Slaap

Goed slapen is helaas niet 1 van mijn topkwaliteiten.

Vanaf mijn 22 e levensjaar werd mijn slaap plots hevig verstoord. Ik kon vanaf die tijd van de ene op de andere dag niet meer in slaap komen. Ik lag alle nachten tot ongeveer 5 uur wakker om daarna, voor korte duur, in slaap te vallen. Om vervolgens zeer vermoeid wakker te worden van de wekker die weer stipt om 7.00 uur afging. Omdat de plicht van studeren en werken mij riepen.

Na een uitgebreid slaaponderzoek bleek er gelukkig `slaaptechnisch` niets aan de hand te zijn maar er bleek wel een verband met mijn psychische conditie te zijn. Ik probeerde daar van alles aan te verbeteren maar slapen lukte nog steeds niet. Tot ik toevallig ontdekte dat ik met een lichte dosis antidepressiva wel weer goed kon slapen. Toen ik me psychisch weer beter ging voelen en ik zonder de anti depressiva verder bleek te kunnen, bleek ik gelukkig ook inmiddels een normaal slaappatroon te hebben.

Toen ik kinderen kreeg bleken deze ook last te hebben van slaapproblemen en niet zo´n beetje ook. De appel viel in deze ook weer niet ver van de boom. Inslapen, doorslapen en uitslapen was aan hen gewoon niet besteed. En toen ze nog heel klein waren was dat dus ook mijn probleem. Ik sliep inmiddels wel weer in maar sliep wel zo licht dat elke zucht van de kinderen mij ook direct weer wakker maakte. Vaak voor niets, regelmatig om een kind te sussen en weer in slaap te laten komen maar altijd ontregelend.

Sinds een paar jaar slapen de kinderen gelukkig gewoon goed in en – door. Oudste kan inmiddels een gat in de dag slapen en Jongste is doordeweeks niet uit zijn bed te branden. In het weekend staat hij echter om klokslag 7 uur op, om optimaal van zijn, naar eigen zegge, “welverdiende weekend” te genieten. Inmiddels kan Jongste nu ook zelfstandig naar beneden en een filmpje aanzetten dus theoretisch zou ik ook kunnen uitslapen. Wat me helaas nooit lukt.

Mijn man kan dat wel. Hij snurkt de hele buurt bij elkaar, slaapt heerlijk door en wordt tussendoor nergens wakker van. En hoewel ik hem zijn nachtrust van harte gun, voelt dat sonore gesnurk naast me vaak niet als heel eerlijk en bespeur ik mezelf op een stuk jaloezie. Ik wil dat gewoon ook!

Helaas hebben mijn lijf en geest sinds een jaar besloten dat uitslapen pertinent niet te willen. Sinds die tijd word ik vanaf een uur of 5 (als ik geluk heb) wakker en kan ik vervolgens de slaap niet meer vatten. Dit omdat vanaf dat moment mijn geest aan het werk gaat en ik aan van alles ga liggen denken. Niet dat ik al die dingen waar ik aan denk ter plekke daar in mijn bed liggende kan oplossen, dat besef heb ik zeker wel, maar toch. De gedachten zijn er gewoon en niet te stoppen.

Ik heb al van alles geprobeerd maar niets werkt. Oordoppen op maat, bananen en kiwi’s eten voor het slapen gaan, wandelen in de avond, een verzwaringsdeken, magnesiumtabletten, mindfulness en yoga oefeningen, een spijkermat en allerhande “natuurlijke” preparaten.

Het vroege wakker worden kijkt me inmiddels dagelijks als een monster in de ogen dus besloot ik tegengas te gaan geven en naar de huisarts te gaan. Ik dacht zelf namelijk dat het slechte slapen hormonaal was en aan de overgang zou liggen. Dat dat tot de mogelijkheden bestond ontkende de huisarts niet maar ik moest toch ook kijken of ik niet psychisch uit balans was, bijvoorbeeld door mijn pittige werk?

Ik kon haar vertellen dat dat niet het geval was omdat ik enorm geniet van mijn werk maar voor de zekerheid besloot ik het toch op mijn werk bespreekbaar te maken. Daar kwamen we er in gezamenlijkheid op uit dat het zou kunnen liggen aan de “to do list” die eigenlijk nooit af kwam in mijn werk. Daar hadden wel meer collega’s last van. Ik heb die lijst zeker wel maar dat ik daar nou standaard wakker van moet worden om 5 uur in de ochtend, kan ik moeilijk geloven.

Ik maak een lang verhaal kort: ik zal mijn korte nachten moeten aanvaarden. Er is op dit moment gewoon even geen oplossing voor dit probleem. En daarom bedacht ik me hoe ik daar mee om kon gaan. En dat is het accepteren dat het nu niet anders is. ik mag het wel vervelend vinden maar ik doe er niets mee. Word er niet boos om of verdrietig. Ik laat het maar gewoon zo zijn. Dat zijn lessen die ik destijds leerde tijdens mijn Acceptance en Commitment Therapy (ook wel ACT genoemd) en die eigenlijk altijd heel goed van pas komen. En nu dus ook.

Het vroege opstaan heeft overigens ook voordelen. ik hou heel erg van de langzaam ontwakende vogels die je vanaf 5 uur s’ochtends hoort. Ik hou ook van de prachtige zonsopkomst en het licht dat dat afgeeft in mijn kamer. Verder vind ik tijd voor mezelf heel belangrijk en kan ik, als ik uit bed ga, in alle stilte de krant lezen die om half 7 op de mat valt. En ik bedenk me dan dat ik het fijn vind dat ik niet de enige ben die vroeg wakker is. De krantenman/-vrouw is er immers ook al uit!