Een kinderhand is snel gevuld.

Recentelijk hadden we het adviesgesprek met de juf van Jongste over zijn overstap naar de “Middelbare”. We hadden al lang besloten dat we Jongste naar een integratieklas voor kinderen met downsyndroom op een reguliere school zouden willen laten gaan maar een officieel adviesgesprek hoorde toch ook nog echt bij de schoolprocedure.

Jongste vroeg de avond voorafgaand aan het gesprek “welke afkorting hij had”: VWO of HAVO(hij stak gelijk maar hoog in)? Hij had de andere achtste groepers uit zijn klas daar over gehoord en hij vond dat hij ook recht had op een afkorting, net als iedereen. Het leek voor hem van groot belang. Wat het precies betekende wist hij niet maar dat het belangrijk was voelde hij wel. Het leek wel alsof hij dacht dat als hij ook zo’n afkorting had, hij ook echt mee mocht doen, iets wat natuurlijk superbelangrijk is voor kinderen. Ik zei dat ik niet zo goed wist wat zijn afkorting zou worden en dat we dat nog gingen horen, maar dat het zeker een mooie afkorting zou zijn die bij hem paste.

Tijdens het adviesgesprek ging het uiteraard over alle dingen die hij had gedaan op school en uiteindelijk kwam voor Jongste het verlossende woord: het advies met DE afkorting. School adviseerde ons om Jongste naar het VSO te laten gaan. Op het moment dat Jongste dit hoorde verscheen er een lach op zijn gezicht van oor tot oor. En ik zag wat hij dacht: Hij had er ook 1, hij hoorde er ook echt bij!

Wat het precies voor hem betekende? Hij had geen idee. Wel daalde bij hem het besef in dat hij over een klein half jaar zijn zo geliefde school, waar hij 9 jaar op had gezeten, zou gaan verlaten. En wij met hem. Hij zou niet meer in zijn eigen wijk op fietsafstand naar zijn school kunnen rijden maar zal moeten worden gebracht door ons. Wij gaan minimaal tot zijn 18e als taxi fungeren in de hoop dat hij daar op zijn plek zal zijn, veel dingen gaat leren en hopelijk vrienden gaat maken.

Hij was blij dat hij er bij hoorde door de aan hem toegekende afkorting maar ik slikte even mijn tranen weg. Enerzijds door de ontroering over zijn oprechte blijdschap en dat de kinderhand van Jongste zo snel gevuld kan zijn, anderzijds om het verdriet dat levend verlies heet, maar daar schrijf ik binnenkort meer over.