Liefde in tijden van Corona

Ik heb er de afgelopen jaren helemaal niet over geschreven. Over Corona. Of liever gezegd over C. Want van Jongste mag het woord Corona niet genoemd worden. En er over schrijven is al helemaal “not done”. Volgens hem dan.

Hij is er namelijk doodsbang voor. Al meteen vanaf het begin van de pandemie zag hij vooral van alles in het water vallen voor zichzelf. Hij miste het knuffelen en samenzijn met andere mensen, want dat deed/doet hij zo graag. Ook zag hij allerlei activiteiten niet doorgaan: zijn verjaardag, leuke uitjes naar de Ikea en de Hema, 2 keer het Piroc kamp wat niet doorging. Ook het op en af naar school gaan en een moeder die didactisch niet echt onderlegd is, maakte hem heel onrustig.

Daarnaast, maar daar sprak hij liever niet over, hing voor hem als een zwaard van Damocles boven het hoofd de dreiging van het ziek worden, dat hijzelf maar ook papa en mama en Oudste ziek zouden worden met alle mogelijke gevolgen van dien. Uiteraard waren wij daar ook bang voor, vooral voor hem met zijn broze gezondheid. Wat dan ook de reden was dat we de afgelopen jaren uiterst voorzichtig in onze gezinsbubbel hebben doorgebracht. En werden we gelukkig, met uitzondering van manlief die afgelopen december ziek werd, niet ziek.

Ik weet het: ik schets echt geen ander beeld dan het beeld dat leefde bij de doorsnee mens in onze maatschappij maar het is, denk ik, toch een beetje ingewikkelder voor Jongste om met Corona te dealen dan voor mensen die e.e.a nog een beetje in perspectief kunnen plaatsen. Wat Jongste dus niet kan.

Twee jaar lang heeft hij het erover gehad dat we het er vooral niet over mochten hebben. En heeft hij elke week geprobeerd in onze keuken een geneesmiddel tegen Corona te maken. Wat hij dolgraag en bloedserieus wilde doorverkopen aan de Albert Heijn, zodat iedereen het kon kopen (met als geheime ingrediënten sesamzaad, peper, gember en zeepsop, dat moest wel werken tegen zo’n rotvirus!!)

Tot het 25 februari werd. En hij een diepe zucht slaakte van opluchting omdat op die dag (zijn verjaardag notabene) alle Coronamaatregelen werden teruggedraaid. Hij ging gelijk naar de Ikea en naar een cafeetje met zijn begeleidsters om te genieten van een gebakje en hun gezelschap en vierde zijn verjaardag weer normaal. Wat was hij gelukkig! Alles zou weer helemaal normaal worden. Coronagewijs dan want over de oorlog vertelde we hem maar even nog niets.

Totdat Oudste vorige week plots ziek werd. En positief op Corona testte. Hij had voor het eerst in zijn leven echt carnaval gevierd en had welgeteld 1,5 uur in een feesttent doorgebracht, waar hij waarschijnlijk besmet is geraakt. Oudste kan goed in isolatie leven samen met zijn Playstation en online vrienden en heel erg ziek was hij niet, dus het ziekzijn was voor hem geen ramp. Omdat wij nogal knuffelig zijn in ons gezin heeft hij mij waarschijnlijk ook besmet en een paar dagen later testte manlief (opnieuw) positief. En dat was voor Jongste echt teveel om mee om te kunnen gaan.

Want hoe moest dat nu met hem als zijn ouders allebei ziek waren? Wie ging er dan voor hem zorgen? En Corona was toch voorbij? Hoe kon zij zich nu staande houden in deze chaos, een chaos die hij altijd al in zijn hoofdje had. Ik voelde me te beroerd om hem op afstand met woorden gerust te kunnen stellen(knuffelen was al helemaal niet aan de orde) maar gelukkig voelde zijn begeleidster het haarfijn aan dat hij even wat duidelijkheid nodig had en zette zij de voor- en nadelen van de gehele Coronasituatie met hem op een rijtje…

Wat mij weer op een idee bracht, ik deed gewoon met hem mee want de hele situatie bracht voor mij ook chaos met zich mee. De nadelen, die kon ik zo wel verzinnen en hoef ik hier niet te noemen. En met driekwart van een gezin tegelijkertijd ziek zijn is geen feest. Het grote voordeel van zo met zijn allen ziekzijn is dat je het maar gelijk hebt gehad.

Verder vind ik het grootste voordeel van de hele pandemie dat wij, omdat wij het zo goed met elkaar konden/kunnen vinden als gezin, zo close zijn geworden. Nog closer dan we al waren. Wij merkten dat we eigenlijk niet zoveel meer nodig hadden dan elkaar. En dat die liefde die we voelden heel erg diep zit. Dat we erg veel voor elkaar over hebben. En dat dat ons op de been houdt. Jongste weet dit ook, hij voelt dit aan alles in zijn leven. En daar kan hij de komende dagen weer op teren. En verlangen naar de knuffels die weer komen gaan als we straks weer allemaal uit isolatie mogen.

We hebben elkaar en we hebben de liefde: Liefde in tijden van Corona (en verder! )