinderen en ik, wij voelden ons enorm gezien en gehoord en binnen 2 jaar was ik zover dat ik het leven weer zonder de specialistische hulp aankon. Waar ik geluk mee heb gehad omdat dit niet voor iedereen met de diagnose autisme is weggelegd, weet ik nu.

Ik probeer altijd alles vanuit het positieve te bekijken maar achteraf gezien had ik mezelf eerder die specialistische behandeling gegund. Hadden mijn huisarts, psycholoog of weet ik niet welke behandelaar iets meer geweten over autisme (bij vrouwen) dan was ik waarschijnlijk eerder doorverwezen. Ik heb daardoor helaas onnodig lang en veel geleden en met mij mijn gezin en mijn omgeving. Het blijft natuurlijk koffiedik kijken maar had ik eerder deze behandeling gehad, dan was ik waarschijnlijk niet uitgevallen op mijn werk en had ik vast niet zo’n groot beroep hoeven te doen op de gezondheidszorg. Wat een tijd, geld en energie had dat mij en mijn omgeving opgeleverd! Kortom een goede, tijdige diagnose en een passende behandeling besparen de samenleving een hoop zorgkosten.

Nu weet ik dat autisme niet zo makkelijk (of soms zelfs heel moeilijk) te herkennen is, vooral niet bij vrouwen. En ik weet ook dat heel veel mensen nog niet genoeg weten over wat mensen met autisme echt nodig hebben. Maar wat ben ik blij dat mijn cliënten met hun diagnose autisme en hun vaak vele bijkomende klachten, nu in het centrum autisme waarvoor ik werk, zo goed worden geholpen en vaak sneller dan ikzelf heb mogen ervaren. En wat ben ik blij dat ik op mijn manier daar een hele kleine bijdrage aan mag leveren! Samen met mijn deskundige collega’s waarvan ik elke dag weer meer leer!

Ik bedacht me vandaag dat ik mijn behandelaren van destijds nooit echt heb bedankt.

En dat is wel nodig want wat zijn jullie (achteraf gezien) voor mij levensreddend geweest!

Ik maak daarom bij deze een diepe (virtuele) buiging voor jullie. En zeg: bedankt, mede namens iedereen die om mij geeft!