Empowerment

Het is vandaag voor mij een echte feestdag!

Met ingang van vandaag gaat namelijk mijn vaste contract in bij de werkgever van mijn dromen. Ik mag in principe voor onbepaalde tijd het werk blijven doen wat ik het allerliefste doe: werken als ervaringsdeskundige!

Hier kon ik 7 jaar geleden alleen nog maar van dromen. Ik moet mezelf dan ook regelmatig in mijn arm knijpen om zeker te weten dat het echt is. Want ik ben van zo ver gekomen en het is voor mijn gevoel al weer zo lang geleden dat ik een vast contract had bij een werkgever.

In 2013 viel ik uit bij mijn toenmalige werkgever. Ik werkte daar toen 5 jaar naar volle tevredenheid. Ik dacht destijds, toen ik uitviel, dat ik na een weekje vakantie te hebben genomen wel weer terug zou kunnen komen. Helaas werd ik na 2 jaar ziekte en heel veel ellende ontslagen.

Ik kwam met veel moeite en juridisch getouwtrek in de WIA voor 80-100% en probeerde met alles wat ik in mij had aan mijn herstel en re-integratie te werken. Want werken was mijn lust en mijn leven en ik wilde dat zo graag weer terug!

Ik was toen inmiddels “al” 45 jaar en ik realiseerde me dat ik snel moest zijn met die re-integratie omdat er voor vijftigers veel minder banen beschikbaar zijn op de arbeidsmarkt. Mijn toenmalige therapeut probeerde mij er van te overtuigen dat ik mijn oude vaardigheden zeker nog had maar ik was daar niet zo zeker van. Ik had zoveel faalervaringen gehad…..

Gelukkig mocht ik door vrijwilligerswerk ontdekken dat ik zeker nog wel wat vaardigheden en talenten had maar ik moest er echt wel weer het vertrouwen in terugkrijgen. Zo leerde ik daar langzaam maar zeker weer dat ik goed kon samenwerken en dat ik leuke stukken kon schrijven.

Na het oefenen met vrijwilligerswerk mocht ik na een tijdje op een andere werkplek gaan werken voor 16 uur per week. Dit was al weer een hele stap want ik werkte daar in loondienst. En hoewel dit werk me veel kruim kostte, leerde ik daar weer om om te gaan met de structuur van het werken en met het omgaan met verschillende collega’s die van alles van je verwachten.

Na een succesvol jaar werken besloot ik te kiezen voor het opzetten van een eigen bedrijf en om een studie te gaan volgen waarin ik kon leren en werken als ervaringsdeskundige. Na mijn afstuderen kreeg ik een contract aangeboden om te blijven werken bij mijn favoriete werkgever. En ik realiseerde me toen al dat dit bijzonder was: ik was langdurig ziek geweest en best oud (ik was inmiddels 51!) voor de arbeidsmarkt. Ik telde echter mijn zegeningen en pakte de kans met beide handen aan. Het UWV en mijn IPS-coach stonden juichend aan de zijlijn mijn successen te vieren en te bewaken. Want we wilden allemaal dat het goed zou blijven gaan. En dat deed het gelukkig!

Een paar weken geleden voerden ik met mijn 2 leidinggevenden een gesprek over het vervolg van mijn werkzaamheden. Mijn directe leidinggevende was daarin heel stellig: ze was zo tevreden over mijn inzet dat ze me een vast dienstverband wilde aanbieden. Eerlijk gezegd was dat voor mij een behoorlijk emotioneel moment. Want als je zolang afgeschreven bent geweest (door jezelf en anderen) en aan de zijlijn hebt gestaan dan is dit wel heel fijn nieuws. Ik voelde me zo gezien en erkend in mijn kunnen en mijn harde werken!

Als ik terugblik kan ik zeggen: het proces hiernaartoe was zwaar en ik heb best wat tranen gelaten. Want wat heb ik me in het begin van het herstelproces niet gezien – en alleen gevoeld. Toch heb ik me, ondanks alle tegenslagen, na al die jaren door de maatschappij gedragen gevoeld. Ik heb ondanks het gevecht tegen onrechtvaardigheid allerlei kansen gehad en deze ook optimaal benut. En dat maakt mij enorm dankbaar!

Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Niet iedereen die langdurig uitgevallen is door een (psychische) kwetsbaarheid krijgt van het UWV en werkgevers de kans om toe te werken naar nieuw werk wat heel goed past. Dagelijks hoor ik cliënten vertellen over hun ervaringen met het niet gezien worden door het UWV of andere instanties en hoe ontregelend dat is voor hen.

En daarom ben ik dubbel zo blij dat ik deze kans heb gekregen. Ik voel namelijk een hele sterke drive om mij hard te maken voor het empowerment van andere mensen die worstelen met hun herstel. Ik wil hen hoop geven op dat er ook voor hen kansen zijn op herstel en dat zij ook weer in hun kracht komen, op welke manier dan ook.

Ik ga er voor!